Jehowy (Eze 38:2-5, 8). Natomiast w Psalmie znajdujemy pozytywną wypowiedź o Kusz — że przyniesie dary Bogu (Ps 68:29-32).

3. W nagłówku Psalmu 7 czytamy, że psalm ten powstał „w związku ze słowami Kusza Beniaminity”. Jest to jedyna wzmianka o tym człowieku. Jeśli psalm ten nawiązuje do wczesnego okresu życia Dawida, to może chodzić o jakiegoś przeciwnika Dawida na dworze Saula, a jeśli do późniejszego — to za imieniem tym może się kryć Beniaminita Szimej, który złorzeczył Dawidowi (2Sm 16:5-8).

Lewita z rodu Merariego i ojciec lub dalszy przodek Etana, jednego z lewickich śpiewaków i muzyków z czasów Dawida (1Kn 15:16, 17). Najwyraźniej to Kuszajasz jest w 1 Kronik 6:44 nazwany imieniem Kiszi.

Określenie „Kuszan” występuje w Habakuka 3:7 jako odpowiednik wyrażenia „kraina Midian” i dlatego prawdopodobnie jest inną nazwą Midianu albo odnosi się do któregoś z sąsiednich krajów. Jak wykazano w haśle KUSZ 2, niektórzy potomkowie Kusza najwyraźniej osiedlili się na Półwyspie Arabskim; ponadto słowem Kusi lub Kuszim określano w starożytności pewne plemiona arabskie mieszkające w tamtym regionie.

(prawdopodobnie: „Kuszyta [Etiopczyk] podwójnie niegodziwy”).

Król Mezopotamii, spod którego władzy wyzwolił Izraelitów po ośmioletnim poddaństwie Otniel. Został też nazwany „królem Syrii” (Sdz 3:7-11). Zdaniem niektórych druga część („Riszataim”) tego złożonego imienia jest nazwą miejscowości lub regionu, inni zaś tłumaczą ją na „podwójnie niegodziwy”. W Habakuka 3:7 nazwa Kuszan występuje równolegle z nazwą Midian, ale o królu Kuszan-Riszataimie powiedziano, że pochodził z Mezopotamii (hebr. ʼArám naharájim; por. Rdz 24:10, gdzie ten sam termin określa położenie miasta Nachora, które znajdowało się w Syrii). Na pewnym spisie sporządzonym w czasach faraona Ramzesa III wymieniono okręg Kusanaruma leżący w pn. Syrii i niektórzy uczeni sugerują, że mogła to być siedziba króla Kuszan-Riszataima. Władca ten był pierwszym wielkim ciemięzcą Izraelitów w okresie sędziów.

(„Kuszyta; Etiopczyk”).

1. Ojciec proroka Sofoniasza (Sof 1:1).

2. Przodek Jehudiego, usługującego na dworze króla Jehojakima (Jer 36:14).

(„z [należący do] Kusz [Etiopii]”).

Określenie „Kuszyta” może się odnosić do mieszkańców ziemi Kusz w Afryce, a czasami także do ludzi zamieszkujących Półwysep Arabski — tak jak w wypadku żony Mojżesza, Cyppory (Wj 18:1-5; Lb 12:1). Cyppora była Kenitką o nieustalonym pochodzeniu (Rdz 15:18, 19; Sdz 4:11). Wyrażenie „przy Etiopczykach [Kuszytach]”, którym w 2 Kronik 21:16 określono pewnych Arabów, może też znaczyć „poddani Etiopczykom”. Mogłoby to tłumaczyć, dlaczego Kuszytami nazywano niekiedy ludzi, którzy nie wywodzili się od Kusza. Poza tym, jak się przypuszcza, kilku synów Kusza osiedliło się na Półwyspie Arabskim (zob. CHAWILA 3; SABTA).

Niemniej określenie „Kuszyta” najczęściej odnosi się do Afrykanów, którzy zamieszkiwali tereny starożytnej Etiopii. Oprócz „Zeracha Etiopczyka [Kuszyty]” i „Tirhaki, króla Etiopii” (2Kn 14:9; 2Kl 19:9), do Kuszytów wymienionych w Biblii można zaliczyć Ebed-Melecha (Jer 38:7-12; 39:16-18), a także etiopskiego eunucha nawróconego na chrystianizm oraz królową, której służył, zwaną kandake (Dz 8:26, 27). Joab wybrał niewymienionego z imienia posłańca kuszyckiego („Chusi” w Wk), by zamiast Izraelity zaniósł Dawidowi wiadomość o porażce i śmierci jego syna Absaloma (2Sm 18:19-32; zob. KUSZ 2).

Obie te nazwy odnoszą się do miejsca, z którego pochodzili ludzie przesiedleni przez króla Asyrii do miast Samarii po zesłaniu Izraela na wygnanie w 740 r. p.n.e. (2Kl 17:23, 24, 30). Osadników z Kuty i innych miejsc zaczęły zabijać lwy, toteż poprosili władcę asyryjskiego o pomoc i ten przysłał im kapłana służącego wcześniej w północnym królestwie izraelskim. Ponieważ jednak religia praktykowana w Izraelu od dawna nie podobała się Bogu (1Kl 13:33, 34; 16:31-33), kapłan ten nie pomógł owym przesiedleńcom stać się prawdziwymi chwalcami Jehowy, tak więc wciąż „oddawali cześć własnym bogom”; np. ci z Kuty dalej służyli bogu Nergalowi. Potomków mieszanych małżeństw ‛ludzi z Kuty’ i innych przybyszów oraz resztki Izraelitów z czasem zaczęto określać mianem Samarytan. Według Flawiusza byli zwani „po hebrajsku Chutejczykami [Kutejczykami], a po grecku Samarytanami” (Dawne dzieje Izraela, IX, XIV, 3). Nazwa „Kutejczycy” przyjęła się być może dlatego, że ludzie z Kuty stanowili najliczniejszą grupę wśród pierwotnych osiedleńców (2Kl 17:24-41).

Odkąd w Tall Ibrahim (Imam Ibrahim), leżącym ok. 50 km na pn. wsch. od Babilonu,