Zajmowało dwie trzecie długości całej budowli (1Kl 6:16, 17; 2Kn 3:3, 8). W Miejscu Świętym przybytku po pd. stronie pomieszczenia stał złoty świecznik (Wj 25:31-40; 40:24, 25), po stronie zach., przed zasłoną oddzielającą Miejsce Najświętsze — złoty ołtarz kadzielny (Wj 30:1-6; 40:26, 27), a po stronie pn. — stół na chleby pokładne (Wj 25:23-30; 40:22, 23; Heb 9:2, 3). Razem z tymi sprzętami znajdowały się tam potrzebne złote naczynia i inne przybory, m.in. czasze, szczypce itd. W Miejscu Świętym świątyni oprócz złotego ołtarza było dziesięć stołów na chleby pokładne i dziesięć świeczników. Pięć z nich ustawiono po prawej stronie, a pięć po lewej (1Kl 7:48-50; 2Kn 4:7, 8, 19, 20).

Gdy kapłan przebywał w Miejscu Świętym przybytku, pomiędzy ramami i nad głową widział kolorowe cheruby wyhaftowane na wewnętrznej tkaninie okrywającej przybytek (Wj 26:1, 15). Na czterech złotych słupach wisiała zasłona oddzielająca Miejsce Najświętsze, na której także wyhaftowano cheruby (Wj 26:31-33). A przy wejściu do namiotu była kotara wykonana z kolorowej tkaniny (Wj 26:36). W świątyni na pokrytych złotem ścianach Miejsca Świętego znajdowały się płaskorzeźby przedstawiające cherubów, a także palmy, dyniowate ozdoby i girlandy kwiatów (1Kl 6:17, 18, 22, 29).

Znaczenie symboliczne. Wszystko to, co Bóg przedsięwziął dla odkupienia ludzkości na mocy ofiary złożonej przez Jezusa Chrystusa, nazwano „większym i doskonalszym namiotem, nie uczynionym rękami”. Apostoł Paweł napisał, że Chrystus wszedł „raz na zawsze (...) do miejsca świętego” tej wielkiej świątyni duchowej i „uzyskał dla nas wiecznotrwałe wyzwolenie” (Heb 9:11, 12). Gdy Chrystus wstąpił do nieba i stanął przed Jehową, niejako wszedł do miejsca wyobrażonego przez najskrytsze pomieszczenie przybytku, czyli Miejsce Najświętsze (Heb 9:24, 25). A zatem przybytek i związana z nim służba były „symbolicznym wyobrażeniem oraz cieniem rzeczy niebiańskich” (Heb 8:5).

Chrześcijańscy kapłani. Skoro siedzibę Boga nazwano sanktuarium, czyli świętym miejscem, więc i zbór chrześcijański przyrównano do świętego miejsca, do świątyni Bożej (1Ko 3:17; Ef 2:21, 22). O namaszczonych duchem naśladowcach Jezusa Chrystusa przebywających na ziemi powiedziano, że są ‛budowani jako duchowy dom, aby stanowili święte kapłaństwo’ i że są „królewskim kapłaństwem” (1Pt 2:5, 9). Starożytni kapłani usługiwali na dziedzińcu oraz w Miejscu Świętym i podobnie ci chrześcijańscy kapłani Boga pełnią służbę przed Jego symbolicznym ołtarzem, jak również w symbolicznym Miejscu Świętym. Kapłani w Izraelu musieli być czyści, toteż przed służbą w Miejscu Świętym obmywali się wodą z miedzianego basenu na dziedzińcu (Wj 40:30-32). Również o chrześcijanach uznanych za prawych powiedziano, że ‛zostali umyci’ (1Ko 6:11). Gdy izraelscy kapłani pełnili swe obowiązki, otaczały ich postacie cherubów widniejące na wewnętrznej tkaninie i zasłonie w przybytku. Przywodzi to na myśl wypowiedź apostoła do chrześcijańskich pomazańców, uznanych za prawych, mimo iż wciąż jeszcze przebywali na ziemi: „Bóg (...) posadził nas razem w miejscach niebiańskich w jedności z Chrystusem Jezusem” (Ef 2:4-6). Chrześcijanie należący do „królewskiego kapłaństwa” w ramach swej służby składają Bogu ofiary wysławiania (Heb 13:15), modlą się do Niego (co ma związek z kadzidłem; Obj 8:4), korzystają z duchowego pokarmu, jaki On dostarcza (tak jak kiedyś kapłani spożywali chleb pokładny; Mk 2:26), oraz ze światła płynącego z Bożego Słowa prawdy (jak ze świecznika; Ps 119:105). Apostoł Paweł napisał, że dzięki ofierze Jezusa Chrystusa mają nadzieję na wejście do rzeczywistego „Miejsca Najświętszego”, czyli do samego nieba (Heb 6:19, 20; 9:24; 1Pt 1:3, 4; zob. MIEJSCE NAJŚWIĘTSZE; ŚWIĘTA DANINA).

