(skrócona forma imienia Amariasz: „Jehowa powiedział”).

1. Syn Baniego, potomek Judy poprzez Pereca (1Kn 9:4).

2. Ojciec Zakkura, który brał udział w odbudowie murów Jerozolimy (Neh 3:2).

Granice biblijnych „Indii” są trudne do ustalenia (Est 8:9). Bibliści na ogół sądzą, że nazwa ta odnosi się do dorzecza Indusu, tj. do Pendżabu i być może też do Sindhu. Według Herodota (Dzieje, III, 88, 94; IV, 44) kraj „ludu Indów” został włączony do imperium perskiego za panowania Dariusza I Wielkiego (521-486 p.n.e.). W czasach Aswerusa (czyli Kserksesa I, syna Dariusza I) Indie stanowiły wsch. rubieże jego państwa (Est 1:1).

Dolina Indusu została zasiedlona najprawdopodobniej wkrótce po tym, jak doszło do pomieszania języka budowniczych Babel. Tamtejsza starożytna cywilizacja miała wiele wspólnego z mezopotamską: wznoszono budowle zbliżone do schodkowych zigguratów, tworzono rzeźby postaci ludzkich z głowami przypominającymi maski (typowe dla starodawnych rzeźb mezopotamskich) i używano piktogramów podobnych do wczesnych znaków znanych w Międzyrzeczu. Asyriolog S. N. Kramer wysunął hipotezę, że w dolinie Indusu zamieszkał lud, który uciekł z Mezopotamii, gdy władzę nad nią przejęli Sumerowie.

Zobacz BRAMA.

Wyrażeniem tym oddano różne słowa hebrajskie, które trudno jednoznacznie skojarzyć z określonymi instrumentami. Jednym z nich jest néwel, instrument wspominany zwykle razem z harfą (kinnòr), z czego wynika, że się od niej różnił. Wykonywano go z drewna (1Kl 10:12), był przenośny i grano na nim zarówno muzykę religijną, jak i świecką (2Sm 6:5; 2Kn 5:12; Neh 12:27; Iz 5:12; 14:4, 11). Izraelici niewątpliwie znali rozmaite instrumenty strunowe, gdyż w Biblii wymieniono też minním („struny”; Ps 150:4), kelí néwel („instrument strunowy”; Ps 71:22; 1Kn 16:5), néwel ʽasòr („instrument o dziesięciu strunach” — ʽasòr wywodzi się od słowa „dziesięć”; Ps 33:2; 144:9), neginòt (nazwa spokrewniona z rdzeniem oznaczającym: „grać na instrumencie strunowym”; nagł. Ps 4, 6, 54, 55, 61, 67, 76) oraz pesanterín (przypuszczalnie „instrument strunowy” w kształcie trójkąta; Dn 3:5, 7, 10, 15; zob. HARFA).

(„dorosły osioł”).

Ojciec Szuppima i Chuppima (1Kn 7:12); prawdopodobnie ten sam, co Beniaminita Iri (1Kn 7:7).

(„dorosły osioł”).

1. Jairyta wymieniony wśród najważniejszych urzędników króla Dawida; nazwano go „kapłanem Dawida” (2Sm 20:26). Być może był potomkiem Jaira wspomnianego w Liczb 32:41; w takim wypadku określenie „kapłan” mogłoby oznaczać „naczelny minister”, „książę”. Nie ma biblijnych dowodów na to, że Jairyci byli Lewitami. Według syryjskiej Peszitty Ira był kapłanem z lewickiego miasta Jattir (por. 2Sm 8:18; 1Kn 6:57; 18:17).

2. Syn Ikkesza Tekoity; jeden z mocarzy w wojsku króla Dawida (2Sm 23:24, 26; 1Kn 11:26, 28).

3. Itryta; inny mocarz króla Dawida (2Sm 23:38; 1Kn 11:40).

Wnuk Kaina; przodek bigamisty Lamecha oraz Jabala i Tubal-Kaina (Rdz 4:17-23).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „dorosły osioł”).

Szejk lub naczelnik Ezawa (Edomu) (Rdz 36:43; 1Kn 1:54).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „dorosły osioł”).

Syn Beli; głowa domu patriarchalnego i dzielny mocarz z plemienia Beniamina (1Kn 7:7). Być może ten sam, co Ir z 1 Kronik 7:12.

(„miasto Nachasza”).

Prawdopodobnie miejsce, którego „ojcem”, czyli założycielem, był potomek Judy Techinna (1Kn 4:1, 12). Dokładne położenie Ir-Nachasz jest nieznane. Według niektórych uczonych może chodzić o Dajr Nachchas, leżące ok. 20 km na zach. pn. zach. od Hebronu.

(„miasto słońca”).

Miasto na granicy plemienia Dana, wymienione w Jozuego 19:41, 42 między Esztaolem i Szaalabbin. Przypuszczalnie chodzi o Bet-Szemesz z Jozuego 15:10. Jeśli tak, to później zostało zajęte przez plemię Judy, które z kolei przekazało je Lewitom jako jedno z 48 miast kapłańskich (Lb 35:6, 7; Joz 21:16; 1Kn 6:59; zob. BET-SZEMESZ 1).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „dorosły osioł”).

Pierwszy wymieniony z imienia syn zwiadowcy Kaleba z plemienia Judy (1Kn 4:15). Zdaniem niektórych biblistów miał na imię Ir, a litera „u” to jedynie hebrajski spójnik odpowiadający polskiemu „i”.

(z hebr.; prawdopodobnie: „człowiek z Keriot”).

Przydomek zdradzieckiego apostoła Judasza i jego ojca Szymona (Mt 10:4; Łk 6:16; Jn 6:71). Jeżeli jak się na ogół przypuszcza, „Iskariot” znaczy „człowiek z Keriot”, to Szymon i jego