Ze względu na ważną funkcję pełnioną w bramie miejskiej Hiob budził szacunek nawet u sędziwych mężczyzn i książąt (Hi 29:5-11). Jako bezstronny sędzia, kierował się sprawiedliwością; stawał w obronie wdów i był niczym ojciec dla „chłopca nie mającego ojca”, dla uciśnionych i dla tych, którzy nie mieli wspomożyciela (Hi 29:12-17). Wystrzegał się niemoralności, chciwego materializmu oraz bałwochwalstwa i hojnie wspierał ubogich i potrzebujących (Hi 31:9-28).

Nieskazitelna lojalność Hioba. Szatan zakwestionował lojalność Hioba wobec Boga. Wówczas Jehowa, pewny lojalności swego sługi, a zarazem świadomy, że potrafi mu wynagrodzić wszelkie cierpienia, pozwolił Szatanowi w pełni go wypróbować, z wyjątkiem odebrania mu życia. Choć Szatan — używając różnych sposobów — pozbawił Hioba stad i sług, a potem dzieci (Hi 1:13-19), ten ani razu nie oskarżył Boga o niegodziwość czy zło. Nie odwrócił się od Niego nawet pod naciskiem innych, w tym również własnej żony (Hi 1:20-22; 2:9, 10). Wypowiadał się o Bogu zgodnie z prawdą (Hi 42:8). Przyjął skarcenie za to, że skwapliwie usiłował udowodnić własną prawość, a zapomniał o oczyszczeniu z zarzutów Boga (Hi 32:2). W końcu zaś wyznał przed Nim swe grzechy (Hi 42:1-6).

Jehowa miłował Hioba. Gdy więc ten okazał się wierny w próbie, ustanowił go kapłanem dla jego trzech towarzyszy, którzy się z nim spierali, i przywrócił mu poprzednią pozycję. Hiob znów miał wspaniałe dzieci (zapewne z tą samą żoną) oraz majątek dwa razy większy niż wcześniej. Wszyscy jego krewni i dawni znajomi przychodzili wyrazić mu szacunek i wręczyć prezenty (Hi 42:7-15). Za swego życia Hiob doczekał się potomków do czwartego pokolenia (Hi 42:16).

Za pośrednictwem proroka Ezechiela Bóg wskazał na Hioba jako na przykład prawości (Eze 14:14, 20). Jego wytrwałe znoszenie cierpień stanowi wzór dla chrześcijan, a szczęście, jakiego zaznał w końcowych latach życia, uwydatnia tkliwe uczucia i miłosierdzie Jehowy (Jak 5:11). Relacja z ciężkich przeżyć Hioba ogromnie pokrzepia i wzmacnia chrześcijan; księga nosząca jego imię uwypukla i pomaga zrozumieć wiele zasad biblijnych.

Zarówno uczeni żydowscy, jak i wczesnochrześcijańscy uznają za pisarza tej księgi Mojżesza. Styl i język fragmentów poetyckich poświadczają, że oryginał powstał w języku hebrajskim. Część napisana prozą wykazuje liczne podobieństwa do Pięcioksięgu, co przemawia właśnie za Mojżeszem. Historię cierpień Hioba mógł on poznać podczas 40-letniego pobytu w Midianie, a o końcowym okresie jego życia mógł się dowiedzieć w r. 1473 p.n.e., gdy Izrael w drodze do Ziemi Obiecanej znalazł się w pobliżu krainy Uc.

Układ księgi. Księga Hioba nie ma sobie podobnych, gdyż po większej części składa się z dyskusji między prawdziwym sługą Jehowy Boga a trzema ludźmi, którzy wprawdzie twierdzili, iż Mu służą, lecz w swych próbach skorygowania Hioba opierali się na błędnych poglądach. Mylnie sądzili, że dosięgła go kara Boża za jakiś potajemny rażący grzech. Idąc tym tokiem rozumowania, w gruncie rzeczy stali się jego prześladowcami (Hi 19:1-5, 22). Dyskusja składa się z trzech serii wystąpień każdego z czterech uczestników — jedynie w ostatniej rundzie nie zabiera głosu Cofar, uciszony argumentami Hioba. Potem wszyscy zostają skorygowani przez Elihu, będącego rzecznikiem Jehowy, a na koniec przez samego Boga.

A zatem czytając lub cytując tę księgę, trzeba pamiętać, że wywody Elifaza, Bildada i Cofara są błędne. Ci trzej towarzysze Hioba czasami wypowiadają prawdziwe twierdzenia, lecz podają je w złym kontekście bądź mylnie uzasadniają. Taką właśnie taktyką posłużył się Szatan wobec Jezusa Chrystusa, gdy „wziął go do miasta świętego i postawił na blanku świątyni, i powiedział do niego: ‚Jeżeli jesteś synem Bożym, rzuć się w dół; jest bowiem napisane: „Aniołom swoim wyda nakaz co do ciebie i będą cię nosili na rękach, byś nigdy nie uderzył stopą o kamień”’. Jezus rzekł do niego: ‚Jest jeszcze napisane: „Jehowy, twego Boga, nie wolno ci wystawiać na próbę”’” (Mt 4:5-7).

Towarzysze Hioba mówili, iż Bóg karze niegodziwych. I jest to zgodne z prawdą (2Pt 2:9). Ale wyciągnęli z tego wniosek, że wszelkie cierpienia są skutkiem jakichś grzechów, że są karą wymierzaną przez Boga. Stąd też jeśli ktoś cierpi, to musiał dopuścić się rażącego grzechu. Nie mówili więc prawdy o Bogu (Hi 42:7). Rzucali na Niego oszczerstwa. Przedstawiali Go jako kogoś wyzutego z miłosierdzia. Utrzymywali, że nie ma upodobania w prawym człowieku i że nie ufa swym sługom, nawet aniołom. Jest to sprzeczne z licznymi wypowiedziami biblijnymi, w myśl których Jehowa miłuje swoich sług. Dowód zaufania do swych wiernych czcicieli dał np. podczas rozmów z Szatanem, kiedy to skierował uwagę na Hioba i — głęboko przekonany o jego lojalności — pozwolił Diabłu poddać go próbie. Warto jednak zauważyć, że chronił życie Hioba (Hi 2:6). Chrześcijański