Cztery z owych psalmów przypisano Dawidowi, a jeden Salomonowi. Dokładne znaczenie tego nagłówka nie jest jasne.

Odrzucana dziś tradycja żydowska (Miszna, Middot 2:5) głosiła, że owe 15 pieśni śpiewali Lewici w świątyni jerozolimskiej, wchodząc na 15 stopni oddzielających Dziedziniec Kobiet od Dziedzińca Izraela. Niektórzy sugerują, że wspomniane wyrażenie nawiązuje do podniosłej treści tych psalmów, choć trudno byłoby wyjaśnić, pod jakim względem miałyby one górować nad innymi natchnionymi psalmami. Zdaniem większości komentatorów ów nagłówek wskazuje, że psalmy te były śpiewane przez bogobojnych Izraelitów, którzy z okazji trzech dorocznych świąt podchodzili stromymi drogami do Jerozolimy, położonej wysoko w górach judzkich (Pwt 12:5-7; 16:16; Ps 42:4; Iz 30:29). W podobnym sensie użyto słowa maʽaláh w Ezdrasza 7:9, gdzie jest mowa o „wymarszu” (dosł. „wyruszeniu w górę”) wygnańców żydowskich w drogę powrotną z Babilonu do Jerozolimy. Pogląd ten znajdowałby potwierdzenie w Psalmie 122:1-4, choć inne psalmy z tej grupy są tak różne, że sprawa pozostaje nierozstrzygnięta.

Liryczny utwór poetycki bądź muzyczny wyrażający czyjś głęboki żal z powodu śmierci przyjaciela lub kogoś ukochanego; elegia. W Przekładzie Nowego Świata nazwa „pieśń żałobna” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa kináh, które oznacza utwór żałobny, elegię, tren.

Hebrajski wyraz sziggajòn użyty w nagłówku Psalmu 7 został oddany przez „pieśń żałości” i może określać pełen emocji utwór muzyczny z nagłymi zmianami rytmu (przyp. w NW). To samo słowo występuje w lm. w Habakuka 3:1, gdzie je przetłumaczono na „pieśni żałości”. Ze względu na żałobny charakter tych utworów towarzyszyło im wzdychanie i zawodzenie (Eze 2:10). Przynajmniej niektóre z nich utrwalono na piśmie i przechowywano. W 2 Kronik 35:25 opisano, jak Jeremiasz opłakiwał zmarłego króla Jozjasza, a z treści tego wersetu wynika, iż istniał wtedy jakiś zbiór pieśni żałobnych (hebr. kinòt): „Wszyscy śpiewacy oraz śpiewaczki po dziś dzień mówią w swych pieśniach żałobnych o Jozjaszu; i uczyniono z nich przepis dla Izraela, i są one zapisane wśród pieśni żałobnych”.

Pieśni te były wyrazem żałości. Jehowa oznajmił niewiernemu Izraelowi: „I obrócę wasze święta w żałobę, a wszystkie pieśni wasze w pieśń żałobną” (Am 8:10). A zatem utwory te intonowano także na znak odrzucenia przez Jehowę lub w celu przeciwstawienia dawnego szczęścia późniejszym tragediom (Jer 7:29; Eze 19:1-14). Były śpiewane zawodzącym głosem, często przez kobiety (Jer 9:20; Eze 27:32).

Niektóre pieśni żałobne miały charakter historyczny i układano je po jakimś smutnym wydarzeniu, takim jak śmierć cenionego znajomego. Przykładem może być pieśń zaśpiewana przez Dawida z żalu po śmierci Saula i Jonatana, którzy polegli na górze Gilboa podczas wojny z Filistynami (1Sm 31:8; 2Sm 1:17-27). Król Dawid opłakiwał też Abnera na jego pogrzebie (2Sm 3:31-34). Pieśni żałobne po czyjejś śmierci układano m.in. dla pocieszenia żywych; wierni słudzy Boży nie robili tego w celu wychwalania zmarłych (Kzn 9:5, 10).

Księga Lamentacji jest pieśnią żałobną napisaną przez Jeremiasza po zburzeniu Jerozolimy przez Babilończyków w 607 r. p.n.e. Choć wyraża żal po jej spustoszeniu, świadczy też o wierze i ufności pokładanej w Jehowie; rozdz. 5 rozpoczyna się od błagalnej prośby, żeby Bóg zechciał pamiętać o swym ludzie, który stał się jak „sieroty bez ojca” (Lam 3:22-27; 5:1-3; zob. LAMENTACJE).

