członkom miał przypaść zaszczyt pełnienia świętej służby w charakterze zrodzonych duchem synów Bożych należących do „królewskiego kapłaństwa”. Jednakże większość Żydów zaprzepaściła tę sposobność, gdyż nie uwierzyła w Chrystusa Jezusa (Rz 9:3-5, 30-33; 1Pt 2:4-10). Wielu podobnie jak faryzeusz Saul (zanim został chrześcijaninem) uważało, że pełni świętą służbę dla Boga, gdy prześladuje naśladowców Chrystusa (Jn 16:2; Dz 26:9-11; Gal 1:13, 14).

Sprawa pochodząca od Boga, skrywana do wyznaczonego przez Niego czasu i objawiona jedynie tym, których On postanowił z nią zapoznać.

Greckie słowo mystérion, tłumaczone na „święta tajemnica”, odnosiło się przede wszystkim do czegoś dostępnego tylko wtajemniczonym. W czasach pierwszych chrześcijan niezwykłą popularnością cieszyły się kulty misteryjne; w ich obrzędach mógł uczestniczyć tylko ten, kto poddał się inicjacji (wtajemniczeniu), nikomu innemu nie pozwalano poznać „świętych” praktyk ani brać w nich udziału. Wtajemniczani składali śluby milczenia i nie mogli zdradzić tajemnic kultu. Niemniej omawiane słowo miało też znaczenie świeckie, powszednie, i oznaczało czyjąś osobistą tajemnicę, sekret między przyjaciółmi czy sekrety rodzinne. Właśnie w tym znaczeniu apostoł Paweł użył formy biernej czasownika myéo, gdy napisał: „Poznałem tajemnicę [dosł. „zostałem wtajemniczony”] i tego, jak być nasyconym, i tego, jak głodować; jak mieć obfitość i jak cierpieć nędzę” (Flp 4:12).

Niepodobna do kultów misteryjnych. Jak wyjaśnia Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words (1981, t. 3, s. 97), w Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo mystérion „nie wskazuje na coś tajemniczego (jak podobne słowo ang.), lecz na to, co przekracza ludzkie zdolności pojmowania, a co można poznać tylko dzięki objawieniu od Boga, w wyznaczonym przez Niego czasie, w sposób, który On uzna za stosowny, i jedynie dzięki oświeceniu Jego Duchem. W ogólnym pojęciu ‚tajemnica’ to informacje ukrywane, natomiast w sensie biblijnym jest to prawda objawiona. Dlatego słowo to występuje zazwyczaj w zestawieniu z takimi terminami, jak: ‚ujawnienie’, ‚objawienie’, ‚głoszenie’, ‚zrozumienie’, ‚udzielenie’”.

A zatem zarówno święte tajemnice Boże, jak i inne „tajemnice” wspomniane w Biblii (np. dotycząca Babilonu Wielkiego) nie miały być skrywane na zawsze. Jehowa zamierzał je objawić w stosownym czasie, ale tylko tym, którym zechce i którzy tego oczekują. Wyjaśnił to apostoł Paweł w 1 Koryntian 2:6-16. „Świętą tajemnicę” Bożą nazwał tam „mądrością ukrytą”, którą Bóg przez swego ducha objawia swoim chrześcijańskim sługom, a której nie może zgłębić człowiek pozostający pod wpływem ducha świata, kierujący się mądrością ludzką. Potrafią o niej mówić