w 468 r. p.n.e. (Ezd 8:6). Przedstawiciel domu patriarchalnego Adina znalazł się wśród książąt, którzy potwierdzili „wiarogodną umowę” zawartą za dni Nehemiasza (Neh 9:38; 10:1, 16).

(od rdzenia oznaczającego: „rozkoszować się”).

Syn Szizy i dowódca 30 innych Rubenitów w wojsku Dawida (1Kn 11:26, 42).

Zobacz JOSZEB-BASZSZEBET.

Jedno z miast plemienia Judy leżących w Szefeli (Joz 15:33, 36). Dokładne położenie tego miejsca nie jest znane.

Ojciec Szafata, nadzorującego stada Dawida na nizinach (1Kn 27:29).

(„ziemia”).

Jedno z pięciu miast na „nizinie Siddim”, zamieszkanych przez Kananejczyków (Rdz 10:19; 14:1-3). Ta nizina, czy też dolina, prawdopodobnie znajdowała się w pobliżu pd. krańca Morza Słonego (Martwego).

Razem z sąsiednimi miastami: Sodomą, Gomorą, Ceboim i Belą (Coarem), Adma i jej król Szinab zostali pokonani podczas najazdu czterech królów ze wsch. (Rdz 14:8-11). Z Powtórzonego Prawa 29:23 wynika, iż w późniejszym okresie Adma została zniszczona razem z Sodomą, Gomorą i Ceboim, gdy Jehowa spuścił na całą tę dolinę deszcz ognia i siarki (Rdz 19:25). W Ozeasza 11:8 powołano się na Admę i Ceboim jako na ostrzegawczy przykład.

Zdaniem wielu uczonych ruiny Admy i innych „miast tego Okręgu” są obecnie pogrążone w wodach Morza Martwego, choć ostatnio niektórzy sugerują, że miasta te można utożsamiać ze stanowiskami leżącymi wzdłuż dolin na wsch. i pd. wsch. od tego morza (Rdz 13:12).

(z pers.: „niezwyciężony”).

Jeden z siedmiu książąt w królestwie Persji i Medii, mających dostęp do króla Aswerusa. Wszyscy jednogłośnie potępili królową Waszti. Wydaje się, że królowie perscy zwyczajowo korzystali z usług takiej siedmioosobowej rady (Ezd 7:14; Est 1:14).

(„rozkosz”).

1. Dowódca wojsk w Judzie za panowania króla Jehoszafata. Dowodził 300 000 dzielnych wojowników, podlegało mu także 480 000 żołnierzy dowodzonych przez Jehochanana i Amasjasza; wszyscy oni pełnili służbę dla króla w Jerozolimie (2Kn 17:13-16, 19).

2. Izraelita pochodzący z domu patriarchalnego Pachat-Moaba; jeden z tych, którzy zgodnie z radą kapłana Ezdrasza w ramach oczyszczenia odesłali swoje cudzoziemskie żony (Ezd 10:30, 44).

3. Kapłan należący do domu patriarchalnego Charima; żył w czasach arcykapłana Jojakima oraz Nehemiasza i kapłana Ezdrasza (Neh 12:12-15, 26).

(„rozkosz”).

Jeden z dzielnych dowódców wojskowych z plemienia Manassesa, którzy uciekli od Saula i dołączyli do wojska Dawida w Ciklag. Towarzyszył Dawidowi w pościgu za oddziałem grabieżczym Amalekitów, który spustoszył obóz Dawida w Ciklag; później został jednym z dowódców armii Dawida (1Sm 30:1, 2, 17-19; 1Kn 12:20, 21).

(„Panem jest Jehowa”).

1. Czwarty syn Dawida; urodzony przez Chaggitę w Hebronie (2Sm 3:4, 5).

Chociaż pochodził z innej matki, podobnie jak Absalom był „bardzo piękny z wyglądu” i miał wielkie ambicje (1Kl 1:5, 6; por. 2Sm 14:25; 15:1). Sprawozdanie biblijne poświęca mu więcej uwagi pod koniec panowania Dawida. Mimo iż Jehowa oznajmił swój zamiar powierzenia władzy królewskiej Salomonowi (1Kn 22:9, 10), Adoniasz zaczął się chełpić, że to on zostanie następnym władcą Izraela. Ponieważ Amnon i Absalom, a prawdopodobnie także Kileab, już nie żyli, zapewne rościł sobie prawo do tronu ze względu na to, że był wtedy najstarszym synem. Podobnie jak niegdyś Absalom, Adoniasz publicznie dawał wyraz swym roszczeniom i nie został skarcony przez ojca. Zapewnił sobie poparcie Joaba, dowódcy armii, oraz naczelnego kapłana Abiatara (1Kl 1:5-8). W pobliżu En-Rogel, niedaleko Jerozolimy, wyprawił ucztę połączoną ze składaniem ofiar, na której była obecna prawie cała rodzina królewska, ale nie zaprosił Salomona, proroka Natana ani Benajasza. Wyraźnie dążył do tego, by obwołano go królem (1Kl 1:9, 10, 25).

Prorok Natan niezwłocznie podjął działania, żeby zniweczyć knowania Adoniasza. Poradził Batszebie, matce Salomona, by przypomniała Dawidowi, że przysiągł przekazać władzę królewską Salomonowi. Zaraz po niej do króla przyszedł Natan i potwierdził jej słowa oraz uświadomił Dawidowi powagę sytuacji. Zasugerował przy tym, że król chyba działa za plecami swych najwierniejszych sług (1Kl 1:11-27). Pobudziło to sędziwego króla do czynu; natychmiast wydał rozkazy, żeby niezwłocznie namaszczono Salomona na współwładcę i następcę tronu. Lud zareagował na tę wieść radosną wrzawą, którą usłyszano na uczcie Adoniasza. Wkrótce przybył tam posłaniec, syn kapłana Abiatara, i przyniósł niemiłą wiadomość, iż Dawid ustanowił królem Salomona. Zwolennicy