Część biblijnych pieśni żałobnych ma charakter proroczy i obrazowo opisuje nadchodzące nieszczęście — niekiedy tak, jak gdyby już nastąpiło. Prorocze pieśni żałobne zaśpiewano o Tyrze i jego królu (Eze 26:17; 27:1, 2; 28:11-19) oraz o faraonie i Egipcie (Eze 32:2-16). W pieśni żałobnej o Judzie i Jerozolimie opłakiwano ich przyszłe spustoszenie (Jer 9:9-11).

Pięć pierwszych ksiąg biblijnych — Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb i Powtórzonego Prawa — znanych też jako Pentateuch (z gr. „pięć zwojów”).

Treść. Pięcioksiąg to bardzo ważna część spisanego Słowa Bożego — mocny fundament, na którym opierają się pozostałe księgi biblijne. Otwiera go Księga Rodzaju (1 Mojżeszowa), będąca natchnioną relacją o stwarzaniu i opisująca dzieje człowieka od Edenu po epokę patriarchów, aż do śmierci Józefa („na początku” do 1657 p.n.e.). Kontynuująca ją Księga Wyjścia (2 Mojżeszowa) rozpoczyna się śmiercią Józefa i opowiada o narodzinach Mojżesza w niewoli, o wyzwoleniu ludu Bożego z egipskiego jarzma i o ustanowieniu pod górą Synaj przymierza Prawa; opisuje szczegóły budowy przybytku, który na pustkowiu był ośrodkiem prawdziwego wielbienia (wydarzenia historyczne od 1657 do 1512 p.n.e.). Księga Kapłańska (3 Mojżeszowa) obejmuje tylko mniej więcej miesiąc (1512 p.n.e.), lecz podaje nieocenione informacje o kapłaństwie lewickim, m.in. o wprowadzaniu kapłanów na urząd i ich obowiązkach, oraz prawa i przepisy regulujące powinności zboru wobec Jehowy. Księga Liczb (4 Mojżeszowa), jak wskazuje sam tytuł, relacjonuje spisy ludności przeprowadzone na początku i pod koniec pobytu Izraela na pustkowiu. Przybliża też wiele szczegółów z 40-letniej wędrówki tego narodu (do 1473 p.n.e.) i przytacza szereg praw wynikających z zawartego z nim przymierza. Pięcioksiąg zamyka Księga Powtórzonego Prawa (5 Mojżeszowa), która opisuje wydarzenia z okresu ok. dwóch miesięcy (1473 p.n.e.), objaśnia fragmenty przymierza Prawa i podaje liczne rozporządzenia potrzebne nowemu pokoleniu Izraelitów, zgromadzonemu na równinach moabskich tuż przed wkroczeniem do Ziemi Obiecanej i objęciem jej w posiadanie. Końcowe rozdziały opowiadają o wyznaczeniu Jozuego na przywódcę i o śmierci Mojżesza.

Pisarz. Wprawdzie ani jeden werset Pięcioksięgu nie donosi, że całą tę relację spisał Mojżesz, lecz w jej treści można znaleźć mnóstwo informacji, które wyraźnie za tym przemawiają (Wj 17:14; 24:4; 34:27; Lb 33:2; Pwt 31:9, 19, 22, 24-26). Ponadto wiele jej fragmentów przypisuje określone słowa bezpośrednio Mojżeszowi — począwszy od jego pierwszej zanotowanej rozmowy (Wj 2:13, 14) po ostatnie błogosławieństwo udzielone ludowi (Pwt 33:1-29); w niektórych miejscach przytoczono też jego długie przemówienia (Pwt 1:1; 5:1; 27:1; 29:2; 31:1) i doniosłe pieśni (Wj 15:1-19; Pwt 31:30 do 32:43). Na 27 rozdziałów Księgi Kapłańskiej aż 20 rozpoczyna się od wyjaśnienia, że poniższe słowa wypowiedział Jehowa do Mojżesza, aby ten przekazał je ludowi. Podobne sformułowania występują przeszło 50 razy w Księdze Liczb. A zatem jak dowodzi wewnętrzne świadectwo, za pisarza Pięcioksięgu (poza ostatnimi wersetami Księgi Powtórzonego Prawa) słusznie można uznać Mojżesza.

