1914 r. ówczesna czołowa gazeta nowojorska The World tak to skomentowała w artykule redakcyjnym z wydania niedzielnego: „Wybuch okropnej wojny w Europie spełnił niezwykłe proroctwo. W ciągu minionego ćwierćwiecza ‚Międzynarodowi Badacze Pisma Świętego’ (...) ustami swoich kaznodziejów oraz za pośrednictwem druków ogłaszali światu, że w roku 1914 rozpocznie się od dawna przepowiedziany w Biblii Dzień Gniewu”.

Od r. 1914 rozgrywają się dobrze znane wydarzenia historyczne; wybuchła wtedy wielka wojna — pierwsza wojna światowa w dziejach ludzkości i pierwsza, w której stawką nie było panowanie w samej Europie, Afryce czy Azji, lecz dominacja nad światem (Łk 21:7-24, 29-33; Obj 11:15-18; zob. DNI OSTATNIE; OBECNOŚĆ).

W czasach rzymskich niewolnika, który uzyskał wolność, nazywano „wyzwoleńcem” (gr. apeleútheros) — w odróżnieniu od człowieka „wolnego” od urodzenia (gr. eléutheros), posiadającego pełne prawa obywatelskie, tak jak apostoł Paweł (Dz 22:28).

Formalne wyzwolenie zapewniało uzyskanie obywatelstwa rzymskiego, choć wyzwoleniec nie mógł piastować urzędów politycznych; prawo takie przysługiwało jego potomkom w drugim lub najpóźniej w trzecim pokoleniu. Wyzwolenie nieformalne dawało rzeczywistą wolność, ale nie gwarantowało praw obywatelskich (zob. OBYWATEL, OBYWATELSTWO).

Ponieważ wyzwoleńca uznawano za członka rodziny byłego właściciela, na obu stronach spoczywały określone zobowiązania. Wyzwoleniec mógł pozostać w domu i pracować dla swego dawnego pana lub otrzymywał od niego ziemię i pewien kapitał na rozpoczęcie samodzielnego życia. Po śmierci wyzwoleńca dawny właściciel zapewniał mu pochówek w rodzinnym grobowcu, brał pod opiekę jego małe dzieci, a jeśli nie miał spadkobierców, dziedziczył po nim majątek. Z drugiej strony, jeśli dawny właściciel miał kłopoty finansowe, prawo wymagało od wyzwoleńca, by się o niego troszczył. Prawa związane z wyzwoleńcem nie przechodziły jednak na spadkobierców dawnego właściciela.

Istnieje pogląd, że członkami „Synagogi Wyzwoleńców” (dosł. „Libertynów”, NTint) byli Żydzi uprowadzeni przez Rzymian, a później obdarzeni wolnością. Zdaniem innych chodziło o wyzwolonych niewolników, którzy stali się żydowskimi prozelitami. W przekładzie ormiańskim mowa w tym miejscu o „Libijczykach”, czyli ludziach z Libii (Dz 6:9).

Pismo Święte wskazuje, że chociaż chrześcijanin może być niewolnikiem ziemskiego pana, jest wyzwoleńcem Chrystusa, uwolnionym z niewoli grzechu i śmierci. Ponieważ chrześcijanie zostali wykupieni drogocenną krwią Jezusa, więc nawet jeśli są wolni w sensie literalnym, pozostają niewolnikami Boga i Jezusa Chrystusa, zobowiązanymi do wykonywania Ich poleceń. To pokazuje, że wolność ludzi zawsze jest względna, a nie absolutna. Dlatego z Bożego punktu widzenia w zborze chrześcijańskim nie ma różnicy między wolnym a niewolnikiem. Poza tym chrześcijanin nie może wykorzystywać swej wolności jako osłony dla zła (1Ko 7:22, 23; Gal 3:28; Heb 2:14, 15; 1Pt 1:18, 19; 2:16).

Hebrajskie słowo tłumaczone z reguły na „wyżyny” (bamòt) zazwyczaj występuje w kontekście religijnym, ale może też oznaczać zwykłe wzniesienia, pagórki czy góry (2Sm 1:19, 25 [por. 1Sm 31:8]; Am 4:13; Mi 1:3), „wysokie fale morza” (dosł. „wyżyny morza”) (Hi 9:8) oraz spiętrzone chmury, czyli „wyżyny obłoków” (Iz 14:14).

Zwroty ‛obwozić po wyżynach ziemi’ i ‛stąpać po wyżynach’ najwyraźniej odnosiły się do zwycięskiego podboju jakiejś krainy, gdyż ten, kto opanował wszystkie jej wyżyny, czyli wzniesienia i góry, stawał się jej faktycznym władcą (Pwt 32:13; 33:29).

Ośrodki religii fałszywej. Wyżyny pojmowane jako miejsca bałwochwalczego kultu znajdowały się nie tylko na wzgórzach i górach, ale też w dolinach, łożyskach strumieni, w miastach i pod drzewami (Pwt 12:2; 1Kl 14:23; 2Kl 17:29; Eze 6:3). Umieszczano tam ołtarze, kadzielnie, święte pale i święte słupy oraz ryte wizerunki (Kpł 26:30; Lb 33:52; Pwt 12:2, 3; Eze 6:6). W wielu takich miejscach świadczyli usługi nierządnicy i nierządnice (1Kl 14:23, 24; Oz 4:13, 14). Dopuszczano się tam odrażających czynów, m.in. uprawiano prostytucję świątynną i składano ofiary z dzieci (Iz 57:5; Jer 7:31; 19:5).

Istniały też „domy wyżyn”, czyli obiekty, w których pełnili posługi kapłani i w których trzymano wizerunki bożków (1Kl 12:31; 13:32; 2Kl 17:29, 32; 23:19, 20; Iz 16:12). A zatem określenie „wyżyna” może się czasami odnosić do takiego przybytku, a nie do wzniesienia związanego z jakimś kultem. Wskazuje na to wzmianka Ezechiela o różnobarwnych wyżynach (Eze 16:16), którymi mogły być sanktuaria urządzane w namiotach.

Przed wkroczeniem do Ziemi Obiecanej Izraelitom nakazano zniszczyć święte wyżyny Kananejczyków