Jana Chrzciciela, żeby ten zanurzył go w wodzie (nie miał to być akt skruchy za grzechy, ale stawienie się przed Bogiem w celu wykonywania Jego woli) (Heb 10:5-7). Następnie na Jezusa zstąpił duch święty, co stanowiło potwierdzenie, że jest on Synem Bożym i Mesjaszem (Łk 3:21, 22). To właśnie woda, w której został ochrzczony, wraz z jego ofiarną krwią i duchem Bożym zgodnie poświadczają, że jest Mesjaszem.

Inne znaczenia przenośne. Dawid powiedział o niegodziwych: „Niech się rozpłyną jak w wodach, które odpływają” (Ps 58:7). Być może nawiązał do typowych dla krajobrazu Palestyny dolin potoków, które w czasie gwałtownych opadów wypełniają się wezbranymi, niebezpiecznymi wodami. Ale wody te szybko odpływają i znikają, a koryto potoku zupełnie wysycha.

Gdy Izraelici walczyli przeciw miastu Aj, najpierw wysłali niewielki oddział, który jednak poniósł porażkę. Izraelici byli tym zdruzgotani. Jak mówi Biblia, „serce ludu zaczęło topnieć i stało się jak woda”; zrozumieli, że w jakiś sposób ściągnęli na siebie niezadowolenie Jehowy, który przestał im pomagać. Bardzo zmartwiło to Jozuego, najwyraźniej dlatego, że Izraelici, będący przecież wojskiem Jehowy, ściągnęli hańbę na Jego imię, uciekając w popłochu przed wrogami (Joz 7:5-9).

Zobacz BRAMA.

Zorganizowana walka zbrojna, mająca na celu podporządkowanie sobie lub zniszczenie przeciwnika. W języku hebrajskim prowadzenie wojny opisuje kilka słów; jedno z nich opiera się na rdzeniu czasownikowym karáw i oznacza przede wszystkim „podejść [żeby walczyć]”. Grecki rzeczownik pòlemos znaczy „wojna”, a czasownik strateúo pochodzi od rdzenia, który się odnosi do obozującego wojska.

W Biblii powiedziano, że Nimrod „udał się (...) do Asyrii”, co najwyraźniej oznaczało, iż wtargnął na terytorium Aszszura, syna Sema. Tam wybudował miasta (Rdz 10:11). W czasach Abrahama król Elamu Kedorlaomer na 12 lat podporządkował sobie kilka miast (wszystkie znajdowały się zapewne w okolicach pd. krańca Morza Martwego) i zmusił je do służby dla niego. Kiedy się zbuntowały, Kedorlaomer i jego sprzymierzeńcy wydali im wojnę, pokonali wojska Sodomy i Gomory, zabrali ich dobytek i uprowadzili bratanka Abrahama, Lota, wraz z rodziną. Wtedy Abraham zebrał 318 wyćwiczonych sług i razem z trzema sojusznikami ruszył w pościg za Kedorlaomerem, odbił jeńców i odzyskał zagrabione mienie. Nie wziął jednak dla siebie nic z łupów. Jest to pierwsza biblijna wzmianka o walce stoczonej przez sługę Bożego. Ta wyprawa wojenna Abrahama, podjęta w celu uwolnienia innego sługi Bożego, zyskała uznanie w oczach Jehowy, gdyż powracający Abraham został pobłogosławiony przez Melchizedeka, kapłana Boga Najwyższego (Rdz 14:1-24).

Wojny prowadzone na rozkaz Boga. Jehowa jest „wojownikiem”, „Bogiem Zastępów” i jest „potężny w boju” (Wj 15:3; 2Sm 5:10; Ps 24:8, 10; Iz 42:13). Ze względu na swą pozycję Stwórcy wszechświata i jego Najwyższego Władcy, a także na wymogi swej sprawiedliwości Jehowa ma pełne prawo walczyć z tymi, którzy uparcie odrzucają Jego słuszne zasady, jak również wykonywać wyroki na dopuszczających się bezprawia albo powierzać wykonanie ich innym. Słusznie więc unicestwił wszystkich niegodziwych w potopie, zniszczył Sodomę i Gomorę oraz sprowadził zagładę na wojska faraona (Rdz 6:5-7, 13, 17; 19:24; Wj 15:4, 5; por. 2Pt 2:5-10; Judy 7).

Izraelici jako wykonawcy wyroków Bożych. Jehowa powierzył Izraelitom święty obowiązek występowania w roli wykonawców Jego wyroków w Ziemi Obiecanej, do której ich wprowadził. Zanim zostali wyzwoleni z Egiptu, nie znali sztuki wojennej (Wj 13:17). Kiedy pokonali „siedem narodów liczniejszych i potężniejszych” od nich, zawdzięczali to kierownictwu swego Boga, który tym samym wywyższył swe imię, dając się poznać jako „Jehowa Zastępów, Bóg izraelskich szeregów bojowych”. Pozwoliło im to też zrozumieć, że „nie mieczem i nie włócznią wybawia Jehowa, gdyż bitwa należy do Jehowy” (Pwt 7:1; 1Sm 17:45, 47; por. 2Kn 13:12). Poza tym mieli sposobność okazania posłuszeństwa Bogu, nawet gdy wiązało się to z narażeniem życia w nakazanej przez Niego walce (Pwt 20:1-4).

Zasięg podbojów ograniczony przez Boga. Bóg wyraźnie jednak przestrzegł Izraelitów przed toczeniem wojen i dokonywaniem zbrojnych napaści poza terenem, który od Niego otrzymali, oraz przed walką z innymi narodami niż wskazane przez Niego. Nie wolno im było wszczynać walk z Edomitami, Moabitami ani Ammonitami (Pwt 2:4, 5, 9, 19). W późniejszych czasach narody te atakowały Izraelitów, a ci byli zmuszeni się bronić. Bóg im wtedy pomagał (Sdz 3:12-30; 11:32, 33; 1Sm 14:47).

Kiedy w okresie sędziów król Ammonu próbował usprawiedliwić najazdy na Izraelitów, niesłusznie oskarżając ich o zabranie ziemi Ammonitom, Jefte obalił te zarzuty na podstawie faktów historycznych. Następnie przystąpił do walki z najeźdźcami, kierując się zasadą: ‛Wywłaszczymy