mężczyźni lub kobiety, pojawią się wśród ludu Bożego, powinny być napominane i korygowane przez odpowiedzialnych braci w zborze chrześcijańskim (1Tm 3:11; Tyt 2:1-5; 3Jn 9, 10). Oszczerstwo wznieca zwadę (Prz 16:28), a zatem prowadzi do „uczynków ciała” (takich jak nieprzyjaźnie, swary, rozdźwięki), przez które oszczerca i ci, których zwiódł na manowce, mogą nie odziedziczyć Królestwa Bożego (Gal 5:19-21). Chociaż oszczerca może być podstępny i przebiegły, „jego zło zostanie odsłonięte w zborze” (Prz 26:20-26). Jezus zdemaskował przed apostołami oszczerczego Judasza (Jn 6:70) i usunął go z grona swych towarzyszy. Dalsze wydarzenia sprowadziły na Judasza zagładę (Mt 26:20-25; Jn 13:21-27; 17:12).

Formą oszczerstwa jest obelga. Kto ubliża innym, zasługuje na wydalenie ze zboru chrześcijańskiego, gdyż Pismo Święte potępia rzucających obelgi jako osoby niegodne życia (1Ko 5:11; 6:9, 10). Oszczerstwa i obelgi często mają związek z buntem przeciw Bogu lub przeciw osobom, które zostały przez Niego ustanowione i zamianowane, by nadzorować zbór Jego ludu. Przykładem mogą być Korach i jego towarzysze, którzy wypowiadali się oszczerczo przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi, buntując się przeciw porządkowi Bożemu (Lb 16:1-3, 12-14). Na tych buntowników i ich kres zwrócił uwagę Juda, ostrzegając chrześcijan przed obelżywą mową, szemraniem, narzekaniem i wypowiadaniem „nadętych słów” (Judy 10, 11, 14-16).

Wyrzucenie z ust śliny. Splunięcie na kogoś albo komuś w twarz wyrażało skrajną pogardę, wrogość lub oburzenie i stanowiło upokorzenie (Lb 12:14). Takie przejawy niechęci spotykały udręczonego Hioba (Hi 17:6; 30:10). Jeśli mężczyzna w Izraelu nie zgadzał się na zawarcie małżeństwa lewirackiego zgodnie z Prawem Mojżeszowym, odrzucona wdowa miała w obecności starszych miasta publicznie go upokorzyć przez zdjęcie mu sandała ze stopy oraz plunięcie mu w twarz (Pwt 25:7-10).

Jezus Chrystus był opluwany, gdy stał przed Sanhedrynem (Mt 26:59-68; Mk 14:65), a po procesie przed Piłatem pluli na niego żołnierze rzymscy (Mt 27:27-30; Mk 15:19). Wcześniej zapowiedział, że zostanie mu w ten sposób okazana pogarda (Mk 10:32-34; Łk 18:31, 32), co było spełnieniem proroczych słów: „Nie zakryłem twarzy przed upokorzeniami i opluciem” (Iz 50:6).

W Biblii trzykrotnie opisano też, jak Jezus Chrystus użył swej śliny do dokonania cudownych uzdrowień (Mk 7:31-37; 8:22-26; Jn 9:1-7). Ponieważ były to cuda dokonane mocą ducha Bożego, użycie przez Chrystusa własnej śliny nie oznaczało, że posiada ona jakieś naturalne właściwości lecznicze.

Wylewanie łez spowodowane silnymi uczuciami (np. smutkiem). W czasach biblijnych ani kobiety, ani mężczyźni nie uważali płaczu za oznakę słabości; płakali nawet tacy dzielni wojownicy jak Dawid (Rdz 42:24; 43:30; 45:2, 3, 14, 15; 46:29; Rut 1:9, 14; 2Sm 13:36; Hi 30:25; Ps 6:6-8). Jednym z najpoważniejszych powodów płaczu była śmierć kogoś bliskiego (2Sm 18:33 do 19:4; Łk 7:11-15; 8:49-56; Jn 20:11-15). A gdy zmarła osoba powszechnie szanowana i lubiana, nieraz opłakiwał ją cały naród (2Sm 3:31-34), przy czym żałoba taka mogła trwać dość długo (Rdz 50:1-3, 10, 11; Lb 20:29; Pwt 34:8). Łzy wylewano również z takich przyczyn, jak: porażka w bitwie (Pwt 1:44, 45; Jer 31:15; Lam 1:16), niewola (Ps 137:1), ucisk (Kzn 4:1), wielka tragedia (Est 3:13, 14; 4:1-4) czy wyrzuty sumienia (Ezd 10:1-4; Jer 3:21, 22; 31:9; Jl 2:12; Łk 22:54-62; Jak 4:8, 9; zob. ŻAŁOBA, ŻAL, ŻAŁOŚĆ). Płacz towarzyszył obrzędom religijnym ku czci babilońskiego boga Tammuza (Eze 8:14).

Wiele osób do płaczu pobudzała nie tylko osobista strata, własne nieszczęście, lecz także szczera troska o innych lub głębokie uczucia do nich. Na przykład apostoł Paweł pisał do swych współwyznawców, że napominał ich i karcił ze łzami (Dz 20:31; 2Ko 2:4). Z płaczem wspominał również o tych, którzy „postępują jako nieprzyjaciele Chrystusowego pala męki” (Flp 3:18, 19). Pawła zaś bardzo kochali nadzorcy w Efezie, więc gdy dowiedzieli się, że mogą go już więcej nie zobaczyć, wybuchnęli wielkim płaczem (Dz 20:36-38).

Niekiedy słudzy Jehowy płakali w trakcie modlitwy, m.in. Anna, Ezechiasz czy Nehemiasz (1Sm 1:9-11; 2Kl 20:1-5; Neh 1:2-4; Ps 39:12). Nawet Jezus Chrystus podczas swej ziemskiej służby zanosił do swego Ojca błagania i gorące prośby „z głośnymi okrzykami i ze łzami” (Heb 5:7).

Hebrajski termin miszòr, tłumaczony na „płaskowyż”, pochodzi od rdzenia oznaczającego „być prostym, prawym”. Może się odnosić do „równiny” — w odróżnieniu od gór czy pagórków (1Kl 20:23, 25; Iz 40:4; 42:16; Za 4:7), może też oznaczać „prostolinijność” (Ps 27:11; 45:6; 67:4; 143:10; Iz 11:4) lub brak przeciwności (Ps 26:12). Niekiedy określenia miszòr używa się w odniesieniu do płaskowyżu leżącego na wsch. od Morza Martwego, między Cheszbonem na pn.