oraz fakt, iż w grę wchodziły lata wędrówki, dopuszczają możliwość, że Izraelici niekiedy wracali swymi śladami.

Bene-Jaakan (Beerot Bene-Jaakan) bywa z reguły identyfikowane z pewnym miejscem leżącym kilkanaście kilometrów na pn. od Kadesz-Barnea (zob. BEEROT BENE-JAAKAN).

(„syn Hadada”).

Imię trzech królów syryjskich wspomnianych w Biblii. Hadad był bogiem burzy, czczonym w całej Syrii i okolicznych krainach.

1. Pierwszy wymieniony w Biblii król syryjski o imieniu Ben-Hadad był synem Tabrimmona i wnukiem Chezjona. Zawarł przymierze z izraelskim królem Baaszą, lecz gdy ten zaczął umacniać Ramę, leżącą zaledwie parę kilometrów na pn. od Jerozolimy, zaniepokojony król judzki Asa przekupił Ben-Hadada, który zerwał przymierze i zaatakował północne królestwo, zmuszając Baaszę do odwrotu. W zamian za skarby królewskie i świątynne Ben-Hadad najechał Izrael, zdobył różne miasta na terytorium Naftalego i w okolicach Morza Galilejskiego. Jak można się było spodziewać, Baasza wycofał się do swej stolicy Tircy (1Kl 15:16-21; 2Kn 16:1-6). Działo się to ok. 962 r. p.n.e. („trzydziesty szósty rok”, o którym jest mowa w 2 Kronik 16:1, liczono najprawdopodobniej od podziału królestwa w 997 r. p.n.e.; zob. ASA 1).

2. Następna wzmianka o syryjskim władcy Ben-Hadadzie pochodzi z okresu panowania izraelskiego króla Achaba (ok. 940-920 p.n.e.). Mniej więcej na pięć lat przed jego śmiercią „Ben-Hadad, król Syrii”, stojąc na czele połączonych sił 32 królów, zapewne swoich wasali, wyruszył przeciw Samarii i po jej oblężeniu wezwał Achaba do bezwarunkowej kapitulacji (1Kl 20:1-6). Ten zwołał naradę starszych kraju, którzy zalecili stawienie oporu. Kiedy Syryjczycy przygotowywali się do ataku, a Ben-Hadad i inni królowie upijali się we wzniesionych dla nich szałasach, Achab za radą Bożą użył fortelu i napadł z zaskoczenia na obóz Syryjczyków, dzięki czemu zdołał ich przepędzić (1Kl 20:7-21).

Doradcy Ben-Hadada uważali, że Jehowa to „Bóg gór” i że Izraelitów można by pokonać na równinie. Dlatego w następnym roku król Syrii poprowadził swą armię do Afeku, miasta leżącego najprawdopodobniej na wsch. od Morza Galilejskiego (zob. AFEK 5). Oddziały syryjskie zreorganizowano i na ich czele zamiast 32 królów postawiono namiestników — najwyraźniej sądzono, że w walce wykażą większą dyscyplinę i jedność działania, a może też będą bardziej zdopingowani możliwością awansu niż dość niezależni królowie. Jednakże religijne i wojskowe założenia strategii Ben-Hadada okazały się nic niewarte, chociaż bowiem wojska izraelskie były bez porównania mniej liczne, to zostały ostrzeżone o ataku przez pewnego proroka i miały poparcie Króla Wszechświata, Jehowy Boga. Armię syryjską rozbito w pył, a Ben-Hadad uciekł do Afeku. Achab puścił jednak wolno tego niebezpiecznego wroga, zadowalając się jego obietnicą: „Oddam miasta, które mój ojciec zabrał twojemu ojcu; wyznaczysz też sobie ulice w Damaszku, tak jak mój ojciec wyznaczył w Samarii” (1Kl 20:22-34).

Istnieje spora różnica zdań co do tego, czy chodzi tu o Ben-Hadada, który żył za dni Baaszy i Asy, czy też o jego syna lub wnuka. Gdyby Ben-Hadad I (z czasów Asy) panował jeszcze za czasów Achaba, a nawet Jehorama (ok. 917-905 p.n.e.), jego rządy musiałyby trwać co najmniej 45 lat. Nie jest to rzecz jasna niemożliwe.

Jednakże zwolennicy poglądu, że króla syryjskiego z czasów Achaba należałoby nazwać Ben-Hadadem II, powołują się na jego powyższą obietnicę (1Kl 20:34). Zdaje się z niej wynikać, że ojciec Ben-Hadada odebrał jakieś miasta Omriemu, ojcu Achaba. Jeśli chodzi tu o najazd, którego za panowania Baaszy dokonał Ben-Hadad, wówczas byłby on ojcem (lub tylko poprzednikiem) Ben-Hadada II, współczesnego Achabowi. Również wzmianka o „ojcu” Achaba nie musiała się odnosić do spokrewnionego z nim przodka, lecz mogła oznaczać władcę, który przed nim zasiadał na tronie (zob. BELSZACCAR).

Niemniej okoliczność, że w obietnicy złożonej Achabowi mowa jest o Samarii, wskazuje raczej na to, iż syryjski podbój miast izraelskich nastąpił za panowania Omriego, który zbudował Samarię i ustanowił ją stolicą Izraela. Wyznaczenie „ulic” oznaczało zapewne założenie bazarów czy targowisk, pozwalających rozwijać handel.

Bez względu na to, kiedy i w jakich okolicznościach zostały zdobyte miasta izraelskie, informacje biblijne zdają się wskazywać, że za czasów Achaba panował już inny król syryjski, którego można nazwać Ben-Hadadem II. Chyba nie do końca dotrzymał obietnicy, że zwróci miasta odebrane Izraelowi przez jego ojca, gdyż Achab w ostatnim roku rządów sprzymierzył się z Jehoszafatem i podjął nieudaną próbę odebrania Syryjczykom Ramot-Gilead (na wsch. od Jordanu). Niewymienionym z imienia „królem Syrii”, który rozkazał „trzydziestu dwóm dowódcom swoich rydwanów”, żeby w tej bitwie walczyli wyłącznie z Achabem, był zapewne Ben-Hadad II (1Kl 22:31-37). Najprawdopodobniej także on za panowania Jehorama wyprawił trędowatego dowódcę swych wojsk