Sznur, lina lub powróz, służące do wykonywania pomiarów (1Kl 7:15, 23; Am 7:17; Za 2:1, 2). Niekiedy miał chyba podziałkę wyrażoną w łokciach (2Kn 4:2). Dokonywano nim pomiarów powierzchni — w tym celu był rozciągany (rzucany) nad danym terenem (por. Hi 38:4, 5; Ps 78:55; Mi 2:4, 5). Używali go budowniczowie, np. przy wytyczaniu miasta (Jer 31:38, 39; Za 1:16), oraz rzeźbiący w drewnie, gdy ustalali wymiary jakiegoś przedmiotu (Iz 44:13). Pewnego razu po pokonaniu Moabitów król Dawid najwyraźniej posłużył się sznurem mierniczym do wyznaczenia skazanych na śmierć oraz tych, którzy mieli zachować życie (2Sm 8:2).

Znaczenie przenośne. „Sznur mierniczy” symbolizuje regułę lub zasadę postępowania (Iz 28:10, 13). Na przykład Jehowa uczynił „sprawiedliwość sznurem mierniczym” w stosunku do swego niewiernego ludu (Iz 28:17). Kiedy wobec Jerozolimy użył tego samego sznura mierniczego, co wobec Samarii, oznaczało to, że Jerozolimę spotka podobne spustoszenie (2Kl 21:13; Lam 2:8). Również rozciągnięcie przez Jehowę „sznura mierniczego pustki” nad Edomem zwiastowało zagładę oraz przydzielenie tego kraju zwierzętom, które miały zamieszkać w opustoszałym Edomie (Iz 34:5-17).

Dawid uważał więź z Jehową za swój dział w życiu. Rozmyślając o tym wspaniałym dziedzictwie, powiedział: „Sznury miernicze wyznaczyły mi miejsca przyjemne” (Ps 16:5, 6; por. Lb 18:20).

Ciała niebieskie opowiadają o działalności stwórczej Boga, a ponieważ ich milczące świadectwo dociera na krańce świata, psalmista mógł powiedzieć: „Na całą ziemię wyszedł ich sznur mierniczy” (Ps 19:1-4; Rz 1:20).

Zobacz TRZCINA.

Na określenie różnego rodzaju sznurów, powrozów i lin w Piśmie Świętym użyto kilku słów hebrajskich i jednego greckiego. Najczęstsze z nich jest hebrajskie chéwel. Zarówno w sensie literalnym, jak i symbolicznym oznacza ono sznur lub powróz (2Sm 17:13; Kzn 12:6; Oz 11:4). Może też chodzić o sznur służący do odmierzania (2Sm 8:2) i dlatego niekiedy wyraz ten określa jakiś wydzielony obszar — „dział” (Joz 17:5, 14; 19:9) albo „region” (Pwt 3:4, 13, 14).

Jedynym greckim słowem używanym w Biblii w podobnym sensie jest schoiníon. Może ono oznaczać sznur lub powróz wykonany z trzciny bądź sitowia. Kiedy Jezus Chrystus zapałał słusznym oburzeniem i „uczyniwszy (...) bicz z powrozów, wypędził ich wszystkich ze świątyni, a także owce i bydło”, najwyraźniej użył tego bicza do wypędzenia zwierząt, a nie ludzi (Jn 2:13-17).

W starożytności sznury i powrozy wykonywano z włókien lnu, konopi i palmy daktylowej oraz z ramii (włókna otrzymywanego z łodyg szczmiela białego [Boehmeria nivea], azjatyckiej byliny z rodziny pokrzywowatych). W Ecjon-Geber odnaleziono mocny, gruby powróz z włókien kory palmy. Poza tym używano trzciny i sitowia, a w Egipcie również rzemieni, które po skręceniu były wyjątkowo wytrzymałe. Mocny sznur z ramii nadawał się na sieci rybackie.

