Mojżeszowi na górze Synaj jako nakazy dla synów Izraela” (27:34). Prócz tego Księga Kapłańska należy do Pięcioksięgu, który jak się na ogół uważa, napisał właśnie Mojżesz. O jej powiązaniu z Księgą Wyjścia, a tym samym z resztą Pentateuchu, świadczy nie tylko rozpoczynający ją spójnik „i”, ale też sposób, w jaki odwołują się do niej Jezus Chrystus oraz pisarze Pism Chrześcijańskich, którzy najwyraźniej kojarzyli ją z Mojżeszem i uznawali za nieodłączną część Pięcioksięgu. Na przykład Chrystus nawiązał do Kapłańskiej 14:1-32 (Mt 8:2-4), Łukasz do Kapłańskiej 12:2-4, 8 (Łk 2:22-24), a Paweł sparafrazował Kapłańską 18:5 (Rz 10:5).

Księga Kapłańska w Zwojach znad Morza Martwego. Fragmenty Księgi Kapłańskiej zawiera dziewięć rękopisów znalezionych nad Morzem Martwym. Cztery z nich, sporządzone najprawdopodobniej między 125 a 75 r. p.n.e., spisano alfabetem starohebrajskim, używanym przed niewolą babilońską.

Wartość tej księgi. Bóg obiecał Izraelitom, że jeśli będą posłuszni Jego głosowi, to staną się dla niego „królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wj 19:6). Księga Kapłańska relacjonuje, jak powołał wśród nich kapłaństwo i nadał przepisy umożliwiające im zachowanie świętości w Jego oczach. Co prawda Izraelici byli tylko pierwowzorem ‛świętego narodu’ Bożego, a ich kapłani pełnili „świętą służbę w symbolicznym wyobrażeniu oraz cieniu rzeczy niebiańskich” (Heb 8:4, 5), ale gdyby przestrzegali praw Jehowy, to zachowaliby czystość i wtedy wyłącznie spośród nich zostałoby wybrane duchowe „królewskie kapłaństwo, naród święty” (1Pt 2:9). Ale ponieważ większość Żydów okazała nieposłuszeństwo, Jezus oznajmił im, że utracili przywilej wyłonienia wszystkich członków Królestwa Bożego (Mt 21:43). Jednakże prawa wyłuszczone w Księdze Kapłańskiej były dla zachowujących je wręcz bezcenne.

Przepisy dotyczące higieny, odżywiania się oraz moralności zapewniały ochronę przed chorobami i zepsuciem (Kpł 11-15 i 18). Przede wszystkim jednak służyły zdrowiu duchowemu, gdyż umożliwiały poznanie świętych i prawych dróg Jehowy i pomagały nimi kroczyć (11:44). Prócz tego rozporządzenia z tej części Biblii wchodziły w skład Prawa, toteż były wychowawcą prowadzącym wierzących do Jezusa Chrystusa, wielkiego Arcykapłana Bożego, którego zapowiadały niezliczone ofiary wymagane przez Prawo (Gal 3:19, 24; Heb 7:26-28; 9:11-14; 10:1-10).

Księga Kapłańska po dziś dzień ma ogromną wartość dla tych, którzy pragną służyć Jehowie w sposób cieszący się Jego uznaniem. Różne wspomniane w niej szczegóły spełniły się na Jezusie Chrystusie, ofierze okupu i zborze chrześcijańskim, a przeanalizowanie ich niewątpliwie buduje wiarę. Wprawdzie chrześcijanie nie podlegają przymierzu Prawa (Heb 7:11, 12, 19; 8:13; 10:1), ale rozporządzenia podane w Księdze Kapłańskiej umożliwiają im zrozumienie Bożego punktu widzenia. Nie jest ona bynajmniej suchą relacją, pełną niepraktycznych szczegółów, lecz źródłem nader pożytecznych informacji. Dzięki poznaniu poglądu Bożego na rozmaite sprawy, czasami nieomówione konkretnie w Pismach Greckich, chrześcijanom łatwiej jest wystrzegać się tego, co się nie podoba Jehowie, a czynić to, co miłe w Jego oczach.

Zobacz PRZESTĘPSTWA I KARY.

(hebr. chasíl).

Nie ma pewności, jakiego owada określano hebrajskim słowem chasíl, które prawdopodobnie pochodzi od rdzenia „pochłaniać; pożerać” (por. Pwt 28:38). Bywa ono tłumaczone na „chrząszcz”, „czerw”, „szarańcza”, „larwa” i „karaluch” (por. Iz 33:4 i Jl 1:4 w Bg, Bp, Bw i NŚ). Według leksykonu języka hebrajskiego i aramejskiego L. Koehlera i W. Baumgartnera (Lexicon in Veteris Testamenti Libros, Lejda 1958, s. 319) szkodnik określany hebrajskim słowem chasíl nie był szarańczą (ʼarbéh), lecz prawdopodobnie jakimś gatunkiem karaczana, np. Periplaneta furcata czy Blatta orientalis (karaluch).

Karaczany mają długie, masywne nogi, dzięki którym niezwykle prędko się poruszają. W gruncie rzeczy należą do najszybciej biegających owadów. Z małą, spłaszczoną z przodu głową i długimi nitkowatymi czułkami wyglądają, jakby patrzyły w dół. Zwarte ciało umożliwia im wślizgiwanie się w wąskie szczeliny. Większość gatunków ma ciemne ciało — czarne lub brązowe — silnie spłaszczone, z błyszczącą pokrywą. Nie lubią jasnego światła, więc na poszukiwanie pokarmu zwykle wychodzą nocą.

Kiedy prorok Joel zapowiadał niszczycielski szturm chmary owadów, na końcu wspomniał chasíl — owada, który miał pożreć to, co pozostawiły inne (Jl 1:4). Następnie proroctwo mówiło o czasie błogosławieństwa i przebaczenia. Intruzi mieli zostać wypędzeni, a Bóg miał wynagrodzić straty spowodowane przez chasíl oraz inne owady z Jego „wielkiego wojska” (Jl 2:25). Nawiązując do takiej zesłanej przez Boga plagi owadów, obejmującej m.in. chasíl, Salomon błagał Jehowę, by przebaczył grzechy swemu ludowi, jeśli ten okaże