tak Jezus Chrystus wyraźnie podał uczestnikom nowego przymierza stawiane im warunki oraz obowiązujące ich prawa (Wj 24:3-8; Jn 13:34; 15:14; Heb 1:1, 2; 1Jn 5:1-3).

Ponieważ Jezus Chrystus, występujący w roli Pośrednika nowego przymierza i Arcykapłana, jest nieśmiertelny, „zawsze żyje”, więc zawsze też może się ujmować za członkami Izraela duchowego, którzy przez niego przystępują do Boga. Innymi słowy, może im dopomagać, aż dostąpią całkowitego wybawienia (Heb 7:24, 25). Pod jego kierownictwem przymierze to z pewnością osiągnie swój cel. Objęte nim osoby zostaną w końcu wprowadzone na urząd niebiańskich współkapłanów Chrystusa, ich wielkiego Arcykapłana (Obj 5:9, 10; 20:6).

Błogosławieństwa dla całej ludzkości. Chociaż Jezus jest Pośrednikiem tylko dla uczestników nowego przymierza, to jest również Arcykapłanem Bożym i Potomkiem Abrahama. Występując w tej roli, zapewni błogosławieństwa pozostałym członkom rodziny ludzkiej, gdyż poprzez potomstwo Abrahama (którego głównym przedstawicielem jest Chrystus; Gal 3:16, 29) miały być błogosławione wszystkie narody. W pierwszej kolejności błogosławieństw tych zaznają drugorzędni członkowie tego potomstwa. Ponieważ na mocy nowego przymierza stają się królami i kapłanami, będą mieć udział w udostępnianiu wszystkim narodom ziemi błogosławieństw płynących z ofiary Jezusa i jego królowania. A ponieważ owi członkowie „Izraela Bożego” zostali wprowadzeni na ten urząd przez Chrystusa jako Pośrednika, jego działalność w tym charakterze przyniesie błogosławieństwa i dobrodziejstwa całej ludzkości (Gal 6:16; Rdz 22:17, 18).

Oprócz 144 000 „opieczętowanych” również inni ludzie modlą się do Jehowy Boga w imię Chrystusa i wierzą w wartość jego ofiary okupu. Jezus złożył ją nie tylko za uczestników nowego przymierza, którego jest Pośrednikiem, ale za wszystkich ludzi okazujących w niego wiarę (1Jn 2:2). Osoby nieobjęte tym przymierzem także są przekonane, że „nie ma pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, dzięki któremu mamy zostać wybawieni” (Dz 4:12). One też uznają Jezusa Chrystusa za swego wielkiego niebiańskiego Arcykapłana, poprzez którego mogą przystępować do Boga i którego usługiwanie może im zapewnić przebaczenie grzechów (Heb 4:14-16). W Objawieniu 21:22-24 powiedziano, że ‛narody będą chodzić dzięki światłu’ Nowej Jerozolimy, którą ‛rozświetla chwała Jehowy Boga i której lampą jest Baranek’, czyli Jezus Chrystus.

Zobacz ŚWIĘTO POŚWIĘCENIA.

Uroczyste oddanie do użytku jakiegoś miejsca lub budowli albo inauguracja czegoś. Określenia „uroczystość poświęcenia” i „uroczystość oddania do użytku” są tłumaczeniem hebrajskiego rzeczownika chanukkáh. Wywodzi się on od czasownika chanách, który m.in. znaczy „zacząć; oficjalnie poświęcić”. Grecki czasownik enkainízo („wprowadzić w życie; otworzyć”) przede wszystkim oznacza „czynić nowym; wprowadzać coś nowego”, np. przez poświęcenie. Hebrajskie słowo nézer, odnoszące się do świętego znaku poświęcenia, omówiono w haśle POŚWIĘCENIE.

Zawarciu przymierza Prawa Mojżeszowego towarzyszyły odpowiednie uroczystości obejmujące składanie ofiar i pokropienie krwią ołtarza, „księgi przymierza” oraz ludu. Apostoł Paweł opisał te wydarzenia jako ‛wprowadzenie przymierza w życie’ (Wj 24:4-8; Heb 9:18-20).

Pisząc, że „również poprzednie przymierze nie zostało wprowadzone w życie [forma gr. słowa enkainízo] bez krwi” (Heb 9:18), Paweł wskazał, iż nowe przymierze zostało wprowadzone w życie w podobny sposób — przez śmierć, zmartwychwstanie i wstąpienie Jezusa do nieba, gdzie przedstawił on wartość swego ludzkiego życia i skąd później wylał ducha świętego na swoich uczniów. Ponieważ zmartwychwstał jako osoba duchowa, mógł wejść do rzeczywistego „miejsca świętego”, do samego nieba, gdzie przebywa Jehowa, a dzięki złożonej przez niego ofierze okupu mogą tam wstąpić także jego namaszczeni duchem naśladowcy. Dlatego można powiedzieć, że Jezus „otworzył” innym drogę do nieba (Heb 10:19, 20).

Uroczystości poświęcenia ołtarza przybytku, zbudowanego na pustkowiu, towarzyszyło składanie ofiar przez naczelników plemion (Lb 7:10, 11, 84-88). Z okazji oddania do użytku świątyni Salomona i jej ołtarza odbyło się specjalne zgromadzenie (1Kl 8:63; 2Kn 7:5, 9).

Gdy po niewoli babilońskiej oddawano do użytku świątynię odbudowaną pod kierownictwem Zerubbabela, podczas związanych z tym uroczystości złożono w ofierze setki zwierząt (Ezd 6:16, 17). Później pod nadzorem Nehemiasza naprawiono mur Jerozolimy i zorganizowano uroczystość jego poświęcenia, w trakcie której dwa duże chóry wysławiały Jehowę (Neh 12:27-43).

Oprócz takich wielkich, narodowych uroczystości urządzano też mniejsze. Biblia mówi np. o oddaniu do użytku domu (Pwt 20:5), a nagłówek