Płytkie, na ogół przenośne naczynie o kształcie zbliżonym do misy. Zazwyczaj było wykonane z drewna, ale czasami także z gliny lub brązu. W dzieży mieszano mąkę z wodą i całość zagniatano. Przygotowując ciasto na chleb, do masy dodawano zaczyn zachowany z poprzedniego wypieku. Przed pieczeniem ciasto zostawiano w dzieży, żeby urosło (Rdz 18:6; 1Sm 28:24). Zwykle zagniatano je rękami, chociaż w wielkich naczyniach Egipcjanie czasem robili to nogami (Oz 7:4).

Dzieże miały bardzo różne rozmiary. Niektóre wykonane z gliny przypominały miskę o średnicy ok. 25 cm i głębokości ok. 8 cm.

Chleb stanowił istotny element wyżywienia Hebrajczyków i był wypiekany regularnie. Dlatego dzieża należała do podstawowych naczyń używanych przez starożytnych Izraelitów i inne ludy. Żaby, które w czasach Mojżesza pokryły Egipt podczas drugiej plagi sprowadzonej przez Jehowę, wchodziły do domów i znajdowano je nawet w dzieżach (Wj 8:3). Kiedy później Izraelici opuszczali w pośpiechu Egipt, „lud niósł ciasto, zanim się zakwasiło — mając na ramionach dzieże zawinięte w płaszcze” (Wj 12:33, 34). Ponieważ dzieża była ważnym naczyniem i miała związek z przygotowywaniem codziennych posiłków, błogosławieństwo Jehowy dla dzieży zapewne oznaczało dostatek pokarmu w domu, natomiast Jego przekleństwo zwiastowało głód (Pwt 28:1, 2, 5, 15, 17).

(hebr. chazír).

Zwierzę to wspomniano w Biblii w Psalmie 80:13, gdzie nawiązano do szkód, jakie wyrządza w niestrzeżonych winnicach. Uważa się, że chodzi tu o dzika, a nie samca świni domowej, z którą jest spokrewniony. Dzik (Sus scrofa) do dziś występuje na mokradłach Palestyny.

Duży dzik może ważyć ok. 160 kg, mieć prawie 1,5 m długości i 1 m wysokości w kłębie. Jego ryj jest dobrze przystosowany do szukania pokarmu w ściółce leśnej. Kły, zwłaszcza samca, są groźną bronią, mogącą rozpruć nawet konia. Dzik jest nie tylko niebezpieczny, ale też wyrządza szkody; podobno stado dzików potrafi w ciągu jednej nocy spustoszyć całą winnicę. Żywi się głównie roślinami, choć zjada też korzenie, zboże, dżdżownice, ślimaki, małe zwierzęta, ptasie jaja itp.

Zobacz BYK.

Zobacz OSIOŁ.

Metalowy przedmiot o kielichowatym kształcie, który pod wpływem uderzenia wydaje przenikliwy dźwięk.

Pierwszą biblijną wzmiankę o dzwoneczkach zawiera Księga Wyjścia, gdzie w opisie niebieskiego płaszcza arcykapłana siedmiokrotnie użyto hebrajskiego słowa paʽamòn. Na jego brzegu przymocowano złote dzwoneczki na przemian z jabłkami granatu, wykonanymi z niebieskiego włókna oraz purpurowej i szkarłatnej wełny (Wj 28:33-35; 39:25, 26).

W Zachariasza 14:20 hebrajskie słowo mecilláh określa dzwoneczki przytwierdzane do końskiej uprzęży. Pochodzi od rdzenia oznaczającego „dzwonić” (1Sm 3:11). Na dzwoneczkach tych wygrawerowano napis „Świętość należy do Jehowy”, taki sam jak na „lśniącej płytce” umieszczonej na zawoju izraelskiego arcykapłana. Wskazywało to, że świętość Jehowy stanie się powszechnie znana i będzie przenikać wszystko wokół (Wj 39:30, 31; por. Za 14:21).

Trzeci z synów choryckiego szejka Szobala, potomka Seira (Rdz 36:20, 23; 1Kn 1:40). Choryci zamieszkiwali Seir, zanim „wywłaszczyli ich i wyniszczyli” synowie Ezawa (Pwt 2:12).

Góra utożsamiana z dzisiejszą Dżabal Islamija (Har ʽEwal) w okręgu Samarii. Naprzeciw niej wznosi się góra Garizim, a przedziela je piękna, wąska dolina zwana doliną Szechem (lub Nabulus), w której leży miasto Nabulus, tuż obok zaś ruiny starożytnego Szechem. Tylko niższe partie stoków góry Ebal porasta roślinność — winna latorośl i drzewa oliwne; wyższe są raczej nagie i skaliste. Tak jak inne góry w Samarii, również ta jest zbudowana z wapienia i pokryta warstwą kredy. Wznosi się przeszło 900 m nad poziom Morza Śródziemnego, na pn. od góry Garizim. Obie góry znajdują się po zach. stronie Jordanu (Pwt 11:29, 30).

Patrząc ze szczytu góry Ebal w kierunku pn., można zobaczyć większą część Galilei, a także górę Hermon. Na pd. widać wzgórza w pobliżu Jerozolimy, a na zach. równinę Szaron i Morze Śródziemne. Na wsch. widok rozciąga się aż do Hauranu po drugiej stronie Jordanu. W dolinie między górami