te trzy miejsca słynęły z wprawnych łuczników. Nie wiadomo dziś, gdzie dokładnie należałoby zlokalizować Pul. W greckiej Septuagincie we wspomnianym wersecie występuje określenie „Foud” (tłumaczone „Put”; por. Bp, BT) a nie „Pul”; przy tym Put (utożsamiane z mieszkającymi w Afryce Libijczykami) występuje razem z Lud jeszcze w innych wersetach (Eze 27:10; Jer 46:9; zob. PUT). Niemniej forma „Pul” pojawia się nie tylko w tekście masoreckim, ale też w Zwoju Izajasza znalezionym nad Morzem Martwym oraz w syryjskiej Peszitcie. Niektórzy uczeni sugerują, że „Pul” to wyspa File na Nilu.

Urządzenie służące do chwytania zwierząt, zazwyczaj wyposażone w sprężynę lub sidła, które po uruchomieniu pętają lub od razu zabijają ofiarę. Aby wprowadzić ją w błąd, pułapki na ogół ukrywa się i maskuje; często stosuje się też przynęty. Na „pułapkę”, „sidła” i „sieci” tłumaczonych jest kilka hebrajskich słów (Ps 141:9, 10). Chociaż Biblia nie zawiera dokładnych opisów pułapek i sideł używanych w starożytności, fragmenty z Hioba 18:8-10, Psalmu 10:9 i 140:5 oraz z Jeremiasza 18:22 dają ogólne pojęcie o ich działaniu. Więcej informacji na temat ich budowy i zastosowania można znaleźć w hasłach MYŚLISTWO I RYBOŁÓWSTWO oraz PTASZNIK.

Znaczenie przenośne. Ponieważ pułapki i sidła niosą schwytanym zwierzętom niewolę, krzywdę lub śmierć, często symbolizują coś, co powoduje utratę wolności lub życia albo jakieś inne nieszczęście. Dlatego gdy Mojżesz zapowiedział nadejście na Egipt dotkliwej plagi szarańczy, słudzy faraona zapytali: „Jak długo ten człowiek będzie dla nas sidłem?” (Wj 10:7). Egipcjanie uważali Mojżesza za sidło, czyli przyczynę nieszczęść i spustoszenia, jakie sprowadzały na ich kraj zwiastowane przezeń plagi. Jehowa wielokrotnie ostrzegał Izraelitów, by nie pozwolili Kananejczykom zostać w Ziemi Obiecanej, gdyż sami mogliby przez to wpaść w pułapkę bałwochwalstwa (Wj 23:32, 33; 34:12; Pwt 7:16, 25; Joz 23:13). Stanowiło ono pułapkę, czyli podstępną przyczynę nieszczęścia, bo pozbawiało ich łaski i ochrony Bożej oraz prowadziło do ucisku i ciemiężenia przez wrogów. Ponadto zwodziło pozornymi korzyściami i przyjemnościami (Sdz 2:2, 3, 11-16; 8:27). Również król Saul wykorzystał swą córkę Michal do pewnego zdradliwego planu, który tak opisał: „Dam mu [Dawidowi] ją, aby dla niego była sidłem i aby go dosięgła ręka Filistynów” (1Sm 18:21). Liczył na to, że Dawid straci życie podczas niebezpiecznej próby zdobycia stu napletków filistyńskich, które miał dać królowi zamiast „opłaty za ożenek” (1Sm 18:25).

Inną cechą pułapek, do której nawiązano w pewnych symbolicznych wypowiedziach, jest szybkość, z jaką zaskakują nieświadomą zagrożenia ofiarę. Babilon został zdobyty przez Medów i Persów tak nagle i niespodziewanie, jakby Jehowa zastawił na to miasto sidło lub pułapkę (Jer 50:24; por. Łk 21:34, 35).

Człowiek powinien też uważać, co ślubuje lub do czego się zobowiązuje, żeby potem nie znalazł się w sytuacji bez wyjścia (Prz 6:1-3; 20:25). Pod wpływem towarzystwa osoby skorej do gniewu można się do niej upodobnić. Jest to sidło, gdyż prowadzi do kłótni, zgubnych komplikacji i grzechu (Prz 22:24, 25; por. 1Ko 15:33). Natomiast bojaźń przed Bogiem i trzymanie się Jego dróg pomaga mądrym uniknąć wciągnięcia w złe postępowanie (np. kontaktów z prostytutkami), które mogłoby się okazać śmiercionośną pułapką (Prz 13:14; 14:27; por. 5:3-8; 7:21-23).

W I w. n.e. pewni chrześcijanie znęceni powabem bogactwa wpadli w sidło, które pogrążyło ich w duchowej ruinie (1Tm 6:9, 10). O innych powiedziano, że wpadli w „sidła Diabła”. Najwyraźniej dali się zwieść i zeszli z drogi prawdy, stając się ofiarami Przeciwnika Bożego. Tymoteusz miał z łagodnością pouczać takie osoby, by się opamiętały i okazały skruchę, wyrywając się w ten sposób z sidła Diabła (2Tm 2:23-26; por. 1Tm 1:3, 4; Tyt 3:9).

Chociaż ludzie knujący intrygi próbują usidlić niewinne ofiary, Jehowa potrafi odwrócić sytuację i ‛niczym deszcz spuścić na niegodziwców pułapki, ogień i siarkę’ (Ps 11:6). Może ich schwytać w pułapkę, odcinając wszelkie drogi ucieczki, a potem wykonać na nich wyrok (por. 1Ts 5:1-3).

(„[od; należący do] Puwwy lub Puy”).

Ród potomków Puwwy, drugiego syna Issachara (Lb 26:23).

Obozowisko między Calmoną a Obot; Izraelici dotarli do niego jakiś czas po odejściu spod góry Hor (Dżabal Madara [?]) (Lb 33:41-43). Lokalizacja Punon nie jest pewna, ale zazwyczaj identyfikuje się je z Feinanem, leżącym ok. 30 km na pd. wsch. od ʽAjn Husb.

Niehebrajskie słowo występujące w Estery 3:7 i 9:24, 26; oznacza „los” (hebr. gorál; zob. LOS). W liczbie mnogiej brzmi „purim” (Est 9:26, 28-32). Bywa łączone z akadyjskim słowem puru, które też znaczy „los”. Od niego wywodzi się nazwa żydowskiego święta Purim (zob. PURIM).