Również wiele innych fragmentów Pisma Świętego poświadcza, że Pięcioksiąg został spisany przez Mojżesza (Joz 1:7; Sdz 3:4; 2Kl 18:6; Mal 4:4). Za jego dzieło uważali tę część Biblii m.in. Dawid (1Kl 2:1-3), Daniel (Dn 9:11), Ezdrasz (Ezd 6:18), Nehemiasz (Neh 8:1), Jezus (Mk 12:26; Łk 16:29; Jn 7:19), Łukasz (Łk 24:27) oraz Jan (Jn 1:17). Jezus wprost oznajmił, że Mojżesz był pisarzem (Mk 10:3-5; Jn 5:46, 47), z czym zgadzali się też saduceusze (Mk 12:18, 19).

Nazwa używana w Pismach Greckich na określenie Święta Żniw (Wj 23:16), czyli Święta Tygodni (Wj 34:22), zwanego też „dniem pierwszych dojrzałych plonów” (Lb 28:26). Wskazówki dotyczące tego święta są zapisane w Kapłańskiej 23:15-21, Liczb 28:26-31 i Powtórzonego Prawa 16:9-12. Przypadało ono na 50 dzień (gr. słowo tłumaczone na Pięćdziesiątnica oznacza „pięćdziesiąty [dzień]”), licząc od 16 Nisan, kiedy to ofiarowano snop jęczmienia (Kpł 23:15, 16). W kalendarzu żydowskim jest to 6 Siwan — po żniwach jęczmienia i na początku żniw pszenicy, która dojrzewa później (Wj 9:31, 32).

Izraelitom nie wolno było rozpocząć zbiorów, dopóki 16 Nisan nie przedłożyli Jehowie pierwocin jęczmienia. W Powtórzonego Prawa 16:9, 10 nakazano: „Od czasu, gdy się po raz pierwszy zapuści sierp w zboże na pniu, zaczniesz liczyć siedem tygodni. Potem będziesz obchodził Święto Tygodni dla Jehowy, swego Boga”. W święcie tym miał uczestniczyć każdy mężczyzna; powiedziano też: „Będziesz się radował przed obliczem Jehowy, swego Boga, ty i twój syn, i twoja córka, i twój niewolnik, i twoja niewolnica, Lewita będący w twoich bramach i osiadły przybysz, a także chłopiec nie mający ojca oraz wdowa, którzy są u ciebie — w miejscu, które wybierze Jehowa, twój Bóg, by tam przebywało jego imię” (Pwt 16:11). Paschę obchodzono w gronie najbliższej rodziny. Natomiast podczas Święta Żniw (Pięćdziesiątnicy) należało okazać szczodrość innym, podobnie jak podczas Święta Szałasów.

Pierwociny żniwa pszenicy traktowano inaczej niż pierwociny jęczmienia. Z dwóch dziesiątych efy (4,4 l) wybornej mąki pszennej pieczono na zakwasie dwa chleby. Miały one być ‛z miejsc zamieszkania’ Izraelitów, czyli miały przypominać bochenki pieczone na co dzień, a nie specjalnie do świętych celów (Kpł 23:17). Razem z nimi składano całopalenia i dar ofiarny za grzech, a także dwa baranki jako ofiarę współuczestnictwa. Kapłan brał na ręce chleby oraz kawałki baranków i kołysał nimi przed Jehową, co symbolizowało przedłożenie ich Bogu. Następnie otrzymywał je do zjedzenia jako ofiarę współuczestnictwa (Kpł 23:18-20).

Nieco inny opis pozostałych ofiar (oprócz ofiary współuczestnictwa) jest zawarty w Liczb 28:27-30. Zamiast siedmiu baranków, jednego młodego byka, dwóch baranów i jednego koźlęcia — wspomnianych w Kapłańskiej 23:18, 19 — wymieniono siedem baranków, dwa młode byki, jednego barana i jedno koźlę. Komentatorzy żydowscy tłumaczą, że fragment z Księgi Kapłańskiej dotyczy