Kiedy współdziedzice Jezusa jednoczą się z nim w podobieństwie jego zmartwychwstania i zostają wskrzeszeni jako stworzenia duchowe, są tak jak on obdarzani nie tylko życiem wiecznym, lecz również nieśmiertelnością i nieskażonością. Wcześniej żyli, wiernie służyli Bogu i umarli w zniszczalnych ciałach ludzkich, teraz zaś otrzymują niezniszczalne, niepodlegające skażeniu ciała duchowe, o czym jasno mówi Paweł w 1 Koryntian 15:42-54. A zatem nieśmiertelność jest najwyraźniej cechą życia, jakim zostali obdarowani, i oznacza życie bezkresne i niezniszczalne, podczas gdy nieskażoność to najwidoczniej właściwość ciała, które daje im Bóg, a które z natury nie podlega rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu. Wydaje się więc, że Bóg obdarzył ich zdolnością samodzielnego podtrzymywania swego życia, że w przeciwieństwie do pozostałych Jego stworzeń — cielesnych i duchowych — nie są zależni od zewnętrznego źródła energii. Jest to niezrównany dowód Jego zaufania. Jednakże niezależność i niezniszczalność ich egzystencji nie oznacza, iż nie podlegają władzy Bożej. Przeciwnie, tak jak ich Głowa, Chrystus Jezus, w dalszym ciągu podporządkowują się woli i kierownictwu swego Ojca (1Ko 15:23-28; zob. DUSZA; NIEŚMIERTELNOŚĆ).

Greckie słowo athanasía składa się z przedrostka a („nie; bez”), wyrażającego zaprzeczenie, i z formy słowa „śmierć” (thánatos). Zasadniczo oznacza więc „nieumieranie”, „niepodleganie śmierci” i odnosi się do bezkresnego i niezniszczalnego życia (1Ko 15:53, 54, przyp. w NW; 1Tm 6:16, przyp. w NW). Greckie aftharsía, czyli „nieskażoność”, oznacza cechę czegoś, co nie może ulec rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu (Rz 2:7; 1Ko 15:42, 50, 53; Ef 6:24; 2Tm 1:10).

Chociaż Pisma Hebrajskie nie zawierają słowa „nieśmiertelny” ani „nieśmiertelność”, to jednak wskazują, że Jehowa Bóg, będąc Źródłem wszelkiego życia, nie podlega śmierci, a więc jest nieśmiertelny (Ps 36:7, 9; 90:1, 2; Hab 1:12). Dobitnie podkreślił to również chrześcijański apostoł Paweł, gdy nazwał Go „Królem Wieczności, niezniszczalnym” Bogiem (1Tm 1:17).

Jak wykazano w haśle DUSZA, z Pism Hebrajskich wyraźnie też wynika, że człowiek nie odznacza się wrodzoną nieśmiertelnością. O duszy ludzkiej (hebr. néfesz) bardzo często mówi się, że umiera, zmierza do grobu czy zostaje zgładzona (Rdz 17:14; Joz 10:32; Hi 33:22; Ps 22:29; 78:50; Eze 18:4, 20). Potwierdzają to oczywiście Chrześcijańskie Pisma Greckie, które także wspominają o śmierci duszy (gr. psyché) (Mt 26:38; Mk 3:4; Dz 3:23; Jak 5:20; Obj 8:9; 16:3). A zatem Pisma Chrześcijańskie nie kwestionują ani nie korygują natchnionej nauki Pism Hebrajskich, zgodnie z którą dusza ludzka, człowiek, jest śmiertelna, podlega umieraniu. Wyjawiają jednak, że Bóg zamierzył udostępnić niektórym swym sługom dar nieśmiertelności.

Dlaczego Jezusa nazwano „jedynym mającym nieśmiertelność”?

