miesiąc później — już po tym, jak król Sedekiasz został przyprowadzony do Nebukadneccara i oślepiony (2Kl 25:2-8; Jer 39:2, 3; 52:6-11).

„Siódmego dnia tego miesiąca” (piątego, czyli Ab) Nebuzaradan rozpoczął operację obejmującą złupienie skarbów świątyni, zburzenie murów, wzięcie jeńców i pozostawienie na miejscu niektórych spośród prostego ludu; najwyraźniej obozował wtedy pod miastem (2Kl 25:8-20; Jer 39:8-10; 43:5, 6; 52:12-26). Trzy dni później, dziesiątego dnia tego miesiąca, „wkroczył do Jerozolimy” (BWP) i po dokonaniu inspekcji podpalił dom Jehowy i puścił z dymem całe miasto (Jer 52:12, 13). Flawiusz zauważa, iż dokładnie tego samego dnia, w którym spłonęła świątynia Salomona — dziesiątego dnia piątego miesiąca — w 70 r. n.e. spłonęła świątynia przebudowana przez Heroda (Wojna żydowska, VI, IV, 5, 8 [250, 268]; zob. AB).

Na rozkaz Nebukadneccara Nebuzaradan uwolnił Jeremiasza; życzliwie z nim porozmawiał i pozwolił mu pójść, dokądkolwiek zechce, przy czym obiecał mu pomoc i zaopatrzył go w prowiant. Poza tym w imieniu króla Babilonu mianował Gedaliasza namiestnikiem nad ludnością pozostawioną w ziemi judzkiej (2Kl 25:22; Jer 39:11-14; 40:1-7; 41:10). Jakieś pięć lat później, w 602 r. p.n.e., wziął do niewoli kolejnych Żydów, prawdopodobnie tych, którzy wcześniej uciekli do ościennych krajów (Jer 52:30).

(w tekście hebr. Nechelamí: „z Nechelamu” lub być może: „ten, który miewa sny”).

Jak się wydaje, rodzinna miejscowość fałszywego proroka Szemajasza (Jer 29:24, 31, 32). Ponieważ jednak miejsce o takiej nazwie jest nieznane, niektórzy sugerują, że może chodzić o nazwę rodu, i wyrażenie „z Nechelamu” oddają jako „Nechelamita” (BT) („Nechalamita”, Bg; „Nehelamita”, Wk). Inni są zdania, że Jeremiasz zastosował grę słów, nawiązując do znaczenia hebrajskiego wyrazu chalám: „mieć sny; śnić” (por. Jer 23:25).

Słowo będące transkrypcją hebrajskiego wyrazu nechilòt, który występuje tylko w nagłówku Psalmu 5. Jego pochodzenie ani sens nie są znane. Najprawdopodobniej jest to termin muzyczny. Liczni komentatorzy uważają, że nawiązuje do instrumentu dętego, łączą go bowiem z hebrajskim rdzeniem spokrewnionym ze słowem chalíl („flet”). Jednakże wyrażenie „na nechilot” może oznaczać jakąś melodię. W Septuagincie oraz Wulgacie oddano je określeniem „[dla] dziedziczki”.

Faraon egipski żyjący współcześnie z judzkim królem Jozjaszem. Według greckiego historyka Herodota (Dzieje, II, 158, 159; IV, 42) Nekos (Necho) był synem Psammetycha (Psametyka I) i przejął po nim władzę w Egipcie. Rozpoczął prace przy budowie kanału łączącego Nil z Morzem Czerwonym, ale ich nie ukończył. Wysłał też fenicką flotę na wyprawę dookoła Afryki. Ekspedycja trwała trzy lata i zakończyła się powodzeniem.

Pod koniec 31-letniego panowania Jozjasza (659-629 p.n.e.) faraon Necho wyruszył w kierunku Eufratu na odsiecz Asyryjczykom. Wtedy to Jozjasz zlekceważył „słowa Necho, pochodzące z ust Boga” i gdy próbował zatrzymać wojska egipskie pod Megiddo, został śmiertelnie zraniony. Jakieś trzy miesiące później faraon Necho wziął do niewoli następcę Jozjasza, Jehoachaza, a poddanym sobie królem uczynił 25-letniego Eliakima, którego imię zmienił na Jehojakim. Poza tym nałożył na Judę ciężki haracz (2Kl 23:29-35; 2Kn 35:20 do 36:4). Trzy — cztery lata później (625 p.n.e.) armia Necho została pokonana pod Karkemisz przez babilońskie wojska Nebukadneccara (Nebukadreccara) (Jer 46:2).

Najwyraźniej inna pisownia imienia Rechum, które nosił jeden z wygnańców powracających z Babilonu z Zerubbabelem (Ezd 2:2; Neh 7:7).

Córka Elnatana z Jerozolimy, żona króla Jehojakima. Kiedy w r. 617 p.n.e., po trzech miesiącach panowania jej syna Jehojachina, wzięto pierwszych jeńców do Babilonu, Nechuszta także poszła na wygnanie i przypuszczalnie pozostała tam do końca życia (2Kl 24:6, 8, 12; Jer 29:2).

(od rdzenia oznaczającego: „stać; postawić; wznieść”).

Miejscowość judzka na obszarze Szefeli (Joz 15:20, 33, 43). Zazwyczaj utożsamia się ją z Chirbat Bajt Nasib (Chorbat Neciw), położonym ok. 11 km na pn. zach. od Hebronu.

(od rdzenia oznaczającego: „nadzorować; przewyższać; wytrwać”).

Przodek jednej z grup netynejczyków, którzy w 537 r. p.n.e. powrócili z Zerubbabelem z niewoli babilońskiej (Ezd 2:1, 2, 43, 54; Neh 7:46, 56).

(„Jah jest chętny [szlachetny; wspaniałomyślny]”).

Ostatni wymieniony z imienia syn króla Jechoniasza (Jehojachina), urodzony na wygnaniu w Babilonie (2Kl 24:15; 1Kn 3:17, 18; Jer 29:1, 2, 4, 6). Pochodził z plemienia Judy, był potomkiem Dawida i stryjem Zerubbabela,