drugiemu. Jakub nadał mu hebrajską nazwę Galeed, mającą takie samo znaczenie (Rdz 31:25, 46-53; zob. GALEED).

(prawdopodobnie: „Bóg zaświecił”).

1. Ojciec czterech synów wymienionych w rodowodzie plemienia Judy (1Kn 4:1, 16).

2. Lewita z rodu Merarytów, którego syn za rządów Ezechiasza pomagał w oczyszczeniu świątyni (2Kn 29:1, 12, 15, 16).

(„[oby] Jehowa uchwycił”).

1. Inna postać imienia Achazjasza, który pod koniec X w. p.n.e. objął tron Judy po swym ojcu Jehoramie (2Kn 21:16, 17; 22:1). W formie Jehoachaz (występującej także w masoreckim tekście 2 Kronik 25:23) imię Boże jest przedrostkiem, a w imieniu Achazjasz — przyrostkiem. Tego króla Judy nazwano też jeden raz Azariaszem (2Kn 22:6b; zob. ACHAZJASZ 2).

2. Król Izraela, syn i następca Jehu. Panował 17 lat — od 876 do ok. 860 r. p.n.e. (2Kl 10:35; 13:1). Kiedy objął władzę po ojcu, spora część jego państwa podlegała syryjskiemu królowi Chazaelowi z Damaszku, który odebrał Jehu wszystkie tereny Izraela położone na wsch. od Jordanu (2Kl 10:32-34). Bóg zezwolił Chazaelowi ciemiężyć Izraela przez wszystkie dni Jehoachaza, ponieważ czynił on to, co złe w oczach Jehowy. Jego armia stopniała do zaledwie 50 jeźdźców, 10 rydwanów oraz 10 000 pieszych. Kiedy w końcu Jehoachaz zaczął szukać łaski Jehowy, Bóg przez wzgląd na przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem nie pozwolił Syrii całkowicie unicestwić Izraela (2Kl 13:2-7, 22, 23). Jehoachaz został pochowany w Samarii, a tron po nim objął jego syn Jehoasz (2Kl 13:8, 9; 2Kn 25:17).

W 2 Królów 14:1 niektórzy tłumacze, idąc za tekstem masoreckim, używają imienia Joachaz (zob. JOACHAZ 1).

3. Król Judy, syn i następca Jozjasza. Jego matka nazywała się Chamutal (2Kl 23:31). W niektórych rękopisach ksiąg Ezdrasza i Jeremiasza występuje pod imieniem Szallum, które jak się uważa, mógł nosić przed wstąpieniem na tron (1Kn 3:15; Jer 22:11). Kiedy faraon egipski Necho pozbawił życia jego ojca, Jehoachaz został najwyraźniej wybrany na króla przez prosty lud, chociaż nie był najstarszym z żyjących synów Jozjasza (2Kl 23:29, 30). W 2 Kronik 36:2, gdzie opisano to samo wydarzenie, część przekładów (Bg, Bp, BT) używa skróconej formy Joachaz (zob. JOACHAZ 3).

Jehoachaz został królem w wieku 23 lat i nieudolnie sprawował rządy przez trzy miesiące na początku 628 r. p.n.e., po czym faraon uwięził go w Ribli. Później został zabrany do Egiptu i umarł w niewoli, jak to zapowiedział prorok Jeremiasz (2Kl 23:31-34; Jer 22:10-12).

(prawdopodobnie: „Jehowa się przystroił”).

Beniaminita, potomek Saula poprzez Jonatana i Merib-Baala (Mefiboszeta). W rodowodach wymieniono trzech jego synów (2Sm 9:6, 12; 1Kn 8:33-36). W 1 Kronik 9:42 występuje pod imieniem Jara.

Zobacz JEHOADDIN.

(„Jehowa jest rozkoszą”).

Matka króla judzkiego Amacjasza, żona Jehoasza (2Kl 14:1, 2). W tekście hebrajskim jej imię jest zapisane jako „Jehoaddin”, lecz na marginesie zaznaczono, iż należy je czytać „Jehoaddan”, jak w 2 Kronik 25:1.

1. Król, który panował w Judzie przez 40 lat, od 898 do 859 r. p.n.e. Był najmłodszym synem króla judzkiego Achazjasza, urodzonym przez Cybię z Beer-Szeby (2Kl 12:1; 1Kn 3:11). W tekście masoreckim często określany krótszym imieniem Joasz.

Po śmierci Achazjasza władzę królewską zagarnęła Atalia, niegodziwa babka Jehoasza. Nie chcąc dopuścić do tego, by ktokolwiek podważył jej prawo do tronu, wymordowała wszystkich synów Achazjasza oprócz Jehoasza, który nie miał wtedy nawet roku. Przed zgubą uratowała chłopca jego ciotka Jehoszeba, żona arcykapłana Jehojady — wykradła go i ukrywała razem z mamką w świątyni przez sześć lat (2Kl 11:1-3; 2Kn 22:10-12).

Kiedy Jehoasz miał siedem lat, Jehojada wtajemniczył w swój plan pięciu dowódców i po raz pierwszy przedstawił im prawowitego dziedzica tronu. Uzbroił w tarcze i oręż ze świątyni 500 ludzi, którymi dowodzili, i polecił im otoczyć Jehoasza i strzec go podczas uroczystej koronacji na dziedzińcu świątyni. Gdyby ktoś próbował przeszkodzić, miał zostać zabity (2Kl 11:4-12, 21; 2Kn 23:1-11). Usłyszawszy okrzyki ludu, Atalia przybiegła, wołając: „Spisek! Spisek!” Natychmiast ją wyprowadzono i uśmiercono u wjazdu do Bramy Końskiej. Następnie Jehojada zawarł przymierze wierności między Jehową a nowym królem i ludem; potem zburzono dom Baala, porozbijano jego ołtarze i wizerunki, a nawet zabito jego kapłana Mattana (2Kl 11:13-20; 2Kn 23:12-21).