ukazał się aniołom, głoszono o nim między narodami, uwierzono w niego na świecie, wzięty został w chwale” (1Tm 3:16; 6:16). Jakże wielka to prawda! Doniosła kwestia dotycząca zbożnego oddania miała zostać rozstrzygnięta dzięki jednej osobie, dzięki Jezusowi Chrystusowi. Dał on naprawdę niezrównany wzór zbożnego oddania, czym przysporzył ogromnych błogosławieństw ludzkości i wspaniale wywyższył imię Jehowy (zob. ZBOŻNE ODDANIE).

Dopełnienie się świętej tajemnicy. Apostoł Jan usłyszał podczas jednej z wizji: „W dniach głosu siódmego anioła, gdy będzie miał zadąć w trąbę, rzeczywiście dopełni się święta tajemnica Boga według dobrej nowiny, którą On oznajmił swoim niewolnikom, prorokom” (Obj 10:7). Dopełnienie się świętej tajemnicy ma ścisły związek z zadęciem w trąbę przez siódmego anioła, kiedy to w niebie rozlega się obwieszczenie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków” (Obj 11:15). Jak stąd wynika, święta tajemnica Boża dopełnia się wtedy, gdy Jehowa zaczyna królować za pośrednictwem swego Mesjasza, czyli Chrystusa. Jezus Chrystus dużo mówił o Królestwie Bożym swoim uczniom, „niewolnikom” Bożym, i zapowiedział, że „ta dobra nowina o królestwie” będzie głoszona aż do samego końca (gr. télos) tego „systemu rzeczy”. Po ‛dopełnieniu się świętej tajemnicy Boga’ owa „dobra nowina” miała objąć także wieść ogłoszoną w niebie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa” (zob. Mt 24:3, 14).

‛Tajemnica bezprawia’ (2Ts 2:7) została omówiona pod hasłem CZŁOWIEK BEZPRAWIA. Co oznacza „tajemnica: ‚Babilon Wielki’” (Obj 17:5), wyjaśniono pod hasłem BABILON WIELKI.

Wyrażenie występujące tylko cztery razy w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Jest ono tłumaczeniem greckiego wyrazu lògion („słówko”), będącego zdrobnieniem od lògos („słowo”). Pierwotnie lògion oznaczało po prostu krótką świętą wypowiedź, lecz z czasem zaczęto nim określać każdą wypowiedź Bożą, czyli wyrocznię. W polskich przekładach na ogół tłumaczy się je na „słowo”. Biblia warszawska używa określenia „wyrocznia” w Rzymian 3:2.

„Żywymi, świętymi oświadczeniami” nazwał Szczepan Prawo dane Mojżeszowi na górze Synaj (Dz 7:38). Apostoł Paweł użył tego wyrażenia w odniesieniu do całych Pism Hebrajskich i najwyraźniej także do istniejącej już podówczas części natchnionych Chrześcijańskich Pism Greckich, gdy oznajmił: „Jaka więc jest wyższość Żyda albo jaka korzyść z obrzezania? Wielka pod każdym względem. Przede wszystkim dlatego, że im powierzono święte oświadczenia Boże” (Rz 3:1, 2). Spisanie tego zbioru natchnionych Pism poruczono więc Żydom, a sami pisarze byli „uniesieni duchem świętym” (2Pt 1:20, 21).

W Liście do Hebrajczyków apostoł Paweł zaliczył do „świętych oświadczeń” nauki przekazane ludzkości przez Pana Jezusa Chrystusa, jego apostołów oraz innych natchnionych pisarzy chrześcijańskich (Heb 5:12; por. 6:1, 2). Podobnie szeroko pojmował ten termin Piotr, który napisał do naśladowców Chrystusa: „Jeśli ktoś mówi, niech mówi tak, jakby to były święte oświadczenia Boże” (1Pt 4:11). Postawił też listy apostoła Pawła na równi z „pozostałymi Pismami” (2Pt 3:15, 16).

W greckiej Septuagincie słowo lògion występuje dość często, np. w Psalmie 12:6 (11:6, LXX): „Wypowiedzi Jehowy to wypowiedzi czyste”. W angielskim przekładzie Septuaginty wydanym przez S. Bagstera fragment ten brzmi następująco: „Wyrocznie Pana to wyrocznie czyste”.

Zobacz MIEJSCE NAJŚWIĘTSZE.

Wyrażenie, w którego skład wchodzi hebrajskie słowo mikráʼ, czyli „zwoływanie; wzywanie; zbieranie”. W tym podstawowym znaczeniu wyraz ten został użyty w Liczb 10:2, gdzie jest mowa o zwoływaniu zgromadzenia Izraela (por. Iz 1:13, przyp. w NW; zob. ZGROMADZENIE).

„Święte zgromadzenia” odbywały się w następującym czasie: 1) w każdy sabat (Kpł 23:3); 2) pierwszego i siódmego dnia Święta Przaśników w pierwszym miesiącu (Nisan; marzec/kwiecień) (Kpł 23:6-8; Lb 28:18, 25); 3) podczas Święta Tygodni, czyli Święta Żniw, znanego później jako Pięćdziesiątnica — w trzecim miesiącu (Siwan; maj/czerwiec) (Kpł 23:15-21); 4) pierwszego i dziesiątego dnia siódmego miesiąca (Etanim, czyli Tiszri; wrzesień/październik; w tym drugim terminie przypadał Dzień Przebłagania) (Kpł 23:23-27; Lb 29:1, 7); 5) pierwszego dnia Święta Szałasów, które rozpoczynało się 15 dnia siódmego miesiąca, oraz następnego dnia po zakończeniu tego siedmiodniowego święta (Kpł 23:33-36).

W trakcie tych „świętych zgromadzeń” nie wolno było wykonywać żadnej ciężkiej pracy. Na przykład o „świętych zgromadzeniach” w pierwszym i siódmym dniu Święta Przaśników Jehowa