Kolor hiacyntowoniebieski to jedna z barw napierśników w opisie konnicy z Objawienia 9:16, 17. Odziani nimi byli najwyraźniej jeźdźcy. Dwie inne wymienione barwy napierśników to ognistoczerwona i siarkowożółta. Ponieważ dalej powiedziano, że konie zionęły ogniem, dymem i siarką, więc kolor hiacyntowy może wyobrażać ciemny dym, który razem z ogniem i siarką potrafi być zabójczy.

Jeden z mocarzy wojsk Dawida. Pochodził z dolin Gaasz w górzystym regionie Efraima (2Sm 23:8, 30; Joz 24:30). W 1 Kronik 11:32 występuje pod imieniem Churaj.

(„święte miasto”).

Miasto w prowincji Azja. Znajdowało się na pn. skraju doliny rzeki Likos w Azji Mniejszej, ok. 10 km na pn. od Laodycei, w miejscu dzisiejszego Pamukkale w Turcji.

Apostoł Paweł najwyraźniej nigdy nie odwiedził Hierapolis, ale efekty jego długiej działalności w Efezie (od zimy 52/53 n.e. do Pięćdziesiątnicy 55 n.e. [1Ko 16:8]) były odczuwalne w całym okręgu Azji (Dz 19:1, 10). Wydaje się, że chrystianizm dotarł do Hierapolis dzięki ‛wielkim wysiłkom’ Epafrasa (Kol 4:12, 13).

Chociaż miasto nie miało większego znaczenia politycznego, w pokojowym okresie rzymskim kwitło jako ośrodek kultu Kybele. Sprzyjały mu dwa zjawiska naturalne: źródła mineralne oraz głęboka rozpadlina, z której wydobywały się trujące opary, zwana Plutonium.

Transkrypcja hebrajskiego określenia higgajòn, które zdaniem leksykografów było terminem muzycznym (Ps 9:16). Na podstawie kontekstu tłumaczy się je na „rozmyślanie”, „dźwięczna muzyka”, „poszeptywanie” (Ps 19:14; 92:3; Lam 3:62). W Psalmie 9:16 „higgajon” może oznaczać podniosłe, niskie interludium harfowe bądź też uroczystą pauzę skłaniającą do rozmyślań.

(prawdopodobnie: „zaświecił” lub „wysławiał”).

Piratonita, czyli mieszkaniec Piratonu, miasta w ziemi Efraima. Jego syn Abdon przez osiem lat sądził Izraela (Sdz 12:13-15).

Miara objętości płynów (Wj 30:24; Lb 28:14; Eze 45:24; 46:5, 7, 11); także naczynie o pojemności jednego hinu (Kpł 19:36). Według żydowskiego historyka Flawiusza hin odpowiadał „dwom choes attyckim”, a jeden bat zawierał „siedemdziesiąt dwie ksesty” (Dawne dzieje Izraela, III, VIII, 3; VIII, II, 9). Ponieważ z innych źródeł wynika, że dwa attyckie choes to 12 ksestesów (ksest), można przyjąć, że hin zawierał jedną szóstą miary bat, a więc ok. 3,67 l.

W Piśmie Świętym mówi się też o częściach hinu: o połowie, jednej trzeciej, jednej czwartej i jednej szóstej. Szósta część hinu to dzienna racja wody, jaką pozwolono pić Ezechielowi, gdy przedstawiał przyszłą opłakaną sytuację w oblężonej Jerozolimie (Wj 29:40; Kpł 23:13; Lb 15:4-7, 9, 10; 28:5, 7; Eze 4:11; 46:14).

Dolina leżąca na pd. i pd. zach. od Jerozolimy. Zaczyna się w pobliżu współczesnej Bramy Jaffy, stamtąd biegnie na pd., potem przy pd.-zach. krańcu miasta ostro skręca na wsch., ciągnie się wzdłuż pd. muru i niedaleko pd.-wsch. narożnika Jerozolimy spotyka się z dolinami Tyropeon i Kidron. Znana jest także jako „dolina syna (synów) Hinnoma” oraz jako „Dolina” w nazwie „Brama nad Doliną” (Joz 15:8; 2Kl 23:10; Neh 3:13). Być może do niej odnosi się określenie „nizina zwłok i tłustego popiołu” w Jeremiasza 31:40. Hinnom, od którego przypuszczalnie wzięła swe miano, jest postacią nieznaną, nic też nie wiadomo o znaczeniu jego imienia (ILUSTRACJA, t. 2, s. 949).

Tuż przed zbiegiem z dolinami Tyropeon i Kidron Dolina Hinnoma się poszerza. Prawdopodobnie tutaj leżało Tofet (2Kl 23:10). Na jej pd. zboczu, w pobliżu wsch. krańca, tradycyjnie umiejscawia się Akeldamę, czyli „Pole Krwi” — pole garncarza kupione za 30 srebrników zwróconych przez Judasza (Mt 27:3-10; Dz 1:18, 19). W końcowym odcinku dolina jest dość wąska i głęboka, a w jej tarasowatych zboczach wykuto liczne komory grobowe.

Dolina Hinnoma stanowiła część granicy między plemionami Judy i Beniamina, a ponieważ terytorium Judy leżało na pd., więc Jerozolima znajdowała się na terytorium Beniamina, jak wspomniano w Jozuego 15:1, 8; 18:11, 16. Obecnie dolina nosi nazwę Wadi ar-Rababi (Ge Ben Hinnom).

Odstępczy król judzki Achaz „sprawiał, że wznosił się dym ofiarny w dolinie synów Hinnoma”, gdzie spalił w ogniu swego syna (lub synów) (2Kn 28:1-3). Jeszcze bardziej niegodziwy był jego wnuk Manasses, który również „swoich synów przeprowadził przez ogień w dolinie syna Hinnoma” (2Kn 33:1, 6, 9). Król Jozjasz, wnuk Manassesa, położył kres tym odrażającym praktykom, gdyż zbezcześcił Tofet — przypuszczalnie przez rozsypanie tam kości lub odpadków — wskutek czego miejsce to przestało się nadawać do celów kultowych (2Kl 23:10).