Estera, żona perskiego króla Aswerusa, nosiła hebrajskie imię Hadassa, które znaczy „mirt” (Est 2:7).

Biblia nie opisuje dokładnie, jak wyglądały misy używane w starożytności; na ogół były to naczynia gliniane, choć wykonywano też misy drewniane i metalowe. Niektóre z nich były przeznaczone do użytku domowego; zapewne właśnie takie misy przyniesiono razem z innymi rzeczami Dawidowi i jego ludziom, gdy uciekli przed Absalomem (2Sm 17:27-29). Tego rodzaju misy nazywano po hebrajsku saf. Tym samym słowem określano również naczynia, do których Izraelici w Egipcie wlali krew ofiary paschalnej (Wj 12:22), oraz naczynia świątynne, które Nebukadneccar zabrał do Babilonu (Jer 52:19). Wyraz ten można też tłumaczyć na „czara”; Jehowa oznajmił kiedyś proroczo: „Oto ja dla wszystkich ludów wokoło czynię z Jerozolimy czarę [saf] powodującą zataczanie się” (Za 12:1, 2).

Greckie słowo niptér, występujące w relacji o tym, jak Jezus umył uczniom nogi, tłumaczy się na „miednica” lub „misa” (Jn 13:5; por. Bw).

Czasze. Podobnie jak inne naczynia wymienione w Biblii, czasze robiono z gliny, drewna lub metalu. Hebrajskie określenie mizrák odnosi się do metalowego naczynia najwyraźniej używanego w związku ze składaniem ofiar (Wj 27:3; Lb 4:14; 7:13; 1Kl 7:50; 2Kn 4:8). Podczas posiłków używano większych naczyń, zwanych calláchat („czasza biesiadna”; Prz 26:15) i séfel („wielka czasza biesiadna”; Sdz 5:25). Wyraz gulláh również oznacza „czaszę” (Za 4:2), ale w opisie głowic kolumn stojących przed świątynią w czasach Salomona można go też przetłumaczyć na „w kształcie czasz” lub „okrągłe” (1Kl 7:41). Greckie słowa określające czasze to trýblion i fiále. Pierwsze z nich odnosi się do stosunkowo głębokiego naczynia, z którego jedzono podczas posiłku (Mt 26:23), a drugie oznacza „czaszę”, jakiej często używano do składania ofiar płynnych (Obj 16:2-17).

(prawdopodobnie: „liczba”).

Jeden z mężczyzn, którzy razem z Zerubbabelem poprowadzili Żydów powracających z niewoli babilońskiej (Ezd 2:1, 2). W Nehemiasza 7:7 występuje pod imieniem Misperet.

Jedna z czołowych postaci wśród żydowskich wygnańców, którzy w 537 r. p.n.e. powrócili z Babilonu z Zerubbabelem (Neh 7:6, 7). W równoległym sprawozdaniu jego imię występuje w formie Mispar (Ezd 2:2).

(„ognie u wód”).

Miejsce, do którego Izraelici ścigali wojska sprzymierzonych z Jabinem królów pn. Kanaanu, gdy pokonali ich u wód Merom (Joz 11:1-5, 8). Kiedy dzielono Ziemię Obiecaną na dziedziczne posiadłości, teren od Libanu do Misrefot-Maim nie był jeszcze podbity (Joz 13:2, 6). Niektórzy utożsamiają Misrefot-Maim z ruinami Chirbat al-Muszajrifa (Chorbat Maszref), znajdującymi się ok. 20 km na pn. pn. wsch. od Akko. Starożytni mieszkańcy tych okolic mieli łatwy dostęp do miejscowości położonych zarówno na równinie Akko, jak i w kotlinie Chule. Nazwa Misrefot-Maim („ognie u wód”) mogła pochodzić od gorących źródeł oddalonych o jakieś 180 m.

(prawdopodobnie: „któż jest jak Bóg?” lub „kto należy do Boga?”).

1. Lewita pochodzący od Kehata, syn Uzziela (Wj 6:18, 22). Kiedy Jehowa uśmiercił Nadaba i Abihu, synów Aarona, za to, że ofiarowali niedozwolony ogień, Miszael i jego brat Elcafan wynieśli ich ciała poza obóz (Kpł 10:1-5).

2. Pierwotne imię jednego z trzech Judejczyków towarzyszących Danielowi w Babilonie; później tamtejszy główny dworzanin zmienił mu imię na „Meszach” (Dn 1:6, 7; zob. MESZACH).

3. Jeden z mężczyzn, którzy stali po lewej stronie przepisywacza Ezdrasza, kiedy ten czytał z księgi Prawa Żydom zgromadzonym w Jerozolimie po powrocie z niewoli babilońskiej (Neh 8:3, 4).

(„miejsce wypytywania”).

Miasto na granicy terytorium Aszera przekazane Lewitom z rodu Gerszona, najwyraźniej zwane też Maszal. Leżało prawdopodobnie niedaleko góry Karmel (Joz 19:24-26; 21:27, 30; 1Kn 6:74). Dokładne położenie nie jest jednak znane.

Głowa domu patriarchalnego z plemienia Beniamina; syn lub dalszy potomek Elpaala (1Kn 8:1, 11, 12).

1. Syn Ismaela, naczelnik pewnego rodu arabskiego (Rdz 25:14, 16; 1Kn 1:30, 31).

2. Symeonita, syn Mibsama i ojciec Chammuela (1Kn 4:24-26).

(„tłustość”).

Jeden z walecznych wojowników z plemienia Gada, którzy przyłączyli się do oddziałów Dawida w Ciklag. Wymieniony na czwartym miejscu wśród dowódców w wojsku Dawida (1Kn 12:1, 10, 14).