Sznury stanowiły niekiedy element ubioru. Na przykład Juda prawdopodobnie nosił na „sznurze” (hebr. patíl) swój sygnet (Rdz 38:18, 25). Przez dwa pierścienie na końcach napierśnika arcykapłana izraelskiego przechodziły ‛splecione łańcuszki ze szczerego złota wykonane metodą powroźniczą’ (Wj 39:15-18). Na wystrój pałacu perskiego króla Aswerusa składały się m.in. „tkaniny lniane, delikatne tkaniny bawełniane i błękitne, umocowane sznurami z delikatnego materiału” (Est 1:6).

Przy ustawianiu namiotów stosowano „linki namiotowe” (z hebr. metár) (Wj 39:40; Iz 54:2). Ze sznurów wyrabiano ‛cięciwy’ (hebr. jetarím) (Hi 30:11; Ps 11:2). „Powrozów” (hebr. ʽawòt) używano przy wozach (Iz 5:18) oraz do pętania jeńców (Sdz 15:13-15; Eze 3:25). Liny należały do wyposażenia statków (Iz 33:23). Rachab musiała uwiązać w oknie „sznur [hebr. tikwáh] ze szkarłatnych nici [hebr. chut]”, żeby ocalić swój dom z zagłady Jerycha (Joz 2:18-21).

Znaczenie przenośne. Pisarz Księgi Kaznodziei oznajmił: „Sznura potrójnego nie da się szybko przerwać” (Kzn 4:12). Sznur spleciony z trzech nitek jest znacznie wytrzymalszy niż każda z nich osobno. Podobnie jeśli słudzy Boży są ze sobą zespoleni, zjednoczeni wspólnymi poglądami i celami, okazują się silniejsi pod względem duchowym, dzięki czemu mogą sobie radzić z przeciwnościami. Pisarz tej księgi zachęca również, by pamiętać o Stwórcy w młodości, zanim zostanie usunięty „srebrny sznur” (Kzn 12:1, 6). Wyrażenie to najwyraźniej odnosi się do rdzenia kręgowego, którego uszkodzenie prowadzi do śmierci.

Dawid, wspominając czasy, gdy obawiał się gwałtownej śmierci, napisał: „Oplotły mnie powrozy śmierci (...). Otoczyły mnie powrozy Szeolu”. Widocznie czuł się tak, jakby ktoś go spętał i ciągnął do grobu, skazując na śmierć i Szeol (Ps 18:4, 5).

Izajasz napisał: „Biada tym, którzy ciągną przewinienie sznurami nieprawdy, a grzech jakby powrozami wozu”. Prawdopodobnie chciał w ten sposób wskazać, że owi ludzie byli przywiązani do przewinienia i grzechu niczym zwierzęta przymocowane sznurami lub powrozami do wozów, które muszą ciągnąć (Iz 5:18).

Kiedy pokonani przez Achaba Syryjczycy prosili go o łaskę dla ich króla Ben-Hadada II, „opasali worem lędźwie, mając powrozy na głowach”, co najwyraźniej symbolizowało całkowite podporządkowanie i upokorzenie. Być może każdy miał wokół głowy lub szyi przepaskę ze sznura (1Kl 20:31-34).

W starożytności pogańskie narody ze swymi władcami często nie chciały się podporządkować Izraelitom i występowały przeciwko Jehowie i namaszczonemu przez Niego królowi. Pewne proroctwo mesjańskie przepowiedziało, że podobnie „królowie ziemi” i „wysocy urzędnicy” zgromadzą się jak jeden mąż „przeciw Jehowie i przeciw jego pomazańcowi, mówiąc: ‚Rozerwijmy ich więzy i odrzućmy od siebie ich powrozy!’” A zatem mieli się sprzeciwiać każdemu ograniczeniu nałożonemu przez Jehowę i Jego Pomazańca. Jednakże próby rozerwania takich więzów i odrzucenia tych powrozów okażą się daremne (Ps 2:1-9).

