spotkał żadnego innego apostoła (Gal 1:18, 19; zob. APOSTOŁ [Apostołowie zborów]).

Z dostępnych dowodów wynika, że Herod Agryppa I zgładził apostoła Jakuba w r. 44. Widząc, iż to się podoba przywódcom żydowskim, rozkazał potem uwięzić Piotra (Dz 12:1-4). Zbór „żarliwie modlił się” za apostoła, a anioł Jehowy uratował go z więzienia (i zapewne też od śmierci). Piotr opowiedział o swym cudownym uwolnieniu osobom zgromadzonym w domu Jana Marka i poprosił, żeby doniesiono o tym „Jakubowi i braciom”, sam zaś „udał się na inne miejsce” (Dz 12:5-17; por. Jn 7:1; 11:53, 54).

Następnym razem Piotr jest wymieniony w Dziejach Apostolskich w relacji ze spotkania „apostołów i starszych” zwołanego w Jerozolimie przypuszczalnie w r. 49 w celu rozpatrzenia kwestii obrzezywania nawróconych pogan. Rozgorzała wtedy żywa dyskusja, po czym Piotr powstał i dał świadectwo o tym, jak Bóg ustosunkował się do pogan, którzy uwierzyli w Chrystusa. „Całe to mnóstwo umilkło”, co dowodzi siły argumentacji apostoła i zapewne także szacunku, jakim się cieszył. Piotr (podobnie jak Paweł i Barnabas, którzy zabrali głos po nim) w gruncie rzeczy występował przed całym zgromadzeniem w charakterze świadka (Dz 15:1-29). Niewątpliwie do tej właśnie sytuacji nawiązał Paweł, gdy nazwał Piotra oraz Jakuba i Jana „wybitnymi mężami” „uważanymi za filary” zboru (Gal 2:1, 2, 6-9).

Z całej tej relacji wyraźnie wynika, że chociaż Piotr był wybitnym i szanowanym członkiem zboru, nie sprawował wśród apostołów prymatu, tzn. nie górował nad nimi pozycją ani urzędem. Kiedy np. działalność Filipa wśród Samarytan przyniosła owoce, apostołowie — najwyraźniej jako grono — „wysłali” do nich Piotra i Jana (Dz 8:14). Piotr nie przebywał stale w Jerozolimie, co świadczy o tym, że jego obecność nie była niezbędna do prawidłowego funkcjonowania zboru chrześcijańskiego (Dz 8:25; 9:32; 12:17; zob. też NADZORCA; STARSZY). Działał np. w Antiochii Syryjskiej, gdzie znalazł się w tym samym czasie, co Paweł, który pewnego razu uznał za konieczne ‛sprzeciwić mu się w twarz’ i skarcić go „wobec wszystkich” za to, że ze względu na schrystianizowanych Żydów, przybyłych od Jakuba z Jerozolimy, wstydził się jeść i w ogóle utrzymywać bliskie kontakty z chrześcijanami pochodzenia pogańskiego (Gal 2:11-14).

Dalsze informacje na temat pozycji Piotra w zborze chrześcijańskim zostały podane pod hasłem MASYW SKALNY. Pogląd, jakoby Piotr był w Rzymie i przewodził tamtejszemu zborowi, opiera się na bardzo niepewnej tradycji i nie znajduje potwierdzenia w Biblii. Zarówno tę sprawę, jak i kwestię pobytu apostoła w Babilonie, skąd napisał swoje dwa listy, omówiono pod hasłem PIOTRA, LISTY.

Dwa natchnione listy wchodzące w skład Chrześcijańskich Pism Greckich, napisane przez apostoła Piotra. W pierwszych słowach obu listów pisarz sam przedstawia się z imienia (1Pt 1:1; 2Pt 1:1; por. 2Pt 3:1). Wyraźnym dowodem na to, że spisał je Piotr, są też inne informacje zawarte w tych księgach. Pisarz wspomina, iż był naocznym świadkiem przemienienia Jezusa Chrystusa, a zaszczytu tego dostąpili tylko Piotr, Jakub i Jan (2Pt 1:16-18; por. Mt 17:1-9). Ponadto jak wynika z Jana 21:18, 19, jedynie Piotr mógł powiedzieć: „Bliskie jest odłożenie mego przybytku, jak też mi na to wskazał nasz Pan, Jezus Chrystus” (2Pt 1:14). Różnicę w stylu między oboma listami można wyjaśnić tym, że za pierwszym razem Piotr korzystał z pomocy Sylwana (Sylasa), a za drugim najwyraźniej nie (1Pt 5:12). Są to listy powszechne, skierowane do ogółu chrześcijan — pochodzenia hebrajskiego i pozostałych. Pierwszy został zaadresowany bezpośrednio do tych w Poncie, Galacji, Kapadocji, Azji i Bitynii — regionach Azji Mniejszej (1Pt 1:1; 2:10; 2Pt 1:1; 3:1; por. Dz 2:5, 9, 10).

Listy Piotra całkowicie harmonizują z innymi księgami biblijnymi. Kładą nacisk na właściwe postępowanie i płynące z tego korzyści oraz zawierają bezpośrednie cytaty z innych Pism, należących do natchnionego Słowa Bożego. Piotr przytacza fragmenty z ksiąg: Rodzaju (18:12; 1Pt 3:6), Wyjścia (19:5, 6; 1Pt 2:9), Kapłańskiej (11:44; 1Pt 1:16), Psalmów (34:12-16; 118:22; 1Pt 3:10-12; 2:7), Przysłów (11:31, LXX; 26:11; 1Pt 4:18; 2Pt 2:22) i Izajasza (8:14; 28:16; 40:6-8; 53:5; 1Pt 2:8; 2:6; 1:24, 25; 2:24). O biblijnych proroctwach Piotr pisze, że powstały pod wpływem ducha Bożego (2Pt 1:20, 21; por. 2Tm 3:16). Powtarza Bożą obietnicę dotyczącą nowych niebios i nowej ziemi (2Pt 3:13; por. Iz 65:17; 66:22; Obj 21:1). Podobieństwa między Listem 2 Piotra (2:4-18; 3:3) a Listem Judy (5-13, 17, 18) dowodzą, iż uczeń Juda uznawał list Piotra za natchniony. Warto też zauważyć, że Piotr wspomina o listach apostoła Pawła i stawia je na równi z „pozostałymi Pismami” (2Pt 3:15, 16).

Kiedy je napisano. Z listów tych można wywnioskować, że powstały przed prześladowaniami rozpętanymi przez Nerona w 64 r. n.e. A skoro przy Piotrze był wtedy obecny Marek, to