Dawida co do podziału łupów wojennych (1Sm 30:23-25).

Sądownicze rozstrzygnięcia Jehowy wyraźnie się różniły od ówczesnych praw innych narodów, gdyż niektóre rozpowszechnione (choć bardzo szkodliwe) postępki zalecały karać śmiercią. Sąsiednie ludy dopuszczały się sodomii, homoseksualizmu, kazirodztwa i innych upadlających praktyk, rujnujących zdrowie cielesne, psychiczne i duchowe (Kpł 18:6-30; 20:10-23). Natomiast Izraelici dzięki trzymaniu się sądowniczych rozstrzygnięć Jehowy mogli się wznieść na wyższy poziom moralny. Gdyby ich ściśle przestrzegali, zaskarbiliby sobie Jego błogosławieństwo i odnieśli widome korzyści, a inne ludy mówiłyby: „Ten wielki naród jest niewątpliwie ludem mądrym i odznaczającym się zrozumieniem” (Pwt 4:4-6). Ponieważ przykazania te były dla Izraela prawdziwym dobrodziejstwem (Kpł 25:18, 19; Pwt 4:1; 7:12-15; 30:16), nic dziwnego, że psalmista modlił się, by Jehowa uczył go swych sądowniczych rozstrzygnięć (Ps 119:108). Tak bardzo je cenił, iż siedem razy dziennie wysławiał za nie Boga (Ps 119:164), a nawet wstawał o północy, żeby Mu za nie dziękować (Ps 119:62).

Chociaż sądownicze rozstrzygnięcia zawarte w Prawie Mojżeszowym były dobre, prawe i święte, pełniły tylko rolę wychowawcy prowadzącego do Chrystusa. Przymierze Prawa zostało zastąpione nowym przymierzem (Rz 7:12; Gal 3:24; Heb 8:7-13). Należy się więc spodziewać, że posłuszeństwo wobec przykazań, czyli sądowniczych rozstrzygnięć, związanych z tym nowym przymierzem przyniesie jeszcze wspanialsze błogosławieństwa niż te, których zaznawali rodowici Izraelici podlegający Prawu (Jn 13:34, 35; 1Ko 6:9-11; 1Pt 1:14, 15, 22, 23; 2:9, 10; 1Jn 5:3).

Zobacz BLIŹNI, SĄSIAD.

Jednostka pomiaru głębokości wody. Na ogół przyjmuje się, że sążeń ma długość czterech łokci (ok. 1,8 m) i w przybliżeniu odpowiada odległości między koniuszkami palców rozpostartych ramion mężczyzny. Stąd grecki odpowiednik wyrazu „sążeń” (orguiá) pochodzi od rdzenia oznaczającego „wyciągać się; sięgać” (Dz 27:28, przyp. w NW).

„Naczelny kapłan” żydowski. Jego siedmiu synów należało do „wędrujących Żydów, zajmujących się wypędzaniem demonów”. Pewnego razu w Efezie próbowali wypędzić demona słowami: ‛Uroczyście ci przykazuję przez Jezusa, którego głosi Paweł’. Ale zły duch odpowiedział: „Znam Jezusa i wiem, kto to Paweł; wy zaś kim jesteście?” Wtedy człowiek opętany przez tego ducha rzucił się na siedmiu synów Scewy i przepędził ich z domu nagich i poranionych. Przyczyniło się to do wywyższenia imienia Pana i skłoniło wielu do przyjęcia dobrej nowiny, którą głosił Paweł (Dz 19:13-20).

Nigdzie indziej nie ma wzmianki o tym żydowskim kapłanie, chyba że łacińskie imię Scewa nosił kapłan nazywany zazwyczaj imieniem hebrajskim.

Zobacz MIASTA SCHRONIENIA.

Członek wojowniczego ludu koczowniczego umiejscawianego na ogół na pn. i pn. wsch. od Morza Czarnego. Dowody zdają się wskazywać, że Scytowie docierali podczas swych wędrówek do zach. Syberii, w pobliże Mongolii. W I w. n.e. słowem „Scyta” określano najgorszego barbarzyńcę. Jednakże nawet tacy ludzie mogli zostać chrześcijanami i jako członkowie ciała Chrystusowego uzyskać taką samą pozycję jak inni wierzący. Apostoł Paweł napisał: „Nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz Chrystus jest wszystkim i we wszystkich” (Kol 3:11; zob. NACIĘCIA).

Miara objętości ciał sypkich, która według źródeł rabinicznych odpowiadała jednej trzeciej efy (Rdz 18:6; 1Sm 25:18; 1Kl 18:32; 2Kl 7:1, 16, 18). Ponieważ efa była równa mierze płynów bat (por. Eze 45:11), a ta z kolei — jak wynika ze znalezisk archeologicznych — wynosiła 22 l, więc jedna sea to 7,33 l.

1. Jeden z sześciu synów Kusza (Rdz 10:7, 8; 1Kn 1:9, 10).

2. Kraina we wsch. Afryce. W Izajasza 43:3 jest mowa o tym, że Sebę razem z Egiptem i Etiopią (Kusz) dano na okup za Jakuba. W podobnym zestawieniu w Izajasza 45:14 zamiast nazwy „Seba” występuje określenie „Sabejczycy”, co wskazywałoby na to, że tak właśnie nazywali się mieszkańcy Seby. Jak wynika z tych wersetów, Seba graniczyła z Etiopią lub była jej częścią. Potwierdza to Flawiusz, który nazwę „Saba” odnosi do miasta Meroe nad Nilem oraz do dużego obszaru leżącego niczym wyspa między Nilem, Nilem Błękitnym i Atbarą (Dawne dzieje Izraela, II, X, 2). Z kolei wzmianka o Sabejczykach jako „rosłych mężczyznach” (Iz 45:14) zgadza się z opisem Herodota: „Etiopowie (...) mają być najroślejszymi i najpiękniejszymi ze wszystkich ludzi” (Dzieje, III, 20) (zob. KUSZ 1 i 2).