„kamienia”, który stał się „głównym kamieniem narożnym” (Ps 118:22, 23; Mt 21:42); sprzeciwiający się Panu Dawida położeni pod jego stopy (Ps 110:1; Mt 22:44); obrzydliwość w miejscu świętym (Dn 9:27; Mt 24:15); rozproszenie się uczniów Jezusa (Za 13:7; Mt 26:31); Chrystus pozornie opuszczony przez Boga (Ps 22:1; Mt 27:46). Można do tego zaliczyć również wypowiedzi, którymi Jezus odpierał pokusy Szatana (Pwt 8:3; 6:16, 13; Mt 4:4, 7, 10).

Co ciekawe, Mateusz pod natchnieniem wykazuje, jak spełniają się na Jezusie proroctwa z Pism Hebrajskich, dowodząc w ten sposób, że jest on obiecanym Mesjaszem. Mogło to szczególnie interesować Żydów, z myślą o których najwyraźniej spisano to sprawozdanie. Oto niektóre z tych proroctw: Jezus rodzi się z dziewicy (Iz 7:14; Mt 1:23) w Betlejem (Mi 5:2; Mt 2:6); zostaje wezwany z Egiptu (Oz 11:1; Mt 2:15); lament z powodu wymordowania dzieci (Jer 31:15; Mt 2:16-18); Jan Chrzciciel przygotowuje drogę Jezusowi (Iz 40:3; Mt 3:1-3); służba Jezusa okazuje się „światłem” (Iz 9:1, 2; Mt 4:13-16); Jezus ‛dźwiga choroby’ (Iz 53:4; Mt 8:14-17); używa przykładów (Ps 78:2; Mt 13:34, 35); wjeżdża do Jerozolimy na źrebięciu oślicy (Za 9:9; Mt 21:4, 5); zostaje zdradzony za 30 srebrników (Za 11:12; Mt 26:14, 15).

Dokładne, pożyteczne sprawozdanie. Mateusz, były poborca podatkowy, blisko współpracował z Jezusem Chrystusem w ostatnich latach jego ziemskiego życia, dlatego jako naoczny świadek jego działalności mógł spisać poruszające, głębokie w treści sprawozdanie ewangeliczne. Dzięki duchowi świętemu dokładnie przypomniał sobie, co Jezus mówił i czynił na ziemi (Jn 14:26). Przedstawił zatem rzetelne informacje o Jezusie z Nazaretu — że jest umiłowanym Synem Boga, cieszącym się Jego uznaniem, że przyszedł, „by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu”, i że jest obiecanym mesjańskim Królem, który przybędzie w chwale (Mt 20:28; 3:17; 25:31). Kiedy Jezus przebywał na ziemi, wskazał na swe dzieła i zgodnie z prawdą powiedział: „Biednym jest oznajmiana dobra nowina” (11:5). Z tej dobrej nowiny o Królestwie zapisanej w Ewangelii według Mateusza odnoszą dziś ogromny pożytek rzesze zarówno Żydów, jak i nie-Żydów (Mt 4:23, przyp. w NW; zob. BT, Bw).

Wydaje się, że hebrajskie ʼem („matka”), podobnie jak ʼaw („ojciec”), to słowo naśladujące brzmienie jednego z pierwszych dźwięków wydawanych przez małe dzieci. Odnosi się do matki, przypuszczalnie także macochy (Rdz 37:10; por. 30:22-24; 35:16-19), jak również do babki czy jeszcze dalszego przodka płci żeńskiej, gdyż np. Ewę, żonę Adama, nazwano „matką wszystkich żyjących” (Rdz 3:20; 1Kl 15:10). Greckim odpowiednikiem tego hebrajskiego wyrazu jest méter. Oba często są używane w znaczeniu przenośnym.

Hebrajkom bardzo zależało na tym, by mieć dużą rodzinę, a to ze względu na obietnicę Boga, że uczyni z Izraela liczny naród, w którym pojawi się obiecany Potomek (Rdz 18:18; 22:18; Wj 19:5, 6). Bezdzietność uważano za jedno z największych nieszczęść (Rdz 30:1).

Według Prawa Mojżeszowego po urodzeniu chłopca kobieta była ceremonialnie nieczysta przez 40 dni (7 i 33), a po urodzeniu dziewczynki przez okres dwukrotnie dłuższy, czyli 80 dni (14 i 66) (Kpł 12:2-5). Przez pierwszych 7 lub 14 dni była nieczysta dla wszystkich, łącznie z mężem, natomiast przez pozostałe 33 lub 66 dni nie mogła dotykać rzeczy świętych związanych ze służbą pełnioną w sanktuarium.

Hebrajskie matki karmiły dzieci piersią do trzech, a czasem nawet do pięciu lub więcej lat, co wynikało z przekonania, że im dłużej będą to robić, tym silniejsze będzie ich dziecko (zob. ODSTAWIENIE OD PIERSI). Jeśli matka zmarła lub nie miała wystarczającej ilości pokarmu, zatrudniano mamkę. Użyte w Biblii wyrażenie „niemowlęta i ssące” zapewne obejmowało też dzieci na tyle duże, żeby mogły zostać odstawione od piersi, a więc takie, które miały już wiedzę pozwalającą im wysławiać Jehowę i szkolić się w sanktuarium (Mt 21:15, 16; 1Sm 1:23, 24; 2:11).

Matkę łączyły z dziećmi szczególnie zażyłe więzy, gdyż do czasu odstawienia od piersi to głównie ona się nimi opiekowała. Dopiero potem ich szkoleniem zaczynał osobiście zajmować się także ojciec. Matka odgrywała w domu ważną rolę. Dzieci musiały okazywać jej szacunek nawet wtedy, gdy się zestarzała (Wj 20:12; 21:15, 17; Pwt 5:16; 21:18-21; 27:16; Prz 23:22). Oczywiście zajmowała podrzędną pozycję w stosunku do męża, którego miała słuchać i szanować. Jezus jako dziecko był podporządkowany i swemu przybranemu ojcu, Józefowi, i swej matce, Marii (Łk 2:51, 52).

Jeżeli ojciec miał więcej żon, synowie mówili „matko” tylko do własnej matki. A rodzonych braci odróżniali od przyrodnich, nazywając ich ‛synami swojej matki’ (Rdz 43:29; Sdz 8:19).