(Obj 12:7-12). Odtąd zostało mu już ‛mało czasu’. W tym krótkim okresie toczy jednak ‛wojnę z pozostałymi z potomstwa niewiasty, którzy przestrzegają przykazań Bożych i zajmują się świadczeniem o Jezusie’. Próbuje ich pożreć, toteż nazwano go „smokiem” (Obj 12:16, 17; por. Jer 51:34, gdzie Jeremiasz oświadczył w imieniu Jerozolimy i Judy: „Nebukadreccar, król Babilonu [...] połknął mnie jak wielki wąż [„smok”, BT]”). We wcześniejszym fragmencie, dotyczącym walki Szatana z niewiastą i prób pożarcia jej dziecka, przedstawiono go jako „wielkiego smoka barwy ognistej” (Obj 12:3).

W 20 rozdz. Objawienia opisano, jak Szatan zostaje związany i wrzucony do otchłani na tysiąc lat. Dokonuje tego potężny anioł, niewątpliwie Jezus Chrystus, ponieważ to on dysponuje kluczem do otchłani i jest głównym przedstawicielem „potomstwa”, które miało rozgnieść Szatanowi głowę (por. Obj 1:18; zob. OTCHŁAŃ).

Szatan podejmie jeszcze działania, które zakończą się jego ostateczną klęską. Według proroctwa zaraz po zakończeniu Tysiącletniego Panowania Chrystusa będzie „na krótki czas” uwolniony i stanie na czele tych, którzy zbuntują się przeciw zwierzchniej władzy Boga. Wtedy jednak trafi (razem z demonami) do jeziora ognia i siarki, symbolizującego wieczną zagładę (Obj 20:1-3, 7-10; por. Mt 25:41; zob. JEZIORO OGNIA).

Co to znaczy ‛wydać kogoś Szatanowi ku zagładzie ciała’?

Gdy Paweł pisał do chrześcijan w Koryncie, by poczynili kroki przeciw członkowi zboru mającemu kazirodcze stosunki z żoną swego ojca, polecił im, by „wydali takiego człowieka Szatanowi ku zagładzie ciała” (1Ko 5:5). Mieli usunąć go ze swego grona i zerwać z nim wszelkie kontakty (1Ko 5:13). A zatem ‛wydanie Szatanowi’ oznaczało dla tego mężczyzny znalezienie się poza obrębem zboru — w świecie, którego bogiem i władcą jest Szatan. Ów grzesznik, niczym „trochę zakwasu” w „całym cieście”, był w zborze „ciałem”, czyli cielesnym elementem. Wykluczając go, duchowo usposobieni chrześcijanie doprowadzili do „zagłady ciała” spośród społeczności braci (1Ko 5:6, 7). W podobny sposób Paweł wydał Szatanowi Hymeneusza i Aleksandra, ponieważ odrzucili wiarę i dobre sumienie, a ich wiara uległa rozbiciu niczym okręt (1Tm 1:20).

Wszystko wskazuje na to, że później kazirodca z Koryntu okazał skruchę i zerwał ze złym postępowaniem. Dlatego Paweł zalecił tamtejszym chrześcijanom, by przyjęli byłego grzesznika z powrotem do zboru. Zachęcając ich do wybaczenia mu, powiedział m.in.: „Aby nas nie przechytrzył Szatan, nie jesteśmy bowiem nieświadomi jego zamysłów” (2Ko 2:11). Za pierwszym razem wskutek działań Szatana zbór znalazł się w złym stanie duchowym. Apostoł musiał skarcić chrześcijan za zbytnią pobłażliwość, gdyż będąc „nadęci”, pozwalali trwać niegodziwcowi w grzechu, co ściągało hańbę na zbór (1Ko 5:2). Gdyby jednak teraz popadli w drugą skrajność i nie wybaczyli skruszonemu, Szatan zdołałby ich przechytrzyć w inny sposób — wykorzystałby to, że okazali się bezduszni i bezlitośni. Dzięki Słowu Bożemu chrześcijanie zdają sobie sprawę z istnienia Szatana oraz z jego mocy, planów i metod działania, toteż mogą prowadzić z nim duchową walkę, korzystając z udostępnionej przez Boga zbroi duchowej (Ef 6:13-17).

(„wyproszony u Boga”).

1. Szósty wymieniony z imienia król starożytnego Edomu, następca Samli, a poprzednik Baal-Chanana. Szaul pochodził z „Rechobot nad Rzeką” (Rdz 36:31, 37, 38; 1Kn 1:48, 49).

2. Ostatni z wyliczonych synów Symeona, syn Kananejki (Rdz 46:10; 1Kn 4:24). Szaul założył rodzinę Szaulitów, wymienioną wśród rodzin symeonickich (Wj 6:15; Lb 26:12, 13).

3. Lewita będący potomkiem Kehata (1Kn 6:22-24).

(„[od; należący do] Szaula”).

Ród Symeonitów wywodzący się od Szaula (Lb 26:12, 13).

(„wyrównane miejsce Kiriataim”).

Miejsce zwycięstwa Kedorlaomera nad Emitami (Rdz 14:5). Prawdopodobnie chodzi o równinę wokół lub w pobliżu Kiriataim, miasta położonego na wsch. od Jordanu, które później założyli lub odbudowali Rubenici (Lb 32:37; Joz 13:15, 19). Zdaniem geografów Kiriataim leżało w okolicach dzisiejszego Al-Kurajjat, ok. 10 km na zach. pn. zach. od Dibonu.

„Nizina królewska”, gdzie po zwycięstwie nad Kedorlaomerem i jego sojusznikami Abraham spotkał króla Sodomy i został pobłogosławiony przez Melchizedeka, króla Salem (Rdz 14:17-24). Setki lat później na „Nizinie Królewskiej” — zapewne w tym samym miejscu, gdzieś niedaleko Jerozolimy — Absalom postawił sobie pomnik (2Sm 18:18). Według Józefa Flawiusza