Syn Gileada i prawnuk Manassesa. Od czterech synów Szemidy wywodził się ród Szemidaitów, który uwzględniono w drugim spisie ludności na pustkowiu i który otrzymał swój dział w Ziemi Obiecanej (Lb 26:2, 29-32; Joz 17:2; 1Kn 7:19).

(„[od; należący do] Szemidy”).

Ród w plemieniu Manassesa założony przez Szemidę (Lb 26:29, 32).

Termin muzyczny, którego dokładne znaczenie nie jest znane (dosł. „ósma”). Może odnosić się do rejestru, raczej niskiego, a jeśli kojarzył się z jakimiś instrumentami, to przypuszczalnie z takimi, na których gra się dźwięki basowe.

W 1 Kronik 15:21 powiedziano, że harfy zostały „nastrojone na tony szeminit [„prawdopodobnie chodzi o ósmą tonację lub niską oktawę”, przyp. w NW; „wielu widzi tu oktawę niską, basową”, przyp. w Bp]”. Zgadza się to z nagłówkami Psalmów 6 i 12 (oba psalmy mają posępną treść): „Dla kierownika, (...) na niższą oktawę [szeminít]”. Może to oznaczać, że do pieśni tych ułożono muzykę w niskiej skali (zob. ALAMOT).

1. Muzyk lewicki towarzyszący Arce Przymierza w drodze z domu Obed-Edoma do Jerozolimy; później grał przed namiotem, w którym ustawiono Arkę (1Kn 15:17, 18, 20, 25; 16:1, 4, 5).

2. Jeden z Lewitów, których w 934 r. p.n.e. rozesłał Jehoszafat, by nauczali lud Prawa (2Kn 17:7-9).

(„imię Boże”).

To samo imię hebrajskie występuje też w formie „Samuel”.

1. Głowa domu patriarchalnego; syn lub potomek Toli, syna Issachara (1Kn 7:1, 2).

2. Syn Ammihuda, przedstawiciel Symeonitów w gronie, które dokonało podziału Ziemi Obiecanej między poszczególne plemiona (Lb 34:17, 18, 20).

(z akad.: „Sinie [bóstwo księżyca], chroń!”).

Czwarty wymieniony z imienia syn Jehojachina (Jechoniasza), urodzony na wygnaniu w Babilonie (1Kn 3:17, 18; zob. SZESZBACCAR).

Wspólny grób wszystkich ludzi w odróżnieniu od pojedynczego grobowca (hebr. kéwer, Sdz 16:31) czy grobu (kewuráh, Rdz 35:20; gadísz, Hi 21:32).

Etymologia hebrajskiego wyrazu szeʼòl nie jest całkiem jasna, choć najprawdopodobniej wywodzi się on od czasownika szaʼál — „pytać; prosić”. W dziele A Compendious Hebrew Lexicon (Cambridge 1811, s. 148) Samuel Pike pisze o Szeolu, że jest to „wspólne miejsce pobytu lub kraina zmarłych, nazwana tak ze względu na nienasycenie grobu, który niejako zawsze prosi, wręcz domaga się o więcej”. Wynikałoby stąd, że Szeol jest miejscem (a nie stanem), które prosi czy domaga się o każdego bez wyjątku, gdyż trafiają tam wszyscy zmarli ludzie (Rdz 37:35, przyp. w NW; Prz 30:15, 16).

Wyraz szeʼòl występuje w tekście masoreckim 65 razy. W Biblii gdańskiej przetłumaczono go przede wszystkim na „grób” i „piekło” oraz sporadycznie na „przepaść”, „głęboki dół” i „ziemia”. W katolickiej Biblii Tysiąclecia transkrybuje się go na „Szeol”. W tekście hebrajskim słowo szeʼòl występowało też pierwotnie w Izajasza 7:11; w starożytnych przekładach greckich Akwili, Symmacha i Teodocjona oddano je przez „Hades” (w BT — „Szeol”; zob. przyp. w NW).

Określenie szeʼòl nie ma precyzyjnego polskiego odpowiednika. W Collier’s Encyclopedia (1986, t. 12, s. 28) tak skomentowano oddawanie go w przekładach biblijnych przez „piekło”: „Ponieważ w czasach starotestamentowych Szeol oznaczał po prostu miejsce pobytu zmarłych, bez podziału na dobrych i złych, słowo ‚piekło’, tak jak się je dziś pojmuje, nie jest najtrafniejszym tłumaczeniem”. Współczesne przekłady raczej transkrybują hebrajski termin na „Szeol” (Bp, BT, BWP, NŚ).

Z kolei Encyclopædia Britannica (1971, t. 11, s. 276) podaje: „Szeol był położony gdzieś ‚pod’ ziemią. (...) Umarli nie odczuwali tam ani bólu, ani przyjemności. Z Szeolem nie kojarzono ani nagrody dla prawych, ani kary dla niegodziwych. Zarówno dobrzy, jak i źli, tyrani i święci, królowie i sieroty, Izraelici i poganie — wszyscy spali razem, nie wiedząc o sobie nawzajem”.

W późniejszych wiekach żydowska myśl religijna przyswoiła sobie grecką naukę o nieśmiertelności duszy ludzkiej, ale z Biblii wyraźnie wynika, że Szeol jest wspólnym grobem wszystkich ludzi, w którym umarli nie są niczego świadomi (Kzn 9:4-6, 10). Przebywający w Szeolu nie wysławiają ani nie wspominają Boga (Ps 6:4, 5; Iz 38:17-19). Nie można jednak powiedzieć, jakoby był to po prostu symbol ‛stanu oddalenia od Boga’. Takiego poglądu nie da się obronić w świetle Biblii, według której Szeol jest „przed obliczem Jehowy” i dlatego Bóg ma tam dostęp (Prz 15:11; Ps 139:7, 8; Am 9:1, 2). Kiedy więc Hiob z utęsknieniem wyczekiwał uwolnienia od cierpień, modlił się,