początku, dopóty cieszył się uznaniem Jehowy i dobrze mu się wiodło. Ale jego marny koniec świadczy o tym, że mądrość, wybitne zdolności, ogromna władza, bogactwo i sława nie są najważniejsze, a odwracanie się od Jehowy oznacza odrzucanie mądrości. Na Salomonie sprawdziła się jego własna rada: „Bardziej niż wszystkiego innego, czego należy pilnować, strzeż swego serca, bo z niego pochodzą źródła życia” (1Kl 3:9; Prz 4:23). Jego losy dobrze ilustrują, jak zdradliwe i nieobliczalne jest serce grzesznego człowieka, i dowodzą, że przy braku czujności nawet najszlachetniejsze serce może ulec pokusie. Najpewniejszą ochroną jest miłowanie tego, co miłuje Jehowa, nienawidzenie tego, czego On nienawidzi, i czynienie tego, co cieszy się Jego upodobaniem (Prz 8:13; Jer 17:9; Jn 8:29; Heb 1:9).

Proroctwa mesjańskie. Liczne proroctwa biblijne ukazują podobieństwa między rządami Salomona i wielkiego Króla Jezusa Chrystusa. Panowanie Salomona — dopóki był posłuszny Jehowie — pod wieloma względami stanowiło pierwowzór mesjańskiego Królestwa. Jezus Chrystus — ktoś „więcej niż Salomon” — był usposobiony pokojowo i przeprowadził dzieło budowania duchowego ściśle związane z odrodzeniem wśród jego namaszczonych naśladowców czystego wielbienia w wielkiej duchowej świątyni Jehowy (Mt 12:42; Jn 14:27; 16:33; Rz 14:17; 2Ko 6:16; Jak 3:18). Salomon, podobnie jak Jezus, był potomkiem Dawida. Jego imię (wywodzące się od rdzenia oznaczającego: „pokój”) koresponduje z tym, że wyniesiony do chwały Jezus Chrystus jest „Księciem Pokoju” (Iz 9:6). A imię Jedidiasz („umiłowany przez Jah”) harmonizuje z wypowiedzią samego Boga, który podczas chrztu Jezusa oznajmił: „To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem” (Mt 3:17).

Psalm 72 zawiera modlitwę w intencji rządów Salomona: „Niechaj góry niosą pokój ludowi (...). Za dni jego rozkwitnie prawy oraz obfitość pokoju, aż nie stanie księżyca. A poddanych będzie miał od morza do morza [zapewne od Morza Śródziemnego do Morza Czerwonego; Wj 23:31] i od Rzeki [Eufrat] po krańce ziemi” (Ps 72:3-8).

Frederick C. Cook tak skomentował zwrot „aż nie stanie księżyca”, użyty w Psalmie 72:7: „Z tego fragmentu płynie ważny wniosek, że w umyśle psalmisty żywa była myśl o Królu, którego rządy będą trwać po wsze czasy. Świadczy to o mesjańskim przesłaniu całego utworu”. A na temat wersetu 8 napisał: „Królestwo to miało mieć charakter uniwersalny, rozciągać się aż po krańce ziemi. Nadzieję taką wystarczająco uzasadniało rozszerzenie granic izraelskich przez Dawida i Salomona i mogło być dla psalmisty rękojmią jej urzeczywistnienia, lecz w powiązaniu z poprzednimi wersetami jest to oświadczenie wyraźnie mesjanistyczne”.

Prorok Micheasz, w proroctwie niemal powszechnie uznawanym za mesjańskie, bezpośrednio nawiązał do rządów Salomona, kiedy to „mieszkańcy Judy i Izraela dalej mieszkali bezpiecznie, każdy pod swoją winoroślą i pod swoim drzewem figowym, (...) przez wszystkie dni Salomona” (1Kl 4:25; Mi 4:4). Z kolei w proroctwie Zachariasza (Za 9:9, 10) przytoczono Psalm 72:8, a Mateusz odnosi to proroctwo do Jezusa Chrystusa (Mt 21:4, 5).

Symeonita, którego syn Zimri został zabity na równinach moabskich za dopuszczenie się niemoralności (Lb 25:14).

(„należąca do rodu Szemera”).

1. Miasto, które zaczął budować król Omri w połowie X w. p.n.e.; ponad 200 lat było stolicą północnego królestwa izraelskiego. Omri wzniósł je na szczycie góry, którą kupił od Szemera za dwa talenty srebra, czyli równowartość przeszło 13 000 dolarów (1Kl 16:23, 24). Jednak zarówno górę, jak i miasto dalej nazywano od imienia poprzedniego właściciela (Am 4:1; 6:1).

Położenie. Samaria utożsamiana jest z ruinami zwanymi Szomron, niedaleko arabskiej wioski Sabastija, ok. 55 km na pn. od Jerozolimy i 11 km na pn. zach. od Szechem. Znajdowała się na terytorium Manassesa. Czasami nazywano ją „głową Efraima”, gdyż była stolicą dziesięcioplemiennego królestwa, w którym dominującą rolę odgrywało właśnie plemię Efraima (Iz 7:9). Leżała blisko lub nawet w tym samym miejscu, co „Szamir w górzystym regionie Efraima”, gdzie mieszkał sędzia Tola, sprawujący swój urząd w okresie sędziów (Sdz 10:1, 2).

Dość płaski szczyt wzgórza zwanego Samarią, o szerokości ok. 2 km (ze wsch. na zach.), doskonale się nadawał do założenia miasta. Wzgórze to stromo wznosiło się ok. 90 m ponad otaczającą je równiną, dzięki czemu było łatwe do obrony. Rozciąga się z niego piękny widok: na pn., wsch. i pd. widać wyższe szczyty, a w kierunku zach. teren łagodnie opada z wysokości 463 m i dochodzi do błękitnego Morza Śródziemnego, oddalonego o 34 km.

Duża część dziejów Samarii związana jest z rządami 14 krnąbrnych królów izraelskich — od Omriego do Hoszei (1Kl 16:28, 29; 22:51, 52; 2Kl 3:1, 2; 10:35, 36; 13:1, 10; 14:23; 15:8, 13, 14, 17, 23, 25, 27; 17:1).