2. Kapłan — lub przodek kapłana — który razem z innymi potwierdził pieczęcią „wiarogodną umowę” zawartą za czasów namiestnika Nehemiasza (Neh 9:38; 10:1, 6, 8).

Lud wywodzący się od Chama poprzez Kanaana (Rdz 10:6, 15, 16; 1Kn 1:8, 13, 14). Girgaszyci mieszkali na zach. od Jordanu. Mimo swej potęgi zostali pokonani razem z sześcioma innymi narodami kananejskimi, gdyż Jehowa wydał ich w rękę swego ludu (Pwt 7:1, 2; Joz 3:10; 24:11). W ten sposób spełnił obietnicę, którą kilka stuleci wcześniej złożył Abrahamowi (Rdz 15:13-21; Neh 9:7, 8). Za pośredni dowód istnienia Girgaszytów uważa się imiona „Girgasz” i „Ben-Girgasz”, występujące w tekstach z Ugarit.

Jeden z ludów, na które napadł Dawid ze swymi 600 ludźmi, gdy przez 16 miesięcy przebywał w krainie Filistynów. Wziął spore łupy w postaci zwierząt i dobytku i nikogo z Girzytów nie zachował przy życiu. Byli oni prawdopodobnie koczownikami i mieszkali na pd. od Judy w kierunku Egiptu (1Sm 27:2, 7-9).

W czasach Nehemiasza nadzorca netynejczyków, czyli sług świątynnych (Neh 11:21).

(„dwie winne tłocznie”).

Miejsce, dokąd (z nieznanych powodów) uciekli Beerotczycy (2Sm 4:1-3). Tutaj osiedlili się Beniaminici po powrocie z wygnania (Neh 11:31, 33). Dokładne położenie jest nieznane; Gittaim bywa utożsamiane z miejscem, które na tabliczkach z Amarny występuje pod nazwą Gamteti i prawdopodobnie leży gdzieś w pobliżu dzisiejszego miasta Ramla (zob. BEEROT).

Termin muzyczny o nieznanym znaczeniu, pojawiający się w nagłówkach Psalmów 8, 81 i 84. Najprawdopodobniej wywodzi się od hebrajskiego słowa gat, będącego także nazwą miasta położonego na granicy Judy i Filistei. Niektórzy sądzą, że „gittit” oznacza melodię pieśni śpiewanych przy winobraniu, gdyż gat to również tłocznia winna. Dlatego w Septuagincie oraz Wulgacie „gittit” przetłumaczono na „winne tłocznie” (por. Bw, BWP).

(„z [należący do] Gat”).

Określenie stosowane zazwyczaj do ludzi, którzy mieszkali w filistyńskim mieście Gat lub się z niego wywodzili (Joz 13:2, 3). Gittytą był olbrzym Goliat (2Sm 21:19; 1Kn 20:5). Gittyci, m.in. Ittaj (nazwany ‛cudzoziemcem wygnanym ze swego miejsca’), lojalnie wyruszyli z Dawidem, gdy ten musiał uciekać przed zbuntowanym Absalomem (2Sm 15:13, 18-22; 18:2; zob. GAT; ITTAJ 1).

Ale „Gittytą” nazwano też Obed-Edoma, w którego domu tymczasowo znajdowała się Arka Przymierza (2Sm 6:10, 11; 1Kn 13:13). Jak twierdzą niektórzy uczeni, on również wywodził się z filistyńskiego Gat. Wydaje się jednak bardziej prawdopodobne, iż był Lewitą, a określenie „Gittyta” mogło wskazywać, że pochodził z lewickiego miasta Gat-Rimmon (Joz 21:20, 23, 24; zob. OBED-EDOM 1).

(prawdopodobnie: „z [należący do] Gimzo”).

Przydomek nawiązujący albo do rodu, albo do miejsca urodzenia Haszema, którego „synowie” należeli do mocarzy w wojsku Dawida (1Kn 11:26, 34).

Drobnoziarnista skała, która po zwilżeniu wodą jest miękka i plastyczna, a po wysuszeniu, zwłaszcza w ogniu, staje się twarda. Składa się głównie z uwodnionych glinokrzemianów. Hebrajskie słowo chòmer może się odnosić do gliny używanej przez garncarza (Iz 41:25), gliny, w której odciskano pieczęć (Hi 38:14), „gliny na ulicach” (Iz 10:6), zaprawy łączącej cegły (Rdz 11:3), a także symbolicznie do człowieka przypominającego glinę w rękach Stwórcy, Jehowy Boga (Iz 45:9; por. Hi 10:9). W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo pelòs oznacza glinę garncarską (Rz 9:21) albo mokrą glinę, np. taką, jakiej użył Jezus, uzdrawiając niewidomego człowieka (Jn 9:6, 11, 14, 15; zob. też ŚLEPOTA); natomiast słowo keramikòs odnosi się do „naczyń z gliny” wykonanych przez garncarza (Obj 2:27).

Na nizinach Izraela glina występuje obficie; w czasach biblijnych wyrabiano z niej naczynia oraz cegły (Wj 1:14; Jer 18:4, 6; Nah 3:14; zob. GARNCARZ). Ponieważ wilgotna glina daje się łatwo modelować, a po wyschnięciu zachowuje swój kształt, wyrabiano z niej specjalne tabliczki, na których odciskano pieczęcie i które przytwierdzano potem do listów i dokumentów. Gliny używano także do zamykania dzbanów z winem, a w glinianych naczyniach trzymano cenne dokumenty, np. akt kupna pola spisany przez Jeremiasza (Jer 32:14). Zwoje znad Morza Martwego zachowały się w dużej mierze dzięki temu, że znajdowały się w glinianych dzbanach.

Glina kojarzy się z ziemią, do czego nawiązują takie wyrażenia, jak „glina na ulicach”, ‛człowiek uczyniony z gliny’ czy człowiek ‛rzucony w glinę’ (Iz 10:6; Hi 10:9; 30:19; 33:6). Przyrównanie człowieka do gliny wskazuje także na fakt, iż Jehowa jest symbolicznym Garncarzem (Iz 29:16; 45:9; 64:8; Rz 9:21). Nawet wypalona glina nie należy