słowem Jehowy psy zlizały krew Achaba i pożarły ciało jego żony Jezebel (1Kl 21:19, 23; 22:38; 2Kl 9:10, 35, 36). Psalmista wskazał, że psy będą lizać krew wrogów ludu Jehowy, gdy napisał: „Aby język twych psów miał swój dział z nieprzyjaciół” (Ps 68:23). Przepowiedziano też udział psów w spustoszeniu, jakie czekało niewierną Jerozolimę i Judę. Miały wywlekać, rozszarpywać i pożerać zwłoki oraz zlizywać krew (Jer 15:3).

Znaczenie przenośne. Odrażającego zwyczaju psów, polegającego na zwracaniu połkniętego pokarmu i ponownym zjadaniu go, użyto do zilustrowania postępowania tych, którzy porzucają drogę prawości i wracają do wcześniejszego plugawego stanu (Prz 26:11; 2Pt 2:20-22). Psami nazwano ludzi prowadzących się niemoralnie. Prawo Boże dane Izraelowi oznajmiało: „Nie wolno ci przynieść do domu Jehowy, swego Boga, zapłaty nierządnicy ani zarobku psa [„mężczyzny oddającego się prostytucji sakralnej”, Pwt 23:19, przyp. w Bp; „prawdopodobnie pederasta; ktoś, kto praktykuje stosunki analne, zwłaszcza z chłopcami”, przyp. w NW] dla dopełnienia jakiegoś ślubu, gdyż obie te rzeczy są obrzydliwością dla Jehowy, twego Boga” (Pwt 23:18). Kto tak jak bezpańskie psy uliczne dopuszcza się obrzydliwości, np. homoseksualizmu czy okrucieństwa, nie ma wstępu do Nowej Jerozolimy (Obj 22:15; zob. też Flp 3:2).

O pogardzie, z jaką odnoszono się do dzikich, bezpańskich psów, świadczą poniższe przykłady. Gdy Dawid wyszedł z laską do Goliata, ten zawołał do niego: „Czy ja jestem psem?” (1Sm 17:43). Dawid zapytał kiedyś króla Saula: „Za kim gonisz? Za zdechłym psem?” (1Sm 24:14). Pokazał tym, że jest człowiekiem bez znaczenia i nie może wyrządzić Saulowi więcej szkody niż martwy pies. Podobnie Mefiboszet, syn Jonatana, w rozmowie z królem Dawidem nazwał siebie „zdechłym psem”, co wyrażało największe uniżenie (2Sm 9:8; zob. też 2Sm 3:8; 16:9; 2Kl 8:13). Prorok Izajasz przyrównał rzekomych duchowych strażników Bożych do niemych, drzemiących psów, które pożądają czegoś z całej duszy, ale w obliczu niebezpieczeństwa są całkowicie bezużyteczne (Iz 56:10, 11). Do psów przyrównano też wrogów sług Jehowy, a także pogan (Ps 22:16, 20; 59:6, 14; Mt 15:26, 27; zob. SYROFENICJANKA). Jezus Chrystus powiedział: „Nie dawajcie psom tego, co święte”, przez co pokazał, że do psów podobni są ludzie, którzy nie doceniają rzeczy duchowych (Mt 7:6).

W świetle tak negatywnego symbolicznego znaczenia psów wypowiedź Jezusa z przykładu o Łazarzu, że ‛psy przychodziły i lizały jego wrzody’, wskazuje na jego wielkie poniżenie (Łk 16:21). Jednak nawet pogardzany, lecz żywy pies znajduje się w lepszej sytuacji niż martwy lew, który choć ma opinię króla zwierząt, nie jest już świadomy niczego (Kzn 9:4, 5).

Gdy Bóg zarządził próbę dla ochotników z wojska Gedeona, nawiązał do sposobu, w jaki pies chłepcze wodę i rozgląda się wokoło. Do walki z Midianitami zostali wybrani tylko ci, którzy czujnie pili wodę z ręki, „tak jak chłepcze pies” (Sdz 7:5).

Utwór muzyczno-słowny lub poetycki (zob. MUZYKA). Pieśni — głównie Psalmy, Pieśń nad Pieśniami oraz Lamentacje — zajmują mniej więcej jedną dziesiątą część Biblii. Chociaż wspomina się w niej o pieśniach świeckich, nierzadko wyrażających pogardę lub nakłaniających do złego, to większość spośród ok. 300 biblijnych wzmianek o pieśniach ma związek z oddawaniem czci Jehowie Bogu. Śpiewanie kojarzone jest na ogół z radością; np. uczeń Jakub napisał: „Jest ktoś w dobrym nastroju? Niech śpiewa psalmy [pieśni wysławiające Boga]” (Jak 5:13). Niemniej w Biblii utrwalono też pieśni żałobne, będące wyrazem smutku (Am 8:10; zob. PIEŚŃ ŻAŁOBNA).

Pierwszą pieśń zanotowaną w Biblii zaśpiewali Izraelici po przejściu przez Morze Czerwone — zaintonował ją Mojżesz z samymi mężczyznami, a potem dołączyła do nich Miriam i inne kobiety (Wj 15:1-21). Warto również wymienić pożegnalną pieśń Mojżesza, pieśń zwycięstwa wzniesioną przez Deborę i Baraka oraz pieśń żałobną, w której Dawid opłakiwał śmierć Saula i swego ukochanego przyjaciela Jonatana (Pwt 31:30; 32:1-43; Sdz 5:1-31; 2Sm 1:17-27). Prócz tego Dawid ułożył co najmniej 73 psalmy. Biblia wspomina też o „pieśni dla Jehowy” związanej z odrodzeniem czystego wielbienia za czasów Ezechiasza, a także o ‛pieśni Mojżesza i Baranka’ (2Kn 29:27; Obj 15:3, 4).

W Psalmach oraz księgach spisanych przez Izajasza i apostoła Jana pojawia się określenie „pieśń nowa” lub „nowa pieśń” (Ps 33:3; 40:3; 96:1; 98:1; 144:9; 149:1; Iz 42:10; Obj 5:9; 14:3). Przeanalizowanie kontekstu ukazuje, że w większości wypadków powodem do śpiewania „nowej pieśni” było pojawienie się jakiegoś nowego elementu w sposobie sprawowania władzy przez Jehowę. W Psalmie 96:10 z radością oznajmiono: „Jehowa został królem”. Tematem tej ‛nowej pieśni’ są najwyraźniej nowe wydarzenia związane z poszerzeniem władzy królewskiej przez Jehowę oraz ich znaczenie dla nieba i ziemi (Ps 96:11-13; 98:9; Iz 42:10, 13).