Kiedy Ziemię Obiecaną podzielono między 12 plemion, niektóre miasta należące do jednego plemienia znajdowały się na terytorium drugiego. Jak czytamy w Jozuego 16:9, „synowie Efraima mieli miasta-enklawy [miasta „oddzielone”, przyp. w NW] pośród dziedzictwa synów Manassesa”, czyli „miasta wydzielone spośród posiadłości synów Manassesa” (BWP; zob. też Joz 17:8, 9). Niektórzy potomkowie Manassesa mieszkali zaś w miejscowościach leżących na terytoriach Issachara i Aszera (Joz 17:11; 1Kn 7:29).

Dziedzictwem Symeona były miasta na terenie Judy, gdyż „część przypadająca synom Judy była dla nich zbyt duża” (Joz 19:1-9; MAPY, t. 1, ss. 744, 947). Wszystkie 48 miast, którymi zarządzali Lewici, m.in. 6 miast schronienia, było enklawami na terytorium innych plemion (Joz 21:3-41). W ten sposób spełniło się proroctwo wypowiedziane przez Jakuba na łożu śmierci — że Symeon i Lewi zostaną ‛rozdzieleni w Jakubie i rozproszeni w Izraelu’ (Rdz 49:7).

Miasta w Ziemi Obiecanej dane do zamieszkania kapłanom z rodu Aarona oraz ich rodzinom. Spośród 48 miast, które plemieniu Lewiego przekazały pozostałe plemiona izraelskie, 13 przydzielono Kehatytom będącym kapłanami i potomkami Aarona (Joz 21:1-42; 1Kn 6:54-81). Dziewięć miast dały im plemiona Judy i Symeona, a cztery — plemię Beniamina. Tak więc ‛wszystkich miast synów Aarona, kapłanów, było trzynaście, a także ich pastwiska’ (Joz 21:4, 9-19). Oto one: Hebron (miasto schronienia), Libna, Jattir, Esztemoa, Cholon (zapewne Chilen), Debir, Ain (Aszan), Jutta, Bet-Szemesz, Gibeon, Geba, Anatot i Almon (Alemet). Miasta te, z wyjątkiem Jutty i Gibeonu, wymieniono również w 1 Kronik 6:54-60.

Kapłanów z tych miast wezwał do siebie Dawid, gdy zamierzał sprowadzić do Jerozolimy Arkę Jehowy (1Kn 13:1-5). Inna biblijna wzmianka o miastach kapłańskich dotyczy czasów króla Ezechiasza — wyznaczono wtedy mężczyzn, którzy rozprowadzali w tych miastach daniny wśród swoich braci, kapłanów (2Kn 31:11-19).

Lewitom nie przydzielono ziemi, gdyż ‛ich dziedzictwem był Jehowa’ (Lb 18:20; Pwt 18:1, 2). Bóg polecił jednak, by pozostałe plemiona izraelskie dały im w sumie 48 miast wraz z otaczającymi je pastwiskami (Lb 35:1-8). Z czasem miasta te rzeczywiście przyznano Lewitom (Joz 21:1-8), a 13 z nich było miastami kapłanów (Joz 21:19; zob. MIASTA KAPŁANÓW). Sześć spośród 48 miast lewickich wyznaczono na miasta schronienia dla nieumyślnych zabójców (Joz 20:7-9; zob. MIASTA SCHRONIENIA).

Rozproszenie Lewitów wśród innych plemion izraelskich było spełnieniem proroctwa wypowiedzianego przez Jakuba na łożu śmierci (Rdz 49:5-7).

Lewici, którzy w swoich miastach sprzedali dom, mieli prawo w każdej chwili go wykupić albo też odzyskiwali go w roku Jubileuszu. Natomiast pastwisk należących do tych miast w ogóle nie wolno im było sprzedać (Kpł 25:32-34).

Zobacz też hasło LEWICI.

W starożytności były to wydzielone miasta, w których trzymano rydwany, zwłaszcza bojowe (2Kn 1:14; 9:25). Takie miasta posiadał król Salomon (1Kl 9:17-19; 10:26; 2Kn 8:5, 6).

Jehowa sformułował jednoznaczne prawo dotyczące świętości krwi: Przelanie ludzkiej krwi plugawiło ziemię, w której mieszkali synowie Izraela i pośród której przebywał sam Bóg. Przebłagania za taką zbrodnię można było dokonać tylko krwią tego, który przelał krew drugiego człowieka (Rdz 9:5, 6; Lb 35:33, 34). Zgodnie z zasadą „dusza za duszę” mściciel krwi miał ‛bezwarunkowo uśmiercić’ mordercę, aby dokonać pomsty za krew ofiary (Wj 21:23; Lb 35:21). Ale co z nieumyślnym zabójcą, który np. zabił swego bliźniego, gdy podczas rąbania drzewa przypadkiem spadło mu ostrze z siekiery? (Pwt 19:4, 5). Dla takich nieszczęśników Jehowa miłosiernie przewidział sześć miast schronienia, do których mogli uciec przed mścicielem krwi (Lb 35:6-32; Joz 20:2-9).

Położenie. Mojżesz jeszcze przed śmiercią wyznaczył trzy takie miasta po wsch. stronie Jordanu. Pierwsze z nich, Becer, było usytuowane na wsch. od pn. krańca Morza Martwego, na płaskowyżu należącym do plemienia Rubena. Drugie, Ramot w Gileadzie, znajdowało się na terenie przydzielonym plemieniu Gada, mniej więcej pośrodku wsch. części kraju zamieszkanego przez Izraelitów. Trzecie, Golan w Baszanie, leżało dalej na pn., na terytorium Manassesa (Pwt 4:43; Joz 21:27, 36, 38). Kiedy Izraelici zajęli już zach. stronę Jordanu, Jozue wyznaczył trzy dalsze miasta schronienia: Hebron na pd. kraju, na terytorium Judy; Szechem w centralnym, górzystym regionie przydzielonym plemieniu Efraima, a na pn. Kedesz na terytorium Naftalego, znanym później jako Galilea (Joz 21:13, 21, 32). Wszystkie te miasta należały do Lewitów, a jedno z nich, Hebron, było miastem kapłańskim. Poza tym wszystkie, jako specjalne