Jak wynika z dalszych wywodów Pawła, nawet chrześcijanie muszą uważać, by „nie przyjmowali niezasłużonej życzliwości Bożej, a potem chybiali jej celu”, przestając ciągle zabiegać o uznanie Boga w „czasie dobrej woli”, w miłosiernie udostępnianym przez Niego „dniu wybawienia” (2Ko 6:1, 2).

Jeżeli ktoś rozumie potrzebę pojednania się z Bogiem i chce tego dokonać w przewidziany przez Niego sposób, czyli korzystając z ofiary Syna Bożego, to musi okazać skruchę za swoje grzeszne postępowanie, a potem się nawrócić, to znaczy zawrócić z drogi, którą podąża grzeszny świat ludzki. Na podstawie okupu złożonego przez Chrystusa może błagać Boga o przebaczenie grzechów i pojednać się z Nim, co przyniesie „od osoby Jehowy (...) pory orzeźwienia” (Dz 3:18, 19), a prócz tego zapewni spokój umysłu i serca (Flp 4:6, 7). Ktoś taki przestaje być dla Boga nieprzyjacielem, któremu grozi Jego gniew, lecz niejako „przeszedł ze śmierci do życia” (Jn 3:16; 5:24). Później musi dbać o utrzymanie Jego dobrej woli, czyli przychylności, ‛wzywając Go w wierności wobec prawdy’ oraz ‛trwając w wierze i nie dając się odsunąć od nadziei dobrej nowiny’ (Ps 145:18; Flp 4:9; Kol 1:22, 23).

W jakim sensie Bóg ‛jedna ze sobą świat’?

Apostoł Paweł napisał, że „Bóg jednał ze sobą świat za pośrednictwem Chrystusa, nie poczytując im ich wykroczeń” (2Ko 5:19). Nie należy stąd błędnie wnioskować, iż na podstawie ofiary Jezusa wszyscy zostają automatycznie pojednani z Bogiem, bo zaraz dalej apostoł wspomina o działalności ambasadorów, którzy upraszają ludzi: „Pojednajcie się z Bogiem” (2Ko 5:20). Chodzi raczej o to, że pojednania mogą dostąpić wszyscy ludzie, którzy zechcą poczynić w tym celu odpowiednie kroki. Jezus bowiem przyszedł, aby „dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu”, i tylko ten, „kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto jest nieposłuszny Synowi, nie ujrzy życia, lecz pozostaje na nim srogi gniew Boży” (Mt 20:28; Jn 3:36; por. Rz 5:18, 19; 2Ts 1:7, 8).

Niemniej Jehowa Bóg powziął zamierzenie, by „znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (Ef 1:10). Choć będzie musiał zgładzić ludzi, którzy nie chcą ‛uporządkować z Nim spraw’ (Iz 1:18), to w końcu cały wszechświat zostanie doprowadzony do pełnej jedności z Bogiem i ludzkość tak jak w Edenie będzie się cieszyć Jego przyjaźnią oraz w pełni korzystać z Jego błogosławieństw (Obj 21:1-4).

Jehowa zerwał przymierze z narodem izraelskim, który okazał się niewierny i odrzucił Syna Bożego (Mt 21:42, 43; Heb 8:7-13). Najwyraźniej to miał na myśli apostoł, gdy napisał, że „ich odrzucenie oznacza dla świata pojednanie” (Rz 11:15), bo jak wskazuje kontekst, w ten sposób otworzyła się droga do pojednania z Bogiem dla nie-Żydów. Przedstawiciele innych narodów otrzymali sposobność, by dołączyć do wiernego ostatka Żydów i utworzyć nowy naród Boży, Izrael duchowy, objęty nowym przymierzem (por. Rz 11:5, 7, 11, 12, 15, 25).

Izraelici, jako lud związany przymierzem z Bogiem i stanowiący Jego „szczególną własność” (Wj 19:5, 6; 1Kl 8:53; Ps 135:4), byli w pewnej mierze pojednani z Bogiem, choć wciąż potrzebowali pełnego pojednania za pośrednictwem zapowiedzianego Wykupiciela, Mesjasza (Iz 53:5-7, 11, 12; Dn 9:24-26). Natomiast inne narody, ‛odsunięte od państwa Izraela i obce przymierzom obietnicy’, ‛nie miały też nadziei i były bez Boga na świecie’, gdyż nie cieszyły się Jego uznaniem (Ef 2:11, 12). Ale Bóg — zgodnie ze świętą tajemnicą dotyczącą Potomka — postanowił błogosławić ludziom ze „wszystkich narodów ziemi” (Rdz 22:15-18). Umożliwiła to ofiara Jezusa, dzięki której członkowie narodów pogańskich, obcych Bogu, uzyskali sposobność, by ‛podejść blisko dzięki krwi Chrystusa’ (Ef 2:13). Co więcej, ofiara ta również zniosła podział na Żydów i pogan, ponieważ spełniła przymierze Prawa i usunęła je z drogi, dzięki czemu Chrystus mógł „oba ludy w pełni z Bogiem pojednać w jednym ciele przez pal męki, ponieważ uśmiercił sobą nieprzyjaźń [podział wywołany przymierzem Prawa]”. Odtąd Chrystus Jezus był jedyną drogą przystępu do Boga, dostępną zarówno dla Żydów, jak i nie-Żydów, którzy z czasem także stali się uczestnikami nowego przymierza i współdziedzicami Królestwa u boku Chrystusa (Ef 2:14-22; Rz 8:16, 17; Heb 9:15).

Hebrajskie i greckie słowa tłumaczone na „pokarm” lub „żywność” dosłownie znaczą „jedzenie”, „pożywienie”, „chleb” i „mięso”.

Po stworzeniu Adama i Ewy Bóg im powiedział: „Oto dałem wam wszelką roślinność wydającą nasienie, która jest na powierzchni całej ziemi, i wszelkie drzewo, na którym jest owoc drzewa wydający nasienie. Niech wam to służy za pokarm”. Dla zwierząt przeznaczył „na pokarm wszelką zieloną roślinność”. A do Adama rzekł jeszcze: „Z każdego drzewa ogrodu możesz jeść do syta”. Zabronił