oburzony Nehemiasz nie wyrzucił stamtąd jego rzeczy (Neh 13:4-8; zob. TOBIASZ 2). Poza tym liczni żydowscy repatrianci ożenili się z Ammonitkami i innymi cudzoziemkami; później jednak, surowo upomniani, postanowili je odprawić (Ezd 9:1, 2; 10:10-19, 44; Neh 13:23-27).

Po wypędzeniu Tobiasza z terenu świątyni odczytano i wprowadzono w życie Boże przykazanie zapisane w Powtórzonego Prawa 23:3-6, zabraniające Ammonitom i Moabitom wejścia do zboru izraelskiego (Neh 13:1-3). Zakaz ten — wydany jakieś 1000 lat wcześniej, gdy Ammonici i Moabici odmówili pomocy Izraelowi zmierzającemu do Ziemi Obiecanej — zazwyczaj rozumiany jest w ten sposób, że nie mogli oni zostać pełnoprawnymi członkami narodu izraelskiego ani korzystać ze wszystkich związanych z tym praw i przywilejów. Jednak niekoniecznie musiało to oznaczać, iż poszczególni Ammonici czy Moabici nie mogli utrzymywać kontaktów z Izraelitami lub wśród nich zamieszkać, a tym samym odnosić pożytku z błogosławieństw zlewanych przez Boga na Jego lud; świadczy o tym chociażby przykład wspomnianego już Celeka, jednego ze znamienitszych wojowników Dawida, a także Moabitki Rut (Rut 1:4, 16-18).

Małżeństwo Rut i Boaza pokazuje, że jeśli kobiety z tych narodów oddawały cześć prawdziwemu Bogu, mogły być odpowiednimi żonami dla Izraelitów. Ponieważ określenia „Ammonita” i „Moabita” z Powtórzonego Prawa 23:3-6 są rodzaju męskiego, według żydowskiej Miszny (Jewamot 8:3) do zboru Izraela nie mieli wstępu tylko mężczyźni z tych narodów. Ale jak już wspomniano, i Ezdrasz, i Nehemiasz nalegali na Żydów, by odprawili swe cudzoziemskie żony, co wskazuje, iż przyjęcie Ammonitek i Moabitek do narodu izraelskiego było uzależnione od tego, czy zaczęły praktykować religię prawdziwą.

Jak potwierdzają relacje historyczne, m.in. apokryficzna Księga 1 Machabejska (5:6), Ammonici zachowywali swą odrębność jeszcze w II w. p.n.e., ale w następnym stuleciu ich kraj był już najwyraźniej częścią państwa Nabatejczyków. Do III w. n.e. jako naród zniknęli z kart historii; zapewne zostali wchłonięci przez plemiona arabskie. Zgodnie z proroctwem Sofoniasza synowie Ammona stali się „jak Gomora, (...) bezludnym pustkowiem” (Sof 2:8-10).

Skoro Ammonici przestali istnieć na początku naszej ery, wzmianka Daniela o synach Ammona w proroctwie dotyczącym „czasu końca” musi mieć znaczenie przenośne. Najwidoczniej odnosi się do pewnych narodów lub organizacji, których „król północy” nie zdołał sobie podporządkować (Dn 11:40, 41).

(„ludy”).

W 2 Kronik 20:1 w tekście masoreckim czytamy, że „niektórzy z Ammonimitów [hebr. ʽAmmoním]” wyruszyli z synami Moaba i Ammona na wojnę przeciwko judzkiemu królowi Jehoszafatowi. W Biblii gdańskiej występuje w tym miejscu wyrażenie „niektórzy mieszkający z Ammonitami”. Natomiast w przekładzie Wujka wspomniano o „niektórych z Ammonitów”, ale wydaje się to nielogiczne, gdyż Ammonici już raz zostali w tym wersecie wymienieni. W dziele Biblia Hebraica Stuttgartensia (przyp.) oraz w wielu współczesnych przekładach (BT, wyd. III, BWP, Mo, Ro, RS) przyjęto, iż chodzi o Meunitów, wspomnianych w 2 Kronik 26:7. Oparto się na przypuszczeniu, że podczas przepisywania zostały omyłkowo przestawione dwie pierwsze spółgłoski hebrajskiego słowa Meʽuním (מע) i w ten sposób powstało określenie ʽAmmoním. Za takim wyjaśnieniem może przemawiać okoliczność, iż w dalszej części doniesienia o wojnie z Jehoszafatem jest mowa o połączonych wojskach synów Ammona, Moaba i „górzystego regionu Seir” (a nie „Ammonimitów”) (2Kn 20:10, 22, 23). Tłumacze Septuaginty oddali hebrajskie słowo z 2 Kronik 20:1 tym samym greckim wyrazem (Minaíon), którym określali Meunitów, a zatem uważali, iż chodzi o ten sam lud (zob. MEUNICI).

Ponieważ nie ma w tej sprawie pewności, w niektórych przekładach, np. w tłumaczeniu Leesera i Przekładzie Nowego Świata, poprzestano na dokonaniu transkrypcji hebrajskiego słowa, zachowując tym samym wersję z tekstu masoreckiego.

W Estery 2:18 powiedziano, że gdy władca Persji Aswerus uczynił Esterę swą królewską małżonką, urządził na jej cześć wielką ucztę i ogłosił „amnestię dla prowincji” swego państwa. Użyte tu hebrajskie słowo hanacháh występuje w Piśmie Świętym tylko ten jeden raz. W różnych przekładach oddano je przez „odpoczynek” (Bg), „ulgi podatkowe” (Bw) lub ‛uwolnienie od podatków’ (Bp, BT). Komentatorzy biblijni uważają, że mogło chodzić o zwolnienie od daniny, służby wojskowej czy kary więzienia albo o połączenie tych aktów łaski. Darowanie długu lub uwolnienie od pracy przymusowej określane jest w innych miejscach Pism Hebrajskich wyrazem szemittáh (Pwt 15:1, 2, 9; 31:10; zob. SABATOWY, ROK).

Warto zauważyć, że za panowania Kserksesa I, utożsamianego zwykle z Aswerusem z Księgi Estery, w imperium perskim wybuchały bunty. Pewna