W pewnej przypowieści Jezus opowiedział o żebraku Łazarzu, który po śmierci został zaniesiony „na miejsce u piersi Abrahama”. Z kolei Jan powiedział o Jezusie, że „zajmuje miejsce u piersi Ojca” (Łk 16:22, 23; Jn 1:18). Wyrażenie „miejsce u piersi” nawiązuje do zwyczaju spożywania posiłków w pozycji półleżącej.

Goście układali się zwykle na lewym boku. Lewym łokciem opierali się na poduszce, a prawą rękę mieli wolną. Jedno łoże na ogół zajmowały trzy osoby, choć czasem mogło być ich nawet pięć. Każdy miał głowę blisko piersi lub wręcz na piersi spoczywającego za nim sąsiada. Ktoś, kto nie miał nikogo za plecami, zajmował najbardziej honorowe miejsce, a każdy przed nim ustępował mu rangą. Ponieważ goście spoczywali tak blisko siebie, zwyczaj nakazywał wyznaczyć przyjaciołom sąsiednie miejsca, dzięki czemu łatwo mogli przeprowadzić poufną rozmowę. Zajmowanie na uczcie miejsca u czyjejś piersi w gruncie rzeczy oznaczało cieszenie się szczególnymi względami danej osoby. W czasie ostatniej Paschy apostoł Jan, którego Jezus gorąco miłował, ‛półleżał u jego piersi’, a potem „oparł się na piersi Jezusa”, by dyskretnie zadać mu pewne pytanie (Jn 13:23, 25; 21:20).

Jan, mówiąc, iż Jezus zajmuje „miejsce u piersi” swego Ojca, Jehowy, zwrócił uwagę na jego szczególną pozycję. Podobnie Łazarz z przypowieści Jezusa został zaniesiony na „miejsce u piersi Abrahama”, ponieważ zaczął się cieszyć szczególnymi względami kogoś ważniejszego od siebie (zob. POSIŁEK).

Małe miejscowości leżące w pobliżu większego miasta. Stołeczne lub główne miasto okręgu było metropolią, swego rodzaju miastem matką. Na przykład w 1 Kronik 18:1 wspomniano o „Gat oraz jego zależnych miejscowościach” (dosł. „Gat i jej córkach”). Tyr nazwano „córą sydońską”, bo widocznie był kiedyś kolonią starszego od siebie Sydonu (Iz 23:8, 12; Rdz 10:19; Joz 11:8). Miejscowości Judy były zależne od Jerozolimy (Ps 48:11; 97:8; Lam 3:51). Do miast, od których były uzależnione inne miejscowości, należały też: Samaria i Sodoma (Eze 16:53), ammonicka Rabba (Jer 49:3), Kenat (Lb 32:42), Ekron (Joz 15:45), Aszdod i Gaza (Joz 15:47), Bet-Szean, Ibleam, Dor, En-Dor, Taanach oraz Megiddo (Joz 17:11).

Takie miejscowości były albo założone przez metropolię, albo od niej uzależnione pod względem politycznym, ekonomicznym czy też religijnym. Czasami nie miały murów obronnych lub były słabiej ufortyfikowane i w razie oblężenia ich mieszkańcy chronili się w metropolii (Jer 4:5; 8:14).

