(„z prawicy”).

1. Potomek Aarona wybrany przez losowanie na przełożonego szóstego oddziału kapłanów w czasach króla Dawida (1Kn 24:1, 3, 5, 9).

2. Jeden z naczelników kapłanów, którzy towarzyszyli Zerubbabelowi w drodze powrotnej z Babilonu (Neh 12:1, 5, 7). Niewykluczone, że był założycielem domu patriarchalnego Miniamina wspomnianego w Nehemiasza 12:17 (w tekście hebr. jego imię mogło zostać nieumyślnie pominięte przez kopistę).

3. Jeden z „synów Parosza”, którzy za radą Ezdrasza odprawili cudzoziemskie „żony wraz z synami” (Ezd 10:25, 44).

4. Kapłan — lub przodek kapłana — który wraz z innymi potwierdził pieczęcią „wiarogodną umowę” zawartą w czasach Nehemiasza (Neh 9:38; 10:1, 7, 8). Najwyraźniej jest tożsamy z Miniaminem wymienionym w Nehemiasza 12:41.

Po hebrajsku Mijjamin to chyba nieco krótsza forma imienia Miniamin.

1. Ojciec Szymei (Szimeama), potomek Beniaminity Jejela z Gibeonu (1Kn 8:1, 29-32; 9:35-38).

2. Wódz w oddziale podlegającym rozkazom Dodaja Achochity, wyznaczonym do usługiwania królowi w drugim miesiącu (1Kn 27:1, 4).

(„stada [dobytek] Jehowy”).

Jeden z Lewitów, którzy grali na harfach, gdy przenoszono Arkę z domu Obed-Edoma do Jerozolimy (1Kn 15:17, 18, 21).

Słowo hebrajskie występujące w nagłówkach sześciu psalmów przypisywanych Dawidowi (Ps 16, 56-60). Może po prostu oznaczać, że psalmy te upamiętniają pewne ważne wydarzenia.

Miara odległości (Mt 5:41). Użyte w Piśmie Świętym słowo mílion przypuszczalnie oznacza milę rzymską (1479,5 m). W tekście greckim Łukasza 24:13 oraz Jana 6:19; 11:18 odległości nie są podane w milach, lecz w stadiach (1 stadium = ¹⁄8 mili rzymskiej, czyli 185 m). W Przekładzie Nowego Świata w wersetach tych przeliczono stadia na kilometry. Na przykład „sześćdziesiąt stadiów” oddano przez „około jedenastu kilometrów” (Łk 24:13).

Lewita, jeden z muzyków, którzy w czasach Nehemiasza wzięli udział w pochodach z okazji poświęcenia odbudowanego muru Jerozolimy (Neh 12:31, 36).

Miasto na zach. wybrzeżu Azji Mniejszej, po którym obecnie zostały tylko ruiny. Milet leżał przy ujściu rzeki Meander (Menderes) i w starożytności miał cztery porty. Około VII w. p.n.e. był ważnym ośrodkiem handlowym, a zamieszkujący go Jonowie założyli liczne kolonie nad Morzem Czarnym i w Egipcie. Tamtejsze wełniane wyroby były powszechnie znane, o czym świadczy okoliczność, iż według Septuaginty do towarów, którymi handlowano z Tyrem, należała właśnie „wełna z Miletu” (Eze 27:18). W mieście tym mieszkali też słynni filozofowie, np. Tales (ok. 625-547 p.n.e.), uważany za ojca greckiej geometrii, astronomii i filozofii. W V w. p.n.e. Persowie zburzyli Milet za udział w buncie. Później (w 334 p.n.e.) odbudowane miasto zdobył Aleksander Wielki. W epoce hellenistycznej i rzymskiej powstało tam wiele okazałych budowli. Z tego okresu pochodzą imponujące ruiny wielkiego teatru wzniesionego na otwartej przestrzeni.

Z czasem miasto straciło na znaczeniu, do czego zapewne przyczyniło się zamulenie portów przez rzekę Meander. Starożytny Milet najprawdopodobniej leżał na cyplu po pd. stronie zatoki Latmos. Dziś jego ruiny znajdują się ok. 8 km od morza, a dawniejsza zatoka jest jeziorem.

Wizyty Pawła. Paweł przybył do Miletu ok. 56 r. n.e. Bardzo pragnął dotrzeć do Jerozolimy przed Pięćdziesiątnicą, więc postanowił nie tracić niepotrzebnie czasu w Azji Mniejszej i zapewne dlatego odpłynął z Assos statkiem omijającym Efez. Pamiętał jednak o potrzebach tamtejszego zboru. W Milecie, prawdopodobnie przez posłańca, zaprosił do siebie starszych z Efezu, oddalonego o jakieś 50 km. Zanim otrzymali od niego wiadomość i przybyli do Miletu, upłynęły co najmniej trzy dni, ale najwyraźniej i tak więcej czasu zabrałoby apostołowi, gdyby sam udał się do Efezu. Niewykluczone, iż zawijające tam statki z Assos odwiedzały po drodze więcej portów niż te płynące do Miletu. Możliwe też, że gdyby Paweł dotarł do Efezu, zatrzymałyby go tam jakieś inne okoliczności (Dz 20:14-17).

Rozmawiając z efeskimi starszymi, Paweł przypomniał im, jak wśród nich usługiwał, wezwał ich też, by zważali na samych siebie i na trzodę, ostrzegł przed „ciemięskimi wilkami”, którzy wedrą się do zboru, oraz zachęcił do czujności i pamiętania o jego przykładzie. Gdy usłyszeli, że już więcej go nie zobaczą, wybuchnęli wielkim płaczem, „rzucali się Pawłowi na szyję i czule go całowali”, a potem odprowadzili go na statek (Dz 20:18-38).