jako wojna z udziałem niewidzialnych zastępów Bożych. Nadejdzie ona nieuchronnie w czasie ustalonym przez Jehowę Boga, który „według własnej woli postępuje pośród zastępu niebios i wśród mieszkańców ziemi” (Dn 4:35; zob. też Mt 24:36).

Nie ma pewności, do czego się odnosił hebrajski termin „Harmon” (Am 4:3, NŚ; „Hermon”, BT, Bw; „Chermon”, Bp), więc bywa on też tłumaczony i to bardzo różnie, np. „pałace” (Bg) i „stos śmieci” (AT). Jeżeli wyrażenie użyte w greckiej Septuagincie („góra Remman”) jest bliższe tekstowi hebrajskiemu, to być może „Harmon” odnosi się do „skały Rimmon” (Sdz 20:45, 47).

(„widzący”).

Mężczyzna wymieniony w rodowodzie plemienia Judy jako syn Szobala (1Kn 2:3, 52). Na ogół utożsamia się go z Reajaszem (1Kn 4:2; zob. REAJASZ 1).

Przydomek informujący, skąd pochodził Szammot, jeden z mocarzy Dawida (1Kn 11:26, 27). Być może chodzi o błędnie zapisaną formę określenia „Charodyta” (2Sm 23:25; zob. CHARODYTA).

Miejsce, którego pełna nazwa brzmiała Haroszet Narodów i które było kwaterą Sysery, dowódcy wojsk kananejskiego króla Jabina, panującego w Chacorze (Sdz 4:2, 13). Właśnie do tego miejsca sędzia Barak ścigał owe nieprzyjacielskie wojska (Sdz 4:16). Określenie Haroszet („tereny leśne; drzewiaste zarośla”) najwyraźniej zachowało się w nazwie dzisiejszego Al-Haritija, leżącego niedaleko zach. krańca równiny Jizreel, ok. 16 km na pn. pn. zach. od Megiddo. Jednakże uczeni zazwyczaj utożsamiają to starożytne miejsce z pobliskim Tall ʽAmr (Tel Meʽammer).

Narzędzie w kształcie oszczepu z zadziorami, służące na ogół do polowania na duże ryby. W Biblii jedyna wzmianka o harpunie występuje w Hioba 41:7, gdzie zwrócono uwagę na podobną do pancerza skórę Lewiatana (krokodyla), którą bardzo trudno przebić zwykłym harpunem.

Mężczyzna z plemienia Judy (1Kn 4:1, 8).

(prawdopodobnie: „znienawidzony”).

W czasie, gdy pod nadzorem Nehemiasza były odbudowywane mury Jerozolimy, „synowie Hassenai” naprawiali Bramę Rybną (Neh 3:3). Być może Hassenaa to inaczej Senaa z dodanym hebrajskim przedimkiem (Ezd 2:35; Neh 7:38; zob. SENAA).

1. Ojciec Hodawiasza z plemienia Beniamina (1Kn 9:7).

2. Ojciec lub przodek niejakiego Judy, Beniaminity żyjącego współcześnie z Nehemiaszem (Neh 11:7, 9).

„Synowie Haszema Gizonity” zostali wymienieni wśród mocarzy Dawida (1Kn 11:26, 34). Równoległa lista wojowników Dawida wspomina o „synach Jaszena” (2Sm 23:32).

Eunuch króla Aswerusa wyznaczony do usługiwania królowej Esterze, która za jego pośrednictwem porozumiewała się z Mardocheuszem (Est 4:5, 6, 9, 10).

(ה) (heʼ).

Piąta litera alfabetu hebrajskiego. W mowie głoska heʼ jest dźwiękiem gardłowym, pośrednim między słabszym ʼálef a mocniejszym chet. W zasadzie odpowiada głosce zapisywanej po polsku przez „ch” oraz zrównanej z nią w wymowie ogólnopolskiej „h” (bezdźwięcznej). W tekście hebrajskim występuje na początku każdego wersetu z Psalmu 119:33-40. Litera heʼ (ה) ma kształt bardzo podobny do litery chet (ח) (zob. HEBRAJSKI, JĘZYK).

(hebr. howním).

Określenie to przypuszczalnie odnosi się do drewna otrzymywanego z hurmy hebanowej (Diospyros ebenum) lub podobnych gatunków z tego samego rodzaju. To wysokie drzewo ma pojedyncze liście i dzwonkowate kwiaty. Drewno z zewnętrznej części pnia jest miękkie i białe, natomiast z części wewnętrznej (twardzieli), osiągającej nawet 0,5 m średnicy, jest bardzo twarde, gęsto usłojone, trwałe i ma kolor czarny lub ciemnobrązowy. Można je polerować na bardzo wysoki połysk. Dzięki tym cechom świetnie nadaje się na piękne meble, ornamenty oraz do inkrustowania go kością słoniową. Poganie sporządzali z niego również wizerunki, którym oddawali cześć.

Biblia wspomina o hebanie tylko w jednym miejscu, w Ezechiela 27:15, gdzie przedstawiono go jako towar handlowy. Razem z wymienioną w tym wersecie kością słoniową był sprowadzany przypuszczalnie z Indii lub Cejlonu szlakiem biegnącym prawdopodobnie przez Morze Arabskie, Morze Czerwone, a później lądem, albo też z Nubii w pn.-wsch. Afryce. Heban wysoko cenili starożytni Egipcjanie, a w ich grobowcach często znajdowano zrobione z niego przedmioty.