Psalmu 30, przypisanego Dawidowi, brzmi: „Pieśń na uroczystość oddania domu do użytku”.

Kiedy król Nebukadneccar wzniósł na równinie Dura ogromny złoty posąg, wezwał wszystkich satrapów, prefektów, namiestników, doradców, skarbników, sędziów, wyższych urzędników policji, a także zarządców prowincji na uroczystość jego poświęcenia. Liczył na to, że wszyscy poddani zjednoczą się w kulcie tego posągu. Trzej młodzi Hebrajczycy obecni na tej religijno-państwowej uroczystości odmówili brania w niej udziału, gdyż oddawali cześć wyłącznie Jehowie (Dn 3:1-30).

Do dzisiaj Żydzi co roku obchodzą w grudniu święto zwane Chanuka. Upamiętnia ono uroczystość poświęcenia (hebr. chanukkáh) świątyni oczyszczonej w 165 r. p.n.e. przez Judę Machabeusza po wcześniejszym sprofanowaniu jej przez Antiocha IV Epifanesa (Jn 10:22; zob. ŚWIĘTO POŚWIĘCENIA).

Oddzielenie do świętego celu. Hebrajski czasownik nazár oznacza „trzymać (się) z dala; być oddzielonym; odstępować”, a także „oddać się” (Kpł 15:31; 22:2; Eze 14:7; por. Oz 9:10, przyp. w NW). Pokrewne słowo nézer określa znak lub symbol poświęcenia, czyli oddania się temu, co święte, noszony na głowie przez arcykapłana lub namaszczonego króla; prócz tego wspomniane słowo odnosi się do nazireatu (Lb 6:4-6; por. Rdz 49:26, przyp. w NW).

Podczas uroczystego wprowadzenia Aarona na urząd arcykapłana, włożono mu na głowę zawój z delikatnego lnu. Z przodu, w miejscu dobrze widocznym, przymocowano sznurem z niebieskiego włókna święty „znak poświęcenia [nézer]” — lśniącą płytkę z czystego złota, na której niczym na pieczęci wygrawerowano hebrajski napis: „Świętość należy do Jehowy”. Następnie wylano na Aarona święty olejek do namaszczania (Wj 29:6, 7; 39:30, 31, przyp. w NW; Kpł 8:9, 12). A zatem arcykapłan był zobowiązany do wystrzegania się wszystkiego, co mogłoby zbezcześcić sanktuarium, ‛gdyż miał na sobie znak poświęcenia, olejek do namaszczania od swego Boga’ (Kpł 21:12).

Słowo nézer oznaczało też „diadem”, czyli oficjalną ozdobę głowy noszoną przez namaszczonych królów Izraela jako symbol ich świętego urzędu (2Sm 1:10; 2Kl 11:12; 2Kn 23:11; Ps 89:39; 132:18; Prz 27:24).

Nazirejczyk przez cały okres obowiązywania ślubu nazireatu, złożonego przed Jehową, nie mógł ścinać włosów ani golić brody. Długie włosy stawały się znakiem jego nazireatu (nézer) (Lb 6:4-21). Prorok Jeremiasz, zwracając się do Jerozolimy jak do osoby, która złamała uroczyste śluby świętości wobec Jehowy, oznajmił: „Ostrzyż swe nie obcięte włosy [lub „poświęcone włosy”; nizréch, forma słowa nézer] i wyrzuć je” (Jer 7:29). Za pośrednictwem innego proroka Jehowa opisał, jak krnąbrni Izraelici „weszli do Baala z Peor i oddali się [wajjinnazerú, forma czasownika nazár] rzeczy haniebnej” (Oz 9:10).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo „poświęcenie” występuje w różnych znaczeniach. W sprawozdaniu z ziemskiej służby Jezusa Chrystusa wspomniano o obchodzonym w zimie „Święcie Poświęcenia [enkaínia]” (Jn 10:22; zob. ŚWIĘTO POŚWIĘCENIA). Greckie słowo enkaínia wywodzi się z tego samego rdzenia co enkainízo, które w Hebrajczyków 9:18 oddano w pewnych przekładach przez „poświęcony” (Bg, Kow, Wk 1599), a w innych przez „zapoczątkowane” (Bw, PE) czy „wprowadzone” (NŚ, Pop). W Hebrajczyków 10:20 to samo słowo zostało przetłumaczone np. na „poświęcił” (Bg, Wk 1599), „zapoczątkował” (Bp) i „otworzył” (BT, Bw, NŚ). Jezus wspomniał o faryzejskiej tradycji dotyczącej „daru poświęconego Bogu” („korban”) (Mt 15:5; Mk 7:11; zob. KORBAN). Ostrzegł też, że świątynia Heroda legnie w gruzach, a razem z nią jej „piękne kamienie oraz rzeczy poświęcone [anathémasin]” (Łk 21:5, 6).

Wodnista wydzielina gruczołów potowych, wydalana z organizmu przez pory w skórze. Pocenie się na ogół jest spowodowane dużym wysiłkiem (np. podczas ciężkiej pracy), emocjami (np. niepokojem), upałem itd.

Kiedy Adam zgrzeszył i znalazł się poza ogrodem Eden, musiał walczyć o byt, uprawiając ziemię, która została przeklęta — musiał pracować w pocie czoła wśród cierni i ostów. Jehowa powiedział mu m.in.: „W pocie swego oblicza będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, gdyż z niej zostałeś wzięty” (Rdz 3:17-19).

W ukazanej Ezechielowi wizji świątyni Jehowa polecił usługującym tam kapłanom nosić lniane szaty i ‛nie mieć na sobie żadnej wełny’. Nie wolno im było przepasywać się wełną ani niczym, „co wywołuje pot”. Zapewne chodziło o to, żeby nie stali się z tego powodu nieczyści albo żeby służba nie była dla nich nieprzyjemna, lecz sprawiała im radość — pot bowiem kojarzył się z mozołem, znojem, jak to było np. w wypadku Adama (Eze 44:15-18).

Jezus w Getsemani. O Jezusie Chrystusie, który ostatniej nocy swego ziemskiego życia przebywał