Pierwszą osobą, którą według Biblii nagrodzono nieśmiertelnością, jest Jezus Chrystus. Zanim został wskrzeszony przez Boga, nie był nieśmiertelny, o czym świadczą natchnione słowa apostoła zanotowane w Rzymian 6:9: „Chrystus, dostąpiwszy wskrzeszenia z martwych, już więcej nie umiera; śmierć już więcej nad nim nie panuje” (por. Obj 1:17, 18). Z tego właśnie powodu w 1 Tymoteusza 6:15, 16 wyjaśniono, że Jezus — „Król królujących i Pan panujących” — w odróżnieniu od innych królów i panów jest „jedynym mającym nieśmiertelność”. Pozostali królowie i panowie są śmiertelni, umierają, tak jak umierali arcykapłani izraelscy. Jednakże wyniesiony do chwały Jezus, ustanowiony przez Boga Arcykapłanem na sposób Melchizedeka, posiada „życie niezniszczalne” (Heb 7:15-17, 23-25).

Słowo „niezniszczalne” jest tutaj tłumaczeniem greckiego wyrazu akatálytos, dosłownie: „nierozerwalny; nierozpuszczalny” (Heb 7:16, przyp. w NW). Składa się on z zaprzeczenia (a) i wyrazu nawiązującego do „rozwiązania; obalenia; rozpuszczenia”. Pokrewnego słowa użył Jezus, gdy mówił o ‛zwaleniu’ kamieni świątyni jerozolimskiej (Mt 24:1, 2), oraz apostoł Paweł, który wspomniał o ‛rozpadnięciu się’ ziemskiego „namiotu” chrześcijan, tzn. o zakończeniu ich ziemskiego życia w ludzkich ciałach (2Ko 5:1). A zatem nieśmiertelne życie udzielone Jezusowi po zmartwychwstaniu jest nie tylko bezkresne, lecz także nie podlega skażeniu, unicestwieniu, zagładzie.

Nieśmiertelność udzielona dziedzicom Królestwa. Namaszczeni duchem członkowie zboru chrześcijańskiego powołani do panowania z Chrystusem w niebiosach (1Pt 1:3, 4) otrzymali obietnicę, że zostaną zjednoczeni z nim „w podobieństwie jego zmartwychwstania” (Rz 6:5). A zatem gdy dochowują wierności aż do śmierci, są tak jak ich Pan, ich Głowa, wskrzeszani do nieśmiertelnego życia duchowego, żeby ‛to, co śmiertelne, przyoblekło się w nieśmiertelność’ (1Ko 15:50-54). Podobnie jak w wypadku Jezusa, ich nieśmiertelność nie oznacza jedynie życia wiecznego, czyli uwolnienia od śmierci. Jako współdziedzice Chrystusa, oni także otrzymują „moc życia niezniszczalnego”, na co wskazał apostoł Paweł, łącząc udzielaną im nieśmiertelność z nieskażonością (1Ko 15:42-49). Nad nimi „druga śmierć nie ma władzy” (Obj 20:6; zob. NIESKAŻONOŚĆ, NIEZNISZCZALNOŚĆ).

Obdarzenie dziedziców Królestwa nieśmiertelnością jest tym bardziej niezwykłe, że nawet aniołowie Boży (którzy mają ciała duchowe, a nie materialne) są istotami śmiertelnymi. Wynika to z wyroku wydanego przez Boga zarówno na duchowego syna, który stał się Jego przeciwnikiem, czyli Szatanem, jak i na innych aniołów, którzy weszli na tę samą drogę buntu i „nie zachowali swego pierwotnego stanowiska, lecz opuścili swe właściwe miejsce mieszkania” (Judy 6; Mt 25:41; Obj 20:10, 14). A zatem dar „życia niezniszczalnego” (Heb 7:16), udzielony chrześcijanom, którzy dostąpią zaszczytu panowania wraz z Synem Bożym w niebiańskim Królestwie, jest zachwycającym dowodem zaufania, jakim obdarza ich Bóg (zob. NIEBO [Droga do życia w niebie]; ŻYCIE).

(hebr. ʽatalléf).

Latający ssak przypominający wyglądem mysz, lecz wyposażony w duże skrzydła z błon skórnych. Pismo Święte zalicza nietoperze do nieczystych stworzeń latających, których Izraelitom nie wolno było spożywać (Kpł 11:19; Pwt 14:18). Na terenie Izraela występuje obecnie ok. 20 gatunków nietoperzy (Chiroptera).

