konia będzie: ‚Świętość należy do Jehowy!’” (Za 14:20; por. Wj 28:36, 37). Usunięcie rydwanu wojennego i konia oznacza też przywrócenie pokoju (Za 9:10).

Apostoł Jan ujrzał w wizji wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa jadącego na białym koniu oraz towarzyszące mu wojsko, również dosiadające białych koni. Wizja ta przedstawia sprawiedliwą wojnę, którą Chrystus stoczy ze wszystkimi wrogami w imieniu swego Boga i Ojca, Jehowy (Obj 19:11, 14). Wcześniej pod postacią jeźdźców dosiadających różnych koni ukazano Chrystusa jako Króla przystępującego do czynu, a także nieszczęścia mające się rozgrywać w tym samym okresie (Obj 6:2-8).

Zobacz BRAMA.

(gr. ánethon).

Współcześni leksykografowie zgadzają się co do tego, że rośliną określaną greckim wyrazem ánethon jest koper ogrodowy (Anethum graveolens), a nie anyż (gr. ánneson), występujący w starszych przekładach (Bb, Bg). Obecnie w Palestynie koper jest uprawiany powszechniej od anyżu, a dowody wskazują, że już w starożytności sadzono go na Bliskim Wschodzie, a także w Grecji i Rzymie. Między innymi z kopru skrupulatnie dawali dziesięcinę obłudni faryzeusze, którzy jednak lekceważyli poważniejsze obowiązki wynikające z Prawa (Mt 23:23). Według żydowskiej Miszny (Maaserot 4:5) dziesięcinę należało składać nie tylko z nasion, ale też z pozostałych części rośliny.

Koper rośnie niczym chwast, przypomina anyż i osiąga ok. 0,5 m wysokości. Ma wyraźnie pierzaste, sinozielone liście i drobne żółte kwiatki zebrane w baldachy. Jest uprawiany ze względu na aromatyczne nasiona, bardzo cenione jako przyprawa do potraw, a także wykorzystywane do leczenia dolegliwości żołądkowych.

Miara objętości ciał sypkich, używana też do odmierzania oliwy. Kor był odpowiednikiem chomera i mieścił dziesięć miar bat (1Kl 4:22; 5:11; 2Kn 2:10; Eze 45:14). Przyjmując, że bat to 22 l, jeden kor równał się 220 l.

(prawdopodobnie: „łysy; łysina”).

1. Jeden z trzech synów Ezawa i jego chiwwickiej żony Oholibamy. Urodził się w Kanaanie, zanim Ezaw przeniósł się do górzystego regionu Seir (Rdz 36:2, 5-8, 14; 1Kn 1:35). Korach został szejkiem w Edomie (Rdz 36:18).

„Szejka Koracha” wymieniono w Rodzaju 36:16 jako syna Elifaza i wnuka Ezawa. Jednakże imię to nie pojawia się wśród potomków Elifaza w Rodzaju 36:11, 12 ani w 1 Kronik 1:36. Pięcioksiąg samarytański pomija to imię w Rodzaju 36:16 i niektórzy uczeni sugerują, że w tekście masoreckim pojawiło się ono w wyniku błędu kopisty.

2. Jeden z synów Hebrona z plemienia Judy (1Kn 2:43).

3. Lewita z rodu Kehata, z rodziny Icchara (Wj 6:16, 18, 21; 1Kn 6:1, 2, 22 [Icchar prawdopodobnie nosił też imię Amminadab]). Podczas wędrówki Izraelitów po pustkowiu Korach razem z Rubenitami: Datanem, Abiramem i Onem, oraz z 250 „naczelnikami zgromadzenia”, „mężami sławnymi”, zbuntowali się przeciwko władzy Mojżesza i Aarona (Lb 16:1, 2). Wysunęli zarzut: „Całe zgromadzenie, wszyscy oni są święci i Jehowa jest pośród nich. Czemuż więc mielibyście się wynosić ponad zbór Jehowy?” (Lb 16:3-11). Później Mojżesz posłał po Datana i Abirama, ale ci odmówili przyjścia, uważając, że Mojżesz nie ma prawa ich wzywać (Lb 16:12-15). Z kolei Korachowi i jego poplecznikom oraz arcykapłanowi Aaronowi polecono stawić się przed Jehową z płonącym kadzidłem w kadzielnicach (Lb 16:16, 17).

Następnego dnia Korach wraz z 250 mężczyznami zapalili kadzidło i stanęli przy wejściu do namiotu spotkania obok Mojżesza i Aarona. Całemu zgromadzeniu ukazała się chwała Jehowy i Bóg rzekł do Mojżesza i Aarona: „Odłączcie się od tego zgromadzenia, bym w jednej chwili mógł ich wytracić”. Gdy Mojżesz oraz Aaron wstawili się za ludem, Bóg za pośrednictwem Mojżesza nakazał Izraelitom oddalić się od siedzib Koracha, Datana i Abirama, co też uczynili (Lb 16:18-27). Zaraz potem „otworzyła ziemia swą paszczę i pochłonęła ich oraz ich domowników i wszystkich ludzi, którzy należeli do Koracha, jak również całe mienie”. Buntownicy oraz ich zwolennicy żywcem zstąpili do Szeolu i ziemia ich zakryła (Lb 16:28-34).

Również ci, którzy stali z kadzielnicami przed namiotem spotkania, nie uniknęli kary, gdyż „wyszedł od Jehowy ogień i pochłonął tych dwustu pięćdziesięciu mężów, którzy ofiarowali kadzidło” (Lb 16:35). Korach był wśród nich i też zginął z ręki Boga (Lb 26:10).

Kadzielnice Koracha i jego stronników zostały przekute na cienkie płytki, którymi następnie pokryto ołtarz, ‛gdyż przynieśli je przed oblicze Jehowy, toteż stały się święte; i miały służyć za znak dla synów Izraela’ (Lb 16:36-40). Mimo niezbitego dowodu, że był to wyrok Boży, już następnego dnia cały naród szemrał przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi: „To wy uśmierciliście lud Jehowy”.