duchowym przywołał starszych zboru i prosił ich o modlenie się za niego; „jeśli zaś popełnił grzechy, będzie mu to przebaczone” (Jak 5:14-16). Istnieje jednak „grzech, który sprowadza śmierć” — grzech przeciw duchowi świętemu. Kto się go dopuszcza, ten nie dostąpi przebaczenia, a inni chrześcijanie nie powinni się za kogoś takiego modlić (1Jn 5:16; Mt 12:31; Heb 10:26, 27; zob. DUCH; GRZECH).

Biblijny termin oznaczający zakrycie grzechów. W Pismach Hebrajskich występuje wielokrotnie, zwłaszcza w księgach Kapłańskiej i Liczb. Hebrajskie kafár, czyli „dokonać przebłagania”, pierwotnie znaczyło prawdopodobnie „pokryć; zakryć”, a być może także „wymazać”.

Człowiek a potrzeba przebłagania. Przebłaganie, czyli zakrycie przewinień, jest potrzebne ludziom z powodu odziedziczonego grzechu (1Kl 8:46; Ps 51:5; Kzn 7:20; Rz 3:23), którym obciążyli się sami — Bóg nie ponosił za to żadnej odpowiedzialności (Pwt 32:4, 5). Adam utracił doskonałość oraz możliwość życia wiecznego i przekazał swym potomkom grzech oraz śmierć (Rz 5:12). Na wszystkich więc zaciążył wyrok śmierci. Jeżeli ludzkość miała odzyskać widoki na życie wieczne, to zgodnie z zasadą ekwiwalentu (równoważności), którą Jehowa później włączył do Prawa Mojżeszowego, trzeba było dokonać odpowiedniego przebłagania za to, co utracił Adam (Pwt 19:21).

W Biblii słowo „przebłaganie” zawiera przede wszystkim myśl o dawaniu w zamian za coś czegoś równowartościowego, co stanowi dokładną rekompensatę („zakrycie”) za daną rzecz. A zatem zadośćuczynienie za coś zagubionego lub utraconego musi pokryć wartość tego przedmiotu, być jego dokładnym ekwiwalentem. Nie może być ani za duże, ani za małe. Oczywiście żaden niedoskonały człowiek nie może dać niczego, co zakryłoby grzech, nie może dokonać za niego przebłagania, które pozwalałoby przywrócić ludziom doskonałe życie (Ps 49:7, 8). Należyte przebłaganie za to, co utracił Adam, wymagało dostarczenia takiej ofiary za grzech, której wartość dokładnie odpowiadałaby doskonałemu życiu ludzkiemu.

Pierwowzorem tej wznioślejszej ofiary przebłagalnej były ofiary, których składanie Jehowa Bóg zalecił Izraelitom. To Jehowa, a nie człowiek, decyduje i wyjawia, co jest potrzebne do dokonania przebłagania za grzech odziedziczony przez ludzi i wyzwolenia ich od wynikającego z niego wyroku śmierci.

Ofiary przebłagalne. Bóg polecił Izraelitom dokonywać przebłagania przez składanie darów ofiarnych za grzech (Wj 29:36; Kpł 4:20). Szczególne znaczenie miał doroczny Dzień Przebłagania, w którym arcykapłan składał ofiary ze zwierząt i dokonywał przebłagania za siebie, za pozostałych Lewitów i za plemiona niekapłańskie (Kpł 16). Zwierzęta ofiarne miały być bez skazy, co obrazowało doskonałość ich wznioślejszego odpowiednika. A konieczność poświęcenia życia zwracała uwagę na ogromną wartość przebłagania, które wymagało przelania krwi (Kpł 17:11). Zarówno dary ofiarne, jak i inne elementy corocznego Dnia Przebłagania dobitnie uprzytamniały Izraelitom, że są grzeszni i potrzebują takiej ofiary przebłagalnej, która by całkowicie usunęła grzech. Nie mogły tego jednak zapewnić ofiary ze zwierząt, które przecież są niższą formą życia i zostały ludziom podporządkowane (Rdz 1:28; Ps 8:4-8; Heb 10:1-4; zob. DARY OFIARNE; DZIEŃ PRZEBŁAGANIA).

Przebłaganie dzięki ofierze Chrystusa Jezusa. Chrześcijańskie Pisma Greckie wyraźnie łączą rzeczywiste przebłaganie za grzechy ludzkie z osobą Jezusa Chrystusa. W nim znalazły spełnienie pierwowzory i cienie zawarte w Prawie Mojżeszowym, ponieważ właśnie na niego wskazywały różne ofiary ze zwierząt. Jezus, będąc człowiekiem doskonałym i bezgrzesznym, stał się darem ofiarnym za grzech wszystkich potomków Adama, umożliwiającym ostateczne uwolnienie ich od dziedzictwa grzechu i śmierci (2Ko 5:21). Chrystus „złożył na zawsze jedną ofiarę za grzechy” (Heb 10:12) i bezspornie jest „Barankiem Bożym, który usuwa grzech świata” (Jn 1:29, 36; 1Ko 5:7; Obj 5:12; 13:8; por. Iz 53:7). Do uzyskania przebaczenia niezbędne jest przelanie krwi (Heb 9:22), a chrześcijan, którzy ‛chodzą w świetle’, zapewniono, że ‛krew Jezusa, Syna Bożego, oczyszcza ich z wszelkiego grzechu’ (1Jn 1:7; Heb 9:13, 14; Obj 1:5).

Doskonałe życie ludzkie Jezusa, złożone w ofierze, stanowi odpowiednik daru ofiarnego za grzech. Jest drogocenne, gdyż umożliwiło odkupienie ludzkości i uwolnienie jej od dziedzictwa grzechu i śmierci (Tyt 2:13, 14; Heb 2:9). Sam Chrystus oświadczył: „Syn Człowieczy nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup [gr. lýtron] w zamian za wielu” (Mk 10:45; zob. OKUP). Ponieważ był doskonały — a więc taki jak Adam przed popełnieniem grzechu — jego ofiara stanowiła dokładny odpowiednik tego, co zaprzepaścił praojciec wszystkich ludzi (Ef 1:7; 1Tm 2:5, 6).