werset: „Apostoł miał tu na myśli podszept ducha, domniemaną przepowiednię, wypowiedź proroka” (Theologisch-homiletisches Bibelwerk, „Die beiden Briefe Pauli an die Thessalonicher”, 1864, s. 110). A w dziele Word Studies in the New Testament (1957, t. IV, s. 63) M. R. Vincent napisał: „Przez ducha. Przez prorocze wypowiedzi niektórych członków gmin chrześcijańskich, powołujących się na Boskie objawienia”. Chociaż więc niektóre przekłady w tym i podobnych miejscach tłumaczą pneúma po prostu na „duch”, inne oddają to słowo przez „wyrocznie” (Bw), „objawienie prorockie” (Bp), „natchnienie Ducha” (BWP), „natchniona wypowiedź” (NŚ).

Ze słów Pawła jasno wynika, że istnieją zarówno prawdziwe, jak i fałszywe „natchnione wypowiedzi”. O jednych i drugich apostoł wspomina w 1 Tymoteusza 4:1: „Natchniona wypowiedź [pochodząca od świętego ducha Jehowy] wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów”. A zatem źródłem fałszywych „natchnionych wypowiedzi” są demony. Znajduje to potwierdzenie w wizji danej Janowi. Apostoł ujrzał, jak z paszczy smoka, bestii oraz fałszywego proroka wychodzą „trzy nieczyste natchnione wypowiedzi”, które przypominały wyglądem żaby. Niedwuznacznie oświadczył, że wypowiedzi te są „natchnione przez demony” i mają na celu zgromadzenie królów ziemi na wojnę Har-Magedonu (Obj 16:13-16).

Nie bez powodu więc Jan nawoływał chrześcijan: „Sprawdzajcie natchnione wypowiedzi, czy pochodzą od Boga” (1Jn 4:1-3; por. Obj 22:6). Następnie wykazał, że autentyczne natchnione wypowiedzi Boże nie są przekazywane niechrześcijańskimi, świeckimi kanałami, lecz za pośrednictwem prawdziwego zboru chrześcijańskiego. Oczywiście słowa te zostały spisane pod natchnieniem od Jehowy Boga, ale niezależnie od tego we wspomnianym liście Jana znajdujemy mocne uzasadnienie niedwuznacznego oświadczenia: „Kto poznaje Boga, ten nas słucha; kto nie pochodzi od Boga, ten nas nie słucha. Tak spostrzegamy natchnioną wypowiedź prawdy i natchnioną wypowiedź błędu” (1Jn 4:6). Jan daleki był od czczego dogmatyzmu. Po prostu wykazał, iż prawdziwi chrześcijanie podobnie jak on wydają owoce ducha Bożego, wśród których pierwsze miejsce zajmuje miłość, a swym właściwym postępowaniem i mówieniem prawdy dowodzą, że istotnie ‛chodzą w świetle’ i pozostają w jedności z Bogiem (1Jn 1:5-7; 2:3-6, 9-11, 15-17, 29; 3:1, 2, 6, 9-18, 23, 24; por. Tyt 1:16).

Podstawowa struktura, charakter czegoś. „Natura” jakiegoś człowieka to jego wrodzone właściwości, charakter, usposobienie. Słowem tym czasami określa się też wewnętrzne popędy. „Natura” stanowi tłumaczenie greckiego rzeczownika fýsis, a przymiotnik fysikòs jest oddawany przez „zgodny z naturą” lub „z natury”.

Ludzie i zwierzęta. Ludzie mają inną naturę niż dzikie zwierzęta; one zresztą też mają różne natury, na co wskazuje wypowiedź z Jakuba 3:7: „Bo wszelki gatunek [gr. fýsis: „natura”] dzikich zwierząt oraz ptaków i stworzeń pełzających, i stworzeń morskich da się ujarzmić i został ujarzmiony przez rodzaj ludzki [fýsei tei anthropínei: „naturę człowieka”]”. Rozmaitość „natur” świadczy o różnorodności dzieł Boga, a utrzymuje się dzięki ustanowionemu przez Niego prawu, że wszystkie stworzenia rozmnażają się według swego rodzaju (Rdz 1:20-28; por. 1Ko 15:39).

Boska natura. Jeszcze inną naturę mają duchowe stworzenia Boże żyjące w niebie. Apostoł Piotr pisał do współchrześcijan, będących duchowymi braćmi Jezusa Chrystusa, o „drogocennych i niezrównanych obietnicach”, dzięki którym mogą się oni stać „współuczestnikami Boskiej natury [fýseos]” (2Pt 1:4). Miał tu na myśli współudział z Chrystusem w jego chwale w charakterze istot duchowych, o czym tak pisał w swym pierwszym liście: „Bóg (...) dał nam (...) nowe zrodzenie [anagennésas hemás: „ponownie nas zrodził”] do żywej nadziei, do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewiędnącego. Jest ono w niebiosach zachowane dla was” (1Pt 1:3, 4). Do uzyskania „Boskiej natury” konieczne jest przeobrażenie ich natury przez śmierć i zmartwychwstanie, co jasno wykazał apostoł Paweł w 15 rozdz. 1 Koryntian. Wyjaśnił tam, że chrześcijanin musi umrzeć i zostać wskrzeszony w innym, duchowym ciele, a to wymaga przemiany (1Ko 15:36, 38, 44, 49, 51).

Wrodzone właściwości. Paweł wspomniał o swych rodakach, że są ‛Żydami z natury’, to znaczy że mieli żydowskich rodziców i byli potomkami Izraela, czyli Jakuba (Gal 2:15; por. Rz 2:27).

W przykładzie o drzewie oliwnym Paweł nazywa rodowitych Żydów naturalnymi (katá fýsin: „według natury”) gałęziami oliwki ogrodowej. Do chrześcijan pochodzenia pogańskiego powiedział: „Jeżeli bowiem ty zostałeś odcięty od drzewa oliwnego, które z natury jest dzikie, i zostałeś wbrew naturze wszczepiony w ogrodowe drzewo oliwne, to o ileż bardziej ci, którzy są gałęziami naturalnymi, zostaną wszczepieni we własne drzewo oliwne!” (Rz 11:21-24). Dzika oliwka nie owocuje