Obj 21:14). „Synowie Izraela” duchowego tworzą 12 plemion po 12 000 członków (Obj 7:4-8).

Określone znaczenie mają też czasem wielokrotności liczby 12. Dawid ustanowił 24 oddziały kapłanów, które na zmianę pełniły służbę w świątyni zbudowanej później przez Salomona (1Kn 24:1-18). Pomaga to zrozumieć, kim jest „dwudziestu czterech starszych” zasiadających wokoło tronu Bożego w białych szatach wierzchnich i koronach (Obj 4:4). Wiernym naśladowcom Jezusa Chrystusa, jego duchowym braciom, przyrzeczono, że będą wraz z nim niebiańskimi królami i kapłanami. Owymi starszymi nie mogą być wyłącznie apostołowie, gdyż było ich tylko 12. Najwyraźniej więc chodzi o całe „królewskie kapłaństwo”, o grono 144 000 (wyobrażone przez 24 oddziały kapłanów usługujących w świątyni), ukazane w roli kapłanów i królów w niebie (1Pt 2:9; Obj 7:4-8; 20:6).

Czterdzieści. Z liczbą 40 w kilku miejscach skojarzono okres sądu lub kary (Rdz 7:4; Eze 29:11, 12). Niniwie dano 40 dni na okazanie skruchy (Jon 3:4). Liczby 40 użyto też dla wskazania pewnego podobieństwa między życiem Jezusa Chrystusa a Mojżesza, który był jego pierwowzorem. Obaj pościli przez 40 dni (Wj 24:18; 34:28; Pwt 9:9, 11; Mt 4:1, 2).

Czwarta część Pięcioksięgu. Swą nazwę wzięła od wspomnianych w niej dwóch spisów ludności. Relacjonuje, co się wydarzyło w okolicach góry Synaj, a także podczas wędrówki Izraela po pustkowiu i na równinach moabskich. Zasadniczo obejmuje okres 38 lat i 9 miesięcy — od 1512 do 1473 r. p.n.e. (Lb 1:1; Pwt 1:3, 4). Wprawdzie wypadki opisane w Liczb 7:1-88 oraz 9:1-15 rozegrały się wcześniej, ale dostarczają cennych wyjaśnień stanowiących integralną część tej księgi.

Pisarz. Od starożytności za pisarza Księgi Liczb uważano Mojżesza. Ona sama wielokrotnie to potwierdza. Kiedy opisuje warunki bytowe Izraelitów, nie wspomina o żadnym innym miejscu poza Egiptem i pustkowiem. Mówiąc o czasie powstania Hebronu, odwołuje się do wzniesienia egipskiego miasta Coan (Lb 13:22). Mojżesz, „wyszkolony we wszelkiej mądrości Egipcjan”, niewątpliwie mógł znać wiek Coanu (Dz 7:22).

Niektóre polecenia zapisane w Księdze Liczb są typowe dla narodu odbywającego wędrówkę. Dotyczą np. obozowania poszczególnych plemion (Lb 1:52, 53), kolejności wymarszu (2:9, 16, 17, 24, 31) oraz sygnałów trąb zwołujących lud bądź nakazujących zwinięcie obozu (10:2-6). Również przepisy o kwarantannie pasują do życia obozowego (5:2-4). Różne inne przykazania sformułowano tak, że wyraźnie odnoszą się do czasu po zajęciu przez Izraelitów Ziemi Obiecanej. Oto przykłady: wygrywanie na trąbach sygnału wojennego (10:9), wyznaczenie 48 miast dla Lewitów (35:2-8), wystąpienie przeciwko bałwochwalstwu i mieszkańcom Kanaanu (33:50-56), wybranie sześciu miast schronienia, postępowanie z nieumyślnymi zabójcami (35:9-33) oraz prawa regulujące kwestię dziedzictwa i zawierania małżeństw przez kobiety, którym przypadło ono w udziale (27:8-11; 36:5-9).

Prócz tego wyraźnie powiedziano, że to Mojżesz spisał miejsca obozowania Izraelitów (Lb 33:2), a z końcowych słów Księgi Liczb wynika, iż właśnie on utrwalił na piśmie całą tę relację (36:13).

Autentyczność. Autentyczność tej księgi nie budzi najmniejszych wątpliwości. Wyróżnia się ona niezwykłą szczerością. Nie ukrywa złych postępków ani porażek (Lb 11:1-5, 10, 32-35; 14:2, 11, 45). Opowiada nawet o wykroczeniach samego Mojżesza, jego brata Aarona, siostry Miriam i bratanków Nadaba oraz Abihu (3:3, 4; 12:1-15; 20:2-13). Na zrelacjonowane w niej wypadki wielokrotnie powołuje się Księga Psalmów (78:14-41; 95:7-11; 105:40, 41; 106:13-33; 135:10, 11; 136:16-20). Do ważniejszych wydarzeń i innych szczegółów nawiązują: Jozue (Joz 4:12; 14:2), Jeremiasz (2Kl 18:4), Nehemiasz (Neh 9:19-22), Dawid (Ps 95:7-11), Izajasz (Iz 48:21), Ezechiel (Eze 20:13-24), Ozeasz (Oz 9:10), Amos (Am 5:25), Micheasz (Mi 6:5), chrześcijański męczennik Szczepan (Dz 7:36), apostołowie Paweł (1Ko 10:1-11) i Piotr (2Pt 2:15, 16), uczeń Juda (Judy 11) oraz Syn Boży (Jn 3:14; Obj 2:14). Niewątpliwie więc uznawali Księgę Liczb za część natchnionego Słowa Bożego. Warto też wspomnieć o proroctwie Balaama dotyczącym gwiazdy, która miała wyjść z Jakuba. Spełniło się ono pierwotnie na Dawidzie, gdy został królem, a później podbił Moabitów i Edomitów (Lb 24:15-19; 2Sm 8:2, 13, 14).

Wartość. Księga Liczb dobitnie ilustruje, jak ważne jest posłuszeństwo wobec Jehowy, szanowanie Boga i Jego sług, okazywanie wiary oraz trzymanie się z dala od bezbożników (Lb 13:25 do 14:38; 22:7, 8, 22; 26:9, 10; Heb 3:7 do 4:11; 2Pt 2:12-16; Judy 11; Obj 2:14). Ponadto podkreśla, że nie wolno z braku wiary wystawiać Jehowy na próbę (Lb 21:5, 6; 1Ko 10:9) i że należy wystrzegać się szemrania (Lb 14:2, 36, 37; 16:1-3, 41; 17: