mieszanych — przestano odnosić się do cudzoziemców z taką tolerancją, o jakiej wyraźnie mówią Pisma Hebrajskie (por. 1Kl 8:41-43; 2Kn 6:32, 33; Iz 56:6, 7).

W I stuleciu n.e. Na początku naszej ery Żydzi, głównie pod wpływem swych przywódców religijnych, traktowali cudzoziemców wyniośle i trzymali ich na dystans. Świadczy o tym np. pogarda, z jaką odnosili się do Samarytan — ludu pochodzącego z mieszanych małżeństw między Izraelitami i cudzoziemcami. Żydzi z zasady ‛nie utrzymywali żadnych stosunków z Samarytanami’, nie poprosiliby ich nawet o wodę do picia (Jn 4:9). Jezus jednak wyraźnie wykazał, że taka krańcowość była niesłuszna (Łk 10:29-37).

Ustanowienie nowego przymierza na mocy Chrystusowej ofiary okupu położyło kres prawnemu podziałowi między Żydami i poganami (Ef 2:11-16). Jednakże pierwsi uczniowie nie pojmowali tego nawet jeszcze po Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. Żydzi na ogół trzymali się reguły, którą Piotr tak przedstawił Korneliuszowi i innym poganom: „Dobrze wiecie, że niedozwolone jest dla Żyda przyłączyć się lub podejść do człowieka innego rodu” (Dz 10:28). Jak wynika z Jana 18:28, wejście do domu poganina oznaczało dla Żyda skalanie się pod względem ceremonialnym. Pogląd ten był powszechny zwłaszcza wśród żydowskich przywódców religijnych, choć samo Prawo Mojżeszowe jednoznacznie nie zabraniało tego rodzaju przelotnych kontaktów. Upłynęło trochę czasu, zanim chrześcijanie pochodzenia żydowskiego uwolnili się od takich popularnych przesądów i zrozumieli to, co podkreślił apostoł Paweł, mianowicie że wśród osób przyodzianych w „nową osobowość” chrześcijańską „nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz Chrystus jest wszystkim i we wszystkich” (Gal 2:11-14; Kol 3:10, 11).

Greckie słowo bárbaros, oznaczające „cudzoziemca”, odnosiło się przede wszystkim do kogoś, kto nie mówił po grecku (zob. BARBARZYŃCA).

(prawdopodobnie: „plaster miodu”).

1. Lewita z rodu Kehatytów, przodek Samuela (1Sm 1:1; 1Kn 6:33-38). Nazwano go też Cofajem, co stanowi inną formę tego samego imienia (1Kn 6:26).

2. „Ziemia” poza terytorium Beniamina, do której dotarł Saul w poszukiwaniu oślic swego ojca. W tamtejszym mieście po raz pierwszy spotkał Samuela (1Sm 9:3-6, 15-18). Dokładne położenie Cuf nie jest znane.

(„skała”).

1. Jeden z pięciu królów midianickich w okresie, gdy Izraelici zbliżali się do Ziemi Obiecanej, nazwany też „naczelnikiem rodów domu patriarchalnego” oraz ‛księciem Sychona’. Jego córka Kozbi współżyła z Zimrim i została zabita przez Pinechasa. Sam Cur stracił życie, gdy Izraelici wykonywali wyrok na Midianitach za podstępne nakłonienie niektórych mężczyzn izraelskich do niemoralności i fałszywego kultu (Lb 25:14-18; 31:1, 2, 7, 8; Joz 13:21).

2. Beniaminita, syn Jejela i najwyraźniej brat Nera, dziadka Saula (1Kn 8:29, 30; 9:35, 36, 39).

(„moją skałą jest Bóg”).

Naczelnik Lewitów z rodu Merariego podczas wędrówki po pustkowiu; syn Abichaila (Lb 3:35).

(„moją skałą jest Wszechmocny”).

Symeonita, którego „syn” Szelumiel został naczelnikiem plemienia podczas wędrówki po pustkowiu (Lb 1:6, 16; 2:12; 7:36, 41; 10:19).

(„gazela”).

Matka judzkiego króla Jehoasza, przypuszczalnie żona króla Achazjasza, a co za tym idzie — synowa Atalii (2Kl 11:1, 2; 12:1; 2Kn 24:1). Pochodziła z Beer-Szeby. Nie wiadomo, jak potoczyły się jej losy, gdy Atalia mordowała członków judzkiej rodziny królewskiej.

1. Imię, od którego został nazwany ród wymieniony jako pierwszy na liście netynejczyków towarzyszących izraelskim wygnańcom powracającym do Judy w 537 r. p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 43; Neh 7:46).

2. Jeden z dwóch nadzorców ustanowionych nad netynejczykami, którzy powrócili z niewoli babilońskiej (Neh 11:21).

Stosunkowo niewielka i wąska kraina w pd.-wsch. części Azji Mniejszej. Od pd. przylegała do Morza Śródziemnego, od zach. graniczyła z Pamfilią, na pn. góry Taurus oddzielały ją od Likaonii i Kapadocji, a na wsch. góry Amanus (Nur) odgradzały ją od Syrii. Tak przynajmniej wyglądały jej granice przez większość starożytności.

Kraina ta dzieliła się na dwie naturalne części: zachodnią, zwaną Cilicia Trachea (Cylicja górzysta), i wschodnią, zwaną Cilicia Pedias (Cylicja równinna). Część zachodnia zajmowała dziki płaskowyż gór Taurus, porośnięty licznymi lasami. Urwiste wybrzeże z wieloma skalistymi cyplami obfitowało w osłonięte zatoczki i naturalne przystanie. Od najdawniejszych czasów było to