Z drugiej strony osoby tworzące ów naród duchowy muszą uznawać wytyczone mu granice moralne (1Ko 5:9-13; 6:9, 10; 1Ts 4:3-6) oraz granice duchowe, które go oddzielają od fałszywego kultu i od innych części składowych tego świata (2Ko 6:14-18; Jak 4:4; Obj 18:4); muszą także przestrzegać wytycznych dotyczących różnych dziedzin życia, np. właściwego stosunku chrześcijan do świeckich „władz zwierzchnich” (Rz 13:1, 5; Dz 4:19, 20; 5:29; 1Pt 2:13-16) czy relacji między mężem a żoną (1Ko 7:39; 1Pt 3:1, 7).

Paweł wskazał też na istnienie granic terenów przydzielonych do służby kaznodziejskiej (2Ko 10:13-16).

Po zajęciu Kanaanu przez Izraelitów każda rodzina otrzymała połać ziemi, którą oddzielono od innych znakami granicznymi. Biblia nie opisuje ich szczegółowo — mogły to być słupy, kamienie albo po prostu bruzdy w gruncie. Hebrajskie słowo tłumaczone na „znak graniczny” (gewúl) może też oznaczać „granicę” lub „terytorium” (Rdz 10:19; 47:21). Przynajmniej na niektórych znakach granicznych w Palestynie widniały napisy identyfikacyjne. W Egipcie i Mezopotamii pojawiały się na nich kunsztowne inskrypcje, o czym świadczy np. kamień graniczny Nebukadneccara I, znaleziony w Nippur.

Prawo Jehowy zabraniało przesuwania znaków granicznych (Pwt 19:14; zob. też Prz 22:28). Orzekało wręcz: „Przeklęty ten, kto przesuwa znak graniczny swego bliźniego” (Pwt 27:17). Ponieważ większość rolników była zależna od plonów swej ziemi, cofnięcie czyjegoś znaku granicznego oznaczało pozbawienie go części środków do życia. W starożytności tego rodzaju postępek traktowano na równi z kradzieżą (Hi 24:2). Mimo to niektórzy bez skrupułów przesuwali granice, a w czasach Ozeasza do takich nikczemników przyrównano książąt Judy (Oz 5:10).

Jehowa ma wzgląd na wdowy i sieroty. Dlatego powiedziano, że „zburzy dom tych, którzy się wywyższają, lecz granicę wdowy ustali” (Prz 15:25). A w Przysłów 23:10, 11 oznajmiono: „Nie cofaj dawnej granicy i nie wchodź na pole chłopców nie mających ojca. Bo ich Wykupiciel jest silny; on sam będzie ich bronić w sporze z tobą”.

Sztuka żłobienia wzorów lub napisów w drewnie (1Kl 6:29, 32), metalu (Wj 39:30) lub kamieniu (Za 3:9); rytowanie. Pierwszym wspomnianym w Biblii grawerowanym przedmiotem mógł być sygnet Judy (Rdz 38:18). Na ogół do grawerowania posługiwano się ostrym żelaznym rylcem lub nawet diamentowym ostrzem (Jer 17:1). Jednak Dziesięcioro Przykazań zostało wyrytych na kamieniu „palcem” Bożym (Wj 31:18; 32:16; 34:1; 2Ko 3:7).

Na obu kamieniach onyksowych znajdujących się na naramiennikach efodu arcykapłana wyryto po 6 nazw plemion izraelskich, a na każdym z 12 kamieni szlachetnych zdobiących jego napierśnik wygrawerowano nazwę jednego z plemion. Z kolei na „świętym znaku poświęcenia”, lśniącej złotej płytce na zawoju arcykapłana, wypisane były słowa: „Świętość należy do Jehowy”. Becalel i Oholiab, napełnieni duchem Bożym, doskonale sobie poradzili z tą szczególną pracą grawerską i ze szkoleniem innych (Wj 28:9-12; 35:30-35; 39:6-14, 30).

Nazwy wywodzące się od plemienia Graikoí, zamieszkującego pn.-zach. Grecję. Łacińskie słowo Graeci oznaczało wszystkich mieszkańców tego kraju. W podobnym znaczeniu używał go w swych pismach także Arystoteles.

Inna dawna nazwa, Jonowie, pojawia się od VIII w. p.n.e. w asyryjskich zapiskach klinowych oraz w tekstach perskich i egipskich. Pochodzi od Jawana (hebr. Jawán), syna Jafeta i wnuka Noego. Był on przodkiem dawnych ludów Grecji i otaczających ją wysp, a najwyraźniej też dawnych mieszkańców Cypru, pd. Italii, Sycylii oraz Hiszpanii (Rdz 10:1, 2, 4, 5; 1Kn 1:4, 5, 7; zob. ELISZA; JAWAN; KITTIM).

Chociaż obecnie przymiotnik „jońskie” odnosi się do morza oddzielającego Grecję od pd. Włoch oraz do łańcucha wysp ciągnącego się wzdłuż jej zach. wybrzeży, określenie to miało niegdyś szersze znaczenie, bardziej pokrywające się z użyciem słowa „Jawan” w Pismach Hebrajskich. W VIII w. p.n.e. prorok Izajasz mówił o czasach, w których repatriowani wygnańcy judzcy będą rozesłani do odległych narodów, m.in. „do Tubalu i Jawanu, na dalekie wyspy” (Iz 66:19).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich kraj ten jest nazwany Hellás („Grecja”; Dz 20:2), a jego mieszkańcy Héllenes. Grecy zaczęli używać tych nazw już kilkaset lat przed naszą erą i posługują się nimi do tej pory. Określenie „Hellas” może mieć jakiś związek z synem Jawana imieniem Elisza (Rdz 10:4). Znana jest też nazwa Achaja, którą po podboju rzymskim w 146 r. p.n.e. zaczęto odnosić do środk. i pd. Grecji.

Charakterystyka kraju. Grecja zajmowała pd. część górzystego Półwyspu Bałkańskiego oraz pobliskie wyspy na Morzu Jońskim na zach. i Morzu Egejskim na wsch. Od pd. otaczało ją Morze