W ciągu dnia nietoperze na ogół śpią zawieszone głową w dół w ciemnych jaskiniach lub opuszczonych budynkach, a o zmierzchu wylatują na żer. Tam, gdzie śpi ich większa liczba, unosi się odpychający, mysi zapach. W niektórych jaskiniach ich odchody tworzą grubą warstwę cennego nawozu. Kiedy prorok Izajasz oświadczył, że bogowie ze złota i srebra zostaną rzuceni nietoperzom, zapewne nawiązał do zwyczaju gnieżdżenia się tych zwierząt w ciemnych miejscach. Żaden taki bożek nie zasługuje na cześć i szacunek swych czcicieli, lecz jedynie na to, żeby go wrzucić w takie mroczne i nieczyste miejsce (Iz 2:20).

Zobacz KOBIETA.

Kobieta, która nie jest niewolnicą. Wyrażenia tego użyto w odniesieniu do Sary, żony Abrahama, oraz do „Jerozolimy górnej”. Od wyzwolenia z niewoli egipskiej aż do 33 r. n.e., kiedy wygasło przymierze Prawa zawarte u stóp góry Synaj, naród izraelski był traktowany przez Jehowę jak drugorzędna żona (Jer 3:14; 31:31, 32). Jednakże Prawo nie dawało tej symbolicznej małżonce statusu niewiasty wolnej, wręcz przeciwnie, ujawniało, że Izraelici znajdowali się pod władzą grzechu, a zatem byli niewolnikami. Dlatego Paweł słusznie przyrównał współczesną mu „zniewoloną” Jerozolimę do Hagar, służącej i nałożnicy Abrahama, a jej mieszkańców, czyli jej „dzieci” — do Ismaela, syna Hagar. Natomiast prawowita „małżonka” Boga, Jerozolima górna, podobnie jak Sara zawsze była wolna i jej „dzieci” również są wolne. Tylko ten, kogo Syn Boży wyzwoli z niewoli grzechu, może stać się ‛wolnym dzieckiem’ Jerozolimy górnej i zaznawać „jej wolności” (Gal 4:22 do 5:1 i przyp. w NW do 5:1; Jn 8:34-36).

Biblia w różnych kontekstach wspomina o wzięciu jeńców do niewoli (Lb 21:29; 2Kn 29:9; Iz 46:2; Eze 30:17, 18; Dn 11:33; Nah 3:10; Obj 13:10; zob. JENIEC). Najczęściej jednak określenie „niewola” odnosi się do wielkiej deportacji Żydów z Ziemi Obiecanej w VIII i VII w. p.n.e., dokonanej przez Asyrię i Babilon, a nazywanej też „Wygnaniem” i „zesłaniem” (Ezd 3:8; 6:21; Mt 1:17; zob. WYGNANIE).

Jeremiasz, Ezechiel i inni prorocy ostrzegali przed tym ogromnym nieszczęściem np. takimi słowami: „Kto (...) do niewoli, ten do niewoli!” „Ty zaś, Paszchurze, i wszyscy mieszkańcy twego domu, pójdziecie do niewoli; i przyjdziesz do Babilonu”. „Oto wypowiedź przeciwko Jerozolimie oraz całemu domowi Izraela (...) ‚Pójdą na wygnanie, w niewolę’” (Jer 15:2; 20:6; Eze 12:10, 11). Później Nehemiasz tak opisał powrót z niewoli babilońskiej: „Oto synowie z tej prowincji, którzy wyszli z niewoli, w jakiej byli wygnańcy uprowadzeni przez Nebukadneccara, króla Babilonu, i którzy później powrócili do Jerozolimy i do Judy” (Neh 7:6; zob. też Ezd 2:1; 3:8; 8:35; Neh 1:2, 3; 8:17).

Wiele przemawia za tym, że to Asyria zapoczątkowała politykę wysiedlania z podbitego kraju wszystkich mieszkańców i zaludniania go jeńcami z innych części imperium. Taką deportację zastosowano nie tylko wobec Żydów: kiedy pod naporem miażdżącej potęgi militarnej tego drugiego mocarstwa światowego upadł Damaszek, stolica Syrii, jego ludność została wypędzona do Kir, tak jak przepowiedział prorok Amos (2Kl 16:8, 9; Am 1:5). Praktyka ta miała dwojaki cel: nielicznych pozostawionych mieszkańców zniechęcała do działalności wywrotowej, a sąsiednie narody, które mogły być przyjaźnie nastawione do zesłanych, bywały mniej skłonne