„nie miesza się”) na stopie towarzyskiej z tymi członkami zboru, którzy zostali oficjalnie zganieni za to, że „postępują nieporządnie”. Dalej okazuje im miłość, ale też daje do zrozumienia, iż nie pochwala ich zachowania (2Ts 3:6-15; zob. NTint). Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że dobre towarzystwo pomaga kierować się mądrością Bożą, a złe działa rujnująco. Natchnione przysłowie głosi: „Kto chodzi z mądrymi, stanie się mądry, lecz kto się zadaje z głupcami, temu źle się powiedzie” (Prz 13:20; por. 22:24, 25; 28:7; 29:3). W wersecie tym czasownik ‛zadawać się’ jest odpowiednikiem hebrajskiego raʽáh, tłumaczonego też na ‛towarzyszyć’ (Sdz 14:20), a spokrewnionego ze słowem réaʽ — „bliźni; towarzysz” (Kpł 19:18; Ps 15:3).

O szkodliwości nieodpowiedniego towarzystwa świadczy wiele przykładów biblijnych. Dina, córka Jakuba, niemądrze zaprzyjaźniła się z młodymi Kananejkami, wskutek czego została zgwałcona przez Szechema, syna naczelnika Chiwwitów (Rdz 34:1, 2). Amnon, syn Dawida, usłuchał złej rady swego towarzysza Jehonadaba i zgwałcił własną siostrę przyrodnią, Tamar. Został za to znienawidzony przez jej rodzonego brata Absaloma, który potem rozkazał go zamordować (2Sm 13:3-29). Kiedy Izraelici wbrew przykazaniom Jehowy zaczęli przestawać, a nawet spowinowacać się z Kananejczykami, przyswoili sobie ich zdeprawowaną religię, czym narazili się na Jego gniew i w końcu zostali przez Niego odrzuceni (Pwt 7:3, 4; Sdz 3:5-8). Nawet Salomon odstąpił od służenia Jehowie, gdy pojął za żony czcicielki fałszywych bóstw (Neh 13:26). Pod wpływem Jezebel, uprawiającej kult Baala, Achab stał się gorszy od wszystkich poprzednich królów izraelskich (1Kl 21:25). Niewiele brakowało, żeby bogobojny Jehoszafat przypłacił życiem bliskie kontakty z Achabem, a spowinowacenie się z nim niemal doprowadziło do zagłady dynastii Dawida (2Kn 18:1-3, 29-31; 22:10, 11).

Ogół naśladowców Chrystusa tworzy „społeczność braci” (gr. adelfòtes, dosł. „braterstwo”), na którą składają się zbory, małe grupy oraz pojedyncze osoby mieszkające na oddaleniu (1Pt 2:17; 5:9). Chcąc pozostać jej cząstką, prawdziwi chrześcijanie stronią od towarzystwa członków zboru, którzy zaczynają szerzyć fałszywe nauki, wywołujące rozdźwięki (Rz 16:17, 18). Apostoł Jan polecił współwyznawcom, żeby kogoś takiego nie przyjmowali w swych domach ani nie pozdrawiali, bo w przeciwnym razie mogliby go ośmielać do głoszenia wypaczonych, skażonych poglądów. Kto by zwracał się do niego z pozdrowieniem, ten w gruncie rzeczy pochwalałby jego „niegodziwe uczynki” i stawał się ich współuczestnikiem (2Jn 10, 11). Apostoł Paweł wiedział, że chociaż jest mnóstwo dowodów potwierdzających naukę o zmartwychwstaniu, przestawanie z ludźmi, którzy ją odrzucają, mogłoby podkopać czyjąś wiarę. Dlatego napisał: „Nie dajcie się wprowadzić w błąd. Złe towarzystwo psuje pożyteczne zwyczaje” (1Ko 15:12-22, 33; zob. ODSTĘPSTWO).

(od gr. rdzenia oznaczającego: „nierówny”; prawdopodobnie: „nierówny teren”).

Kraina, która w okresie służby Jana Chrzciciela i Jezusa razem z Itureą podlegała Filipowi, rzymskiemu władcy okręgu (Łk 3:1). Północna granica Trachonu przebiegała ok. 40 km na pd. wsch. od Damaszku, w pn.-wsch. części Baszanu. Trachon kształtem przypominał gruszkę i obejmował obszar o powierzchni ok. 900 km².

Centralną część tej krainy zalegają pokłady lawy z głębokimi szczelinami i otworami, wskutek czego niewiele ziemi nadaje się pod inne uprawy niż winorośl. Te dzikie i niegościnne tereny nazywane są dziś po arabsku Al-Ladża („miejsce schronienia”), gdyż mogą się tam ukryć ludzie uciekający przed sprawiedliwością.

Ruiny starożytnych miast wskazują, że kiedyś kraina ta była znacznie gęściej zaludniona niż obecnie. Nie znaleziono tam jednak pozostałości budowli z drewna, a zatem dawniej, podobnie jak teraz, nie była porośnięta lasami. Wystarczające opady deszczu oraz występujące tam źródła umożliwiają hodowlę owiec i kóz.

Trachon wspomniano w Biblii tylko raz, natomiast Strabon i Józef Flawiusz wymieniają tę krainę kilkakrotnie. Z tych świeckich źródeł wynika, że rzymski cesarz August przekazał ją wraz z innymi terenami pod władzę Heroda Wielkiego. Po jego śmierci Trachon stanowił część tetrarchii odziedziczonej przez jego syna Filipa, który panował nad tym obszarem do końca życia.

Wiadomości, poglądy lub zasady postępowania przekazywane przez rodziców dzieciom albo uznane za ustalony sposób myślenia bądź działania. Grecki wyraz parádosis dosłownie znaczy „rzecz przekazana”, „coś, co przekazano ustnie lub na piśmie” (1Ko 11:2, Int). W Chrześcijańskich Pismach Greckich odnosi się on zarówno do tradycji będących stosownymi albo przynajmniej dopuszczalnymi elementami wielbienia Boga, jak i do zwyczajów błędnych bądź szkodliwych ze względu na sposób, w jaki ich przestrzegano lub się na nie zapatrywano.

W ciągu stuleci wśród Żydów powstało wiele tradycji. Dotyczyły one stylu ubierania się oraz