został więc pogrzebany ze swymi praojcami, lecz na polu pogrzebowym, które należało do królów, gdyż mówiono: ‚Jest trędowaty’”. Być może z powodu trądu nie umieszczono Uzzjasza w grobowcu wykutym w skale, ale pochowano w ziemi na jakimś polu przylegającym do cmentarza królewskiego.

W Jerozolimie znaleziono wapienną tablicę, datowaną na I w. n.e., na której widnieje napis: „Tutaj złożono kości Uzzjasza, króla Judy. Nie otwierać” (ILUSTRACJA, t. 1, s. 960).

4. Kapłan spośród „synów Charima” (Ezd 2:36, 39; 1Kn 24:8), wymieniony między tymi, którzy w odpowiedzi na wezwanie Ezdrasza odprawili cudzoziemskie żony (Ezd 10:10, 11, 21, 44).

5. Potomek Judy poprzez Pereca; jego „syn” Atajasz został wymieniony wśród mieszkańców Jerozolimy za czasów Nehemiasza (Neh 11:4).

Zobacz SKAZA, WADA.

Mężczyzna z plemienia Naftalego; jego syn Nachbi należał do 12 Izraelitów wysłanych na zwiady do Kanaanu (Lb 13:2, 14).

Przyrząd do pomiaru ciężaru. W starożytności używano prostej wagi szalkowej. Składała się z poziomej dźwigni, podpartej lub podwieszonej dokładnie pośrodku, na której obu ramionach wisiała szalka lub hak. Ważony przedmiot kładziono na jednej szalce (lub zawieszano na haku, jeśli była to np. sakiewka z pieniędzmi), a na drugiej kładziono odważniki (Rdz 23:15, 16; Iz 46:6; Jer 32:10; Eze 5:1; zob. PIENIĄDZE). W czasie głodu starannie odmierzano na wadze nawet jedzenie. Jeździec na czarnym koniu, opisany w Objawieniu 6:5, który trzyma w ręku wagę szalkową „do odważania chleba”, uosabia „złe czasy, gdy żywność będzie niesłychanie droga” (The Expositor’s Greek Testament, red. W. Nicoll, 1967, t. V, s. 390).

Jehowa nakazywał ważyć uczciwie i dokładnie (Kpł 19:35, 36), gdyż oszukańcza waga była dla Niego obrzydliwością (Prz 11:1; 16:11; Eze 45:10). Wskazania wagi można było zafałszować przez wydłużenie jednego z ramion. Również jeśli ramiona były zbyt krótkie lub za grube i za ciężkie, waga mogła być niedokładna. Izraelici niekiedy używali oszukańczej wagi (Oz 12:7; Am 8:5), a na domiar złego mieli niedokładne odważniki — inne do kupowania, a inne do sprzedawania (Prz 20:23).

Wzmianki o wadze miały czasem znaczenie przenośne, np. Hiob nalegał, by ‛położono na wadze jego niedolę’ (Hi 6:2). Znikomość człowieka podkreślono stwierdzeniem, że ludzie położeni na wadze są lżejsi niż tchnienie (Ps 62:9). Dla Jehowy, który może niejako zważyć na wadze wszystkie wzgórza, narody są jak niepozorna warstewka pyłu na jej szalach (Iz 40:12, 15). Niekiedy waga wyobraża dokładną ocenę podczas sądu (Hi 31:6; Dn 5:27).

Zobacz też hasło MIARY I WAGI.

Miejsce „w Sufie”, najwyraźniej w pobliżu Arnonu; obecnie nieznane (Lb 21:14).

Jeden z dziesięciu synów Hamana (Est 9:9, 10).

Nasyp z ziemi lub kamieni, czasem nawet mur, wzniesiony wokół jakiegoś miejsca jako fortyfikacja.

Wał oblężniczy (hebr. soleláh) był pochyłym nasypem z ziemi (a niekiedy z kamieni) wykonanym przez atakujące wojska w celu wprowadzenia taranów lub innych machin oblężniczych przeciw warownemu miastu (2Sm 20:15). Asyryjski król Sancherib usypał wał oblężniczy przeciwko Lachisz. Prace wykopaliskowe wykazały, że wał ten wykonany był głównie z kamieni, połączonych dużą ilością zaprawy. Sancheribowi nie udało się jednak wznieść podobnego wału przeciw Jerozolimie (2Kl 19:32).

Król babiloński Nebukadneccar miał usypać wały oblężnicze przeciwko Jerozolimie i Tyrowi (Jer 6:6; Eze 21:22; 26:7, 8). Oblężenie Jerozolimy zostało proroczo zilustrowane przez Ezechiela, któremu polecono wyryć na cegle szkic tego miasta i usypać wokół wał oblężniczy (Eze 4:1, 2).

W Zachariasza 9:3, 4 wyrażenie „wał obronny” (hebr. macòr) najwyraźniej odnosi się do silnych umocnień Tyru, które składały się z wysokich murów zbudowanych z wielkich kamiennych bloków. Niezwykle silnie ufortyfikowany był też Babilon, który miał ceglane obwarowania zewnętrzne i wewnętrzne (zob. BABILON 1).