Zerwane linki nie mogą utrzymać namiotu i dlatego wspomniano o nich w symbolicznym opisie spustoszenia (Jer 10:20). Inna prorocza zapowiedź dotyczy przeciwnej sytuacji — odrodzenia i stanu uznania w oczach Jehowy: „Popatrz na Syjon, gród naszych uroczystych świąt! Twoje oczy zobaczą Jerozolimę, spokojne miejsce pobytu, namiot, którego nikt nie zwinie. Jego paliki nigdy nie będą wyciągnięte i żadna z jego linek nie będzie zerwana” (Iz 33:20).

Lud lub region, z którego obok Pekod i Koa miały się wywodzić wojska sprowadzone przez Jehowę przeciw niewiernej Jerozolimie (Eze 23:4, 22, 23).

(od rdzenia oznaczającego: „wracać; przyprowadzać z powrotem”).

1. Syn Kaleba, brata Jerachmeela z plemienia Judy (1Kn 2:9, 18).

2. Syn Dawida i Batszeby (2Sm 5:14; 1Kn 3:5; 14:4).

Dowódca wojsk syryjskiego króla Hadadezera. Poprowadził przeciw Dawidowi armię Syryjczyków najętych przez Ammonitów. Zginął w przegranej bitwie, a wraz z nim 40 700 jego żołnierzy (2Sm 10:15-19). W 1 Kronik 19:16, 18 występuje jako Szofach.

Lewita, założyciel rodu odźwiernych usługujących w świątyni. Niektórzy jego potomkowie wrócili z niewoli babilońskiej z Zerubbabelem (Ezd 2:1, 2, 40, 42; Neh 7:45).

1. Szejk Chorytów, syn Seira i ojciec pięciu synów (Rdz 36:20, 23, 29; 1Kn 1:38, 40).

2. Syn Chura pochodzący od Kaleba z plemienia Judy. Przypisano mu wielu potomków, m.in. mieszkańców Kiriat-Jearim oraz innych miast (1Kn 2:50, 52, 53; 4:1, 2).

Izraelita uczestniczący w potwierdzaniu „wiarogodnej umowy” spisanej w czasach namiestnika Nehemiasza lub imię głowy rodu reprezentowanego podczas tej uroczystości (Neh 9:38; 10:1, 14, 24).

Lojalny poddany Dawida. Kiedy wskutek buntu Absaloma król i jego towarzysze uciekli z Jerozolimy, Szobi wraz z dwoma innymi osobami dostarczył im różne potrzebne artykuły (2Sm 17:27-29). Szobi był „synem Nachasza z Rabby synów Ammona” (zob. NACHASZ 3).

Inna forma imienia Szobach (1Kn 19:16, 18; zob. SZOBACH).

(„onyks”).

Lewita z rodu Merarytów objęty reorganizacją posług lewickich, przeprowadzoną przez Dawida; syn Jaazjasza (1Kn 24:27, 31).

(od rdzenia oznaczającego: „strzec”).

1. Potomek Aszera, którego czterej synowie byli naczelnikami i głowami rodów. Jego imię występuje też w formie Szemer (1Kn 7:30, 32, 34, 40).

2. O Jehozabadzie — jednym z zabójców judzkiego króla Jehoasza — powiedziano, że był „synem Szomera” i „synem Moabitki Szimrit” (2Kl 12:21; 2Kn 24:26). W języku hebrajskim słowo Szomer jest rodzaju męskiego, Szimrit zaś żeńskiego. Niektórzy uznają Szomera za ojca Jehozabada, a Szimrit za jego matkę. Tymczasem Szomer mógł być ojcem Szimrit. W tej sytuacji Jehozabad byłby jego wnukiem (wyraz „syn” często odnosi się do innego potomka).

Delikatna, unaczyniona tkanka wypełniająca większość kości. Rozróżnia się dwa rodzaje szpiku: żółty i czerwony. Szpik żółty, nazywany nieczynnym, zbudowany jest głównie z tkanki tłuszczowej i u ludzi dorosłych występuje w kościach długich. Natomiast szpik czerwony, czynny, zawarty jest w kościach płaskich czaszki, żeber, mostka i miednicy. Odgrywa ważną rolę