ustanowieniu zboru chrześcijańskiego każdy, kto chciał podobać się Bogu, musiał się związać ze społecznością wiernych uczniów Jezusa Chrystusa (por. Dz 2:40, 41). Samo dokonywanie wielkich dzieł w imieniu Jezusa nie stanowiło już dowodu, iż dana osoba jest po jego stronie, ani nie dawało pewności, że ktoś taki nie znieważy Syna Bożego (Mt 7:21-23; zob. BLUŹNIERSTWO; OBELŻYWA MOWA).

Greckie słowo blasfemía i czasownik blasfeméo odnoszą się na ogół do wypowiadania zniewag, oszczerstw i obelg, chociaż mogą też oznaczać bluźnierstwo (zob. BLUŹNIERSTWO).

Jak widać z poniższych wersetów i ich kontekstu, obelżywych słów używali ludzie przechodzący obok Chrystusa zawieszonego na palu, gdy wołali: „Hej, ty, który miałeś zburzyć świątynię i w trzy dni ją zbudować, wybaw samego siebie, schodząc z pala męki”. Podobnie mówił jeden z wiszących obok złoczyńców (Mk 15:29, 30; Mt 27:39, 40; Łk 23:39). Pewne osoby, które błędnie oceniały chrześcijańskie sumienie, zamiary i orędzie Pawła i jego współbraci, wypowiadały się o nich obelżywie (Dz 18:6; Rz 3:8; 14:16; 1Ko 10:30; 1Pt 4:4), ale chrześcijanom nie wolno ‛o nikim mówić krzywdząco’ ani swym zachowaniem dawać uzasadnionych powodów, by inni wypowiadali się obelżywie o ich działalności lub orędziu (Ef 4:31; Kol 3:8; 1Tm 6:1; Tyt 2:5; 3:2; por. 2Pt 2:2). Nawet aniołowie „nie wnoszą (...) oskarżenia w sposób obelżywy, a to z respektu dla Jehowy” (2Pt 2:11). Takiej mowy można się jednak spodziewać po tych, którzy lubują się w rozpasaniu, są nadęci pychą, pod względem umysłowym chorują na dociekania i spory oraz z lekceważeniem i pogardą odnoszą się do zamianowanych sług Bożych (1Tm 6:4; 2Pt 2:10-12; Judy 8-10).

W podobny sposób używa się w Pismach Hebrajskich słowa gadáf. Najwyraźniej pierwotnie odnosiło się ono do stosowania przemocy i wyrządzania komuś krzywdy fizycznej, lecz w sensie przenośnym oznacza „wyrażać się obelżywie”, czyli krzywdzić kogoś zniewagami (Lb 15:30; 2Kl 19:6; Eze 20:27). Hebrajskie słowo nakáw przede wszystkim znaczy „przebić; przewiercić” (2Kl 12:9; 18:21), ale w relacji o synu Izraelitki, który „lżył” imię Jehowy, odnosi się do bluźnierstwa (Kpł 24:11, 16). W tych wypadkach chodzi o ostre, szorstkie słowa skierowane przeciw Jehowie Bogu lub Jego sługom. Analiza kontekstu pozwala ustalić charakter takiej „obelżywej mowy” (zob. OBELGA; PRZEKLEŃSTWO; ZŁORZECZENIE, PRZEKLINANIE).

Ismaelita sprawujący pieczę nad wielbłądami Dawida (1Kn 27:30).

Odpowiednik greckiego słowa apokálypsis, które oznacza „odsłonięcie” albo „odkrycie” i jest często używane w odniesieniu do objawiania spraw duchowych bądź też woli i zamierzeń Boga (Łk 2:32; 1Ko 14:6, 26; 2Ko 12:1, 7; Gal 1:12; 2:2; Ef 1:17; Obj 1:1; NTint). Zasadniczą rolę odgrywa przy tym oddziaływanie ducha Bożego. Apostoł Paweł tak napisał o objawieniu „świętej tajemnicy”: „Za innych pokoleń tajemnica ta nie była oznajmiona synom ludzkim, tak jak została teraz przez ducha objawiona Jego świętym apostołom i prorokom, mianowicie że ludzie z narodów mają być współdziedzicami i współczłonkami ciała, i współuczestnikami obietnicy w jedności z Chrystusem Jezusem przez dobrą nowinę” (Ef 3:1-6; Rz 16:25).

Dzieje Apostolskie dobitnie potwierdzają, że ta święta tajemnica została objawiona dzięki oddziaływaniu ducha Bożego. To pod jego kierownictwem Piotr, Paweł i Barnabas głosili nie-Żydom. Kiedy owi „ludzie z narodów” okazali wiarę, otrzymali ducha świętego i choć nie byli obrzezani, zostali przyłączeni do ludu nazwanego od imienia Bożego (Dz 10:9-48; 13:2-4). W ten sposób za sprawą ducha Bożego spełniła się w I w. n.e. natchniona zapowiedź proroka Amosa (Dz 15:7-20; por. Am 9:11, 12, LXX).

Biblia mówi też o „objawieniu prawego sądu Bożego” (Rz 2:5), „objawieniu synów Bożych” (Rz 8:19) oraz o „objawieniu Jezusa Chrystusa” i „jego chwały” (1Pt 1:13; 4:13). W ustaleniu pory poszczególnych objawień pomaga kontekst oraz treść pokrewnych wersetów. Każde z nich oznacza udzielenie nagrody i błogosławieństw prawym lub sprowadzenie zagłady na niegodziwych.

Objawienie synów Bożych. W Liście do Rzymian apostoł Paweł wykazał, że chrześcijanie, którzy otrzymali ducha usynowienia, są „synami Bożymi” i że jako współdziedzice Chrystusa zostaną otoczeni chwałą (Rz 8:14-18). Pan Jezus Chrystus „przekształci (...) [ich] upokorzone ciało, żeby je dostosować do swojego chwalebnego ciała” (Flp 3:20, 21), i uczyni ich swymi współkrólami (2Tm 2:12). A zatem „objawienie synów Bożych” nastąpi wtedy, gdy stanie się oczywiste, że naprawdę zostali wyniesieni do chwały i panują razem z Chrystusem Jezusem. Objawiona w nich chwała będzie tak zachwycająca, że usunie w cień wszystkie cierpienia, jakich przedtem zaznawali na ziemi (Rz 8:18, 19). Objawienie to przyniesie niezwykłe błogosławieństwa, gdyż apostoł Paweł