Asyryjczycy nałożyli na Judę ciężkie jarzmo (2Kn 28:20, 21). Jego syn i następca, Ezechiasz, zbuntował się przeciw nim (2Kl 18:7). Wówczas monarcha asyryjski Sancherib najechał Judę i zajął po kolei wszystkie warowne miasta, pustosząc przy tym kraj (por. Iz 7:20, 23-25; 8:6-8; 36:1, 2). Następny król judzki, Manasses, został pojmany przez dowódców wojsk asyryjskich i zabrany do Babilonu (podlegającego wtedy Asyrii) (2Kn 33:11).

Ponieważ Juda już od dawna zaznawała cierpień pod ciężką ręką Asyrii, nieuchronna zagłada Niniwy zwiastowana przez Nahuma była dobrą nowiną. Mówiąc o upadku tego państwa jak o fakcie dokonanym, prorok oświadczył: „Oto na górach stopy tego, kto przynosi dobrą nowinę, tego, kto ogłasza pokój. Judo, obchodź swe święta. Spełniaj swe śluby; gdyż już więcej nie przejdzie przez ciebie żaden nicpoń. Zostanie doszczętnie zgładzony” (Nah 1:15). Asyryjczycy przestaną się mieszać w sprawy Judejczyków, którzy odtąd będą mogli bez przeszkód obchodzić swe święta. Dostąpią całkowitego uwolnienia od asyryjskich ciemięzców (por. Nah 1:9). Na wieść o zniszczeniu Niniwy również wszystkie inne ludy ‛zaklaszczą w ręce’ — będą się radować z klęski tego miasta, którego niegodziwość przyczyniła im mnóstwa zgryzot (3:19).

Agresywna polityka Asyryjczyków uczyniła z Niniwy „miasto rozlewu krwi” (Nah 3:1). Jeńców wojennych traktowano okrutnie i nieludzko. Niektórych żywcem palono lub obdzierano ze skóry. Innych oślepiano albo obcinano im nosy, uszy bądź palce. Nieraz prowadzono ich na powrozach przywiązanych do haków przebitych przez nozdrza lub wargi. Za przelanie morza krwi Niniwa naprawdę zasługiwała na zniszczenie.

Miasto galilejskie, w którym Jezus Chrystus wskrzesił jedynego syna pewnej wdowy (Łk 7:11-17). Utożsamia się je z wioską Nejn (Naʽim), leżącą na pn. zach. od Dżabal Dahi (Giwʽat ha-More [wzgórze More?]), ok. 10 km na pd. pd. wsch. od Nazaretu. Na tę samą okolicę wskazywali w starożytności Hieronim i Euzebiusz z Cezarei. Z tej pięknie położonej wioski rozciąga się widok na równinę Jizreel (Ezdrelon). Miejscowe źródło dostarcza wody, dzięki czemu rosną tu okazałe drzewa figowe i oliwne. Obecnie jest to niewielka osada, ale ruiny wskazują, że kiedyś była to znacznie większa miejscowość (ILUSTRACJA, t. 2, s. 738).

W 31 r. n.e. Jezus Chrystus podczas swej pierwszej podróży ewangelizacyjnej po Galilei przyszedł do Nain z okolic Kafarnaum, odległego o jakieś 35 km (Łk 7:1-11). „Bramą” wspomnianą w relacji z tego wydarzenia mogła być po prostu przerwa między domami, przez którą do Nain wiodła droga, gdyż nic nie wskazuje, by miasto było kiedykolwiek otoczone murami. Kiedy Jezus ze swymi uczniami wchodził do Nain (prawdopodobnie od wsch.), natknął się na kondukt pogrzebowy, zmierzający być może do grobowców na stoku wzgórza położonego na pd. wsch. od dzisiejszego Nejn. Zdjęty litością dla wdowy, która straciła dziecko, podszedł do mar i wskrzesił jej syna. Wieść o tym cudzie szybko się rozeszła po całej okolicy, a nawet dotarła do Judei. Właśnie do tego zdarzenia mógł nawiązywać później Jezus, gdy zwracając się do wysłanników uwięzionego Jana Chrzciciela, powiedział: „Umarli są wskrzeszani” (Łk 7:11-22).

Człowiek, który (w przeciwieństwie do niewolnika) za wykonywaną pracę otrzymywał zapłatę.

Według Prawa Mojżeszowego najemnikowi należało wypłacić wynagrodzenie na koniec dnia pracy (Kpł 19:13; Pwt 24:14, 15). Wydaje się, że w I w. n.e. zapłatę uzgadniano przed rozpoczęciem pracy, dzień roboczy trwał 12 godzin (mniej więcej od szóstej rano do szóstej wieczorem), a dniówka za pracę w winnicy zwykle wynosiła denara (74 centy) (Mt 20:1-13). Biblijne wzmianki