Starożytna Jerozolima ze swymi zależnymi miejscowościami Judy symbolizuje „Jerozolimę niebiańską”, czyli mesjańskie Królestwo Jehowy podległe władzy Jezusa Chrystusa, które w „dniu Jehowy” — gdy wystąpi On „przeciwko wszystkim narodom” — zapewni schronienie ludziom szukającym prawości (Heb 12:22, 28; Abd 15, 17; Ps 48:11-13; Jl 2:32).

W 17 rozdz. Objawienia ukazano Babilon Wielki jako wielką nierządnicę — matkę nierządnic. Jej symboliczne córki to pochodzące od niej organizacje. Są od niej zależne i razem z nią ulegną zagładzie (zob. MIASTO).

Zobacz KALENDARZ.

Okresowe wydalanie z dróg rodnych kobiety krwi, śluzu oraz fragmentów złuszczonej błony śluzowej; menstruacja. Zazwyczaj powtarza się co cztery tygodnie i trwa od trzech do pięciu dni. Miesiączkowanie zaczyna się w okresie dojrzewania i utrzymuje do menopauzy.

Pismo Święte łączy miesiączkowanie z nieczystością (Kpł 12:2; Eze 22:10; 36:17); hebrajskie słowo niddáh bywa oddawane wyrażeniem „nieczystość menstruacyjna” (Kpł 15:25, 26). Inne słowo, dawéh, które może dotyczyć chorowania (Lam 5:17), jest również tłumaczone na „kobieta miesiączkująca” (Iz 30:22). Miesiączkę określono też jako „to, co się przytrafia kobietom” (Rdz 31:35).

‛Nieczystość’ według Prawa. Według Prawa Mojżeszowego kobieta mająca normalną miesiączkę była nieczysta przez siedem dni. Nieczyste stawało się też łóżko oraz inne przedmioty, na których się położyła lub usiadła. Każdy, kto dotknął jej samej albo używanych przez nią rzeczy, musiał wyprać swe szaty, wykąpać się i pozostawał nieczysty aż do wieczora. Jeżeli „nieczystość menstruacyjna” kobiety znalazła się na mężczyźnie, który się z nią położył (np. gdy mąż współżył z żoną, nie wiedząc, że zaczęła się u niej miesiączka), to on również był nieczysty przez siedem dni; nieczyste stawało się też każde łóżko, na którym spoczął.

Poza tym kobieta pozostawała nieczysta podczas nieprawidłowego krwawienia albo upływu krwi trwającego „dłużej niż jej nieczystość menstruacyjna”; wszystkie przedmioty, na których się wtedy położyła bądź usiadła, a także osoby, które ich dotknęły, stawały się nieczyste. Kiedy nieprawidłowy upływ krwi ustawał, kobieta odliczała siedem dni i potem była czysta. Ósmego dnia przynosiła do kapłana dwie turkawki lub dwa młode gołębie domowe, a on dokonywał za nią przebłagania przed Jehową, przeznaczając jednego ptaka na dar ofiarny za grzech, a drugiego na całopalenie (Kpł 15:19-30; zob. CZYSTOŚĆ).

Jeżeli mężczyzna i kobieta świadomie współżyli w trakcie jej „nieczystości menstruacyjnej”, oboje podlegali karze śmierci (Kpł 18:19; 20:18). Zakaz odbywania stosunków płciowych podczas miesiączki mógł sprzyjać zdrowiu, np. zapobiegać stanom zapalnym okolic narządów płciowych, takim jak zapalenie cewki moczowej. Postanowienia Prawa dotyczące miesiączki lub innego krwawienia mogły również przypominać Izraelitom o świętości krwi. Nie dyskryminowały one kobiet, gdyż mężczyźni też stawali się nieczyści z powodu wycieku z narządów płciowych (Kpł 15:1-17). W gruncie rzeczy przepisy dotyczące miesiączki w szczególny sposób ukazują troskę Jehowy o kobiety. Chrześcijański mąż, choć nie podlega Prawu Mojżeszowemu (Rz 6:14; Ef 2:11-16), także powinien brać pod uwagę okresowe zmiany zachodzące u żony, mieszkając z nią „stosownie do wiedzy” i darząc ją szacunkiem „jako naczynie słabsze, żeńskie” (1Pt 3:7).