13. Książę połowy okręgu Jerozolimy, który wraz z córkami pomagał przy naprawie murów jerozolimskich; syn lub potomek Hallochesza (Neh 3:12).

(„wolny od zatroskania [zmartwienia]”).

Książę okręgu Micpy, syn Kolchozego. Pomagał Nehemiaszowi odbudować fragment muru Jerozolimy, a także naprawiał Bramę Źródlaną (Neh 3:15).

Jeden z netynejczyków, których potomkowie powrócili do Jerozolimy w r. 537 p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 43, 46; Neh 7:48).

(od rdzenia oznaczającego: „zawrzeć pokój; dać odszkodowanie; odpłacić”).

Ktoś, kto złupił dom Arbela; wspomina o nim Ozeasz w proroctwie przeciwko niewiernemu północnemu królestwu izraelskiemu. Chociaż ani o Szalmanie, ani o Arbelu nie ma wzmianki nigdzie indziej w Biblii, to jednak ta krótka, lecz dobitna wypowiedź Ozeasza sugeruje, że owo zdarzenie musiało żywo tkwić w pamięci tych, do których się zwracał (Oz 10:14).

Pewna inskrypcja ścienna Tiglat-Pilesera III nadmienia o moabskim księciu imieniem Salamanu, ale nie ma historycznych dowodów pozwalających łączyć go z jakąś wyprawą łupieską na Izrael (Ancient Near Eastern Texts, red. J. B. Pritchard, 1974, s. 282).

Dlatego najczęściej przyjmuje się, że „Szalman” to skrócona forma imienia „Salmanasar”, które nosiło pięciu królów asyryjskich. Najprawdopodobniej we wspomnianej wypowiedzi chodziło o Salmanasara V, gdyż pod koniec okresu prorokowania Ozeasza właśnie on dokonał najazdu na Izrael i rozpoczął oblężenie Samarii.

Zadaszone schronienie uplecione z gałęzi i liści, niekiedy z drewnianą podłogą wznoszącą się ponad poziom gruntu; po hebrajsku sukkáh (soch w Lam 2:6), a po grecku skené (Dz 15:16). Podczas corocznego Święta Szałasów budowano je w Jerozolimie na płaskich dachach domów, na dziedzińcach, placach, na terenie świątyni, jak również przy drogach wokół miasta. Używano w tym celu gałęzi topoli, oliwki i drzewa oleistego oraz liści palmowych i wonnych liści mirtowych. Miało to przypominać Izraelitom, że po wyprowadzeniu ich z Egiptu Jehowa kazał im mieszkać w szałasach (Kpł 23:34, 40-43; Neh 8:15; zob. ŚWIĘTO SZAŁASÓW).

Szałasy miały też wiele praktycznych zastosowań. Jakub postawił je dla swego stada i nazwał to miejsce Sukkot, czyli „szałasy” (Rdz 33:17). Z szałasów korzystało też obozujące wojsko, zwłaszcza oficerowie (1Kl 20:12, 16).

W winnicy lub na środku pola często stawiano szałas, w którym mógł się schronić przed żarem słońca strażnik pilnujący terenu przed złodziejami albo zwierzętami (Iz 1:8). W cieniu szałasu żniwiarze spożywali południowy posiłek, oszczędzając w ten sposób czas, gdyż nie musieli schodzić z pola. Gęsto splecione liście szałasu chroniły też przed deszczem (Iz 4:6). Jonasz zrobił sobie taki szałas dla osłony przed słońcem, gdy czekał, by zobaczyć, co spotka Niniwę, przeciw której wcześniej prorokował (Jon 4:5).

Znaczenie przenośne. Izajasz, chcąc zilustrować opłakany stan Jerozolimy w oczach Jehowy, przyrównał ją nie do ludnego, warownego miasta, lecz do szałasu w winnicy (Iz 1:8). Jehowa mówi o sobie, że gdy chwilowo zstępuje z nieba na ziemię, przebywa w szałasie z obłoków. Kryje się w nich majestatyczna wszechmoc i stamtąd też rozlegają się „trzaski”, czyli grzmoty (Ps 18:9, 11; 2Sm 22:10, 12; Hi 36:29). Dawid nazwał „szałasem” Jehowy miejsce, gdzie mogą się schronić ci, którzy Mu ufają (Ps 31:20).

Amos wspomniał o odbudowie „upadłego szałasu Dawidowego” (Am 9:11). Jehowa obiecał Dawidowi, że jego królestwo ostoi się po czas niezmierzony. W związku z upadkiem Judy i odebraniem korony ostatniemu królowi z linii Dawida, Sedekiaszowi, Ezechiel oznajmił pod natchnieniem: „Ruinę, ruinę, ruinę z tego uczynię. A co się jej tyczy, niechybnie stanie się niczyja, aż przyjdzie ten, do którego należy tytuł prawny, i jemu to dam” (Eze 21:27). Od tamtej pory na „tronie Jehowy” w Jerozolimie nie zasiadał żaden król z dynastii Dawida (1Kn 29:23). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. Piotr wykazał jednak, że Jezus Chrystus pochodził z linii rodowej Dawida i że to właśnie jego miał na myśli Jehowa, gdy mówił o Królu panującym na wieki. Apostoł oznajmił Żydom zebranym w Jerozolimie, że za ich dni Jehowa wskrzesił Jezusa i uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem (Dz 2:29-36). Później uczeń Jakub powiązał spełnienie się proroctwa Amosa ze zgromadzaniem uczniów Chrystusa (dziedziców Królestwa) spośród Żydów oraz narodów pogańskich (Dz 15:14-18; Rz 8:17).

Zobacz ŚWIĘTO SZAŁASÓW.

(prawdopodobnie skrócona forma imienia Szemajasz: „usłyszał [wysłuchał] Jehowa”).

Jeden z mocarzy Dawida; brat Jejela i syn Chotama Aroeryjczyka (1Kn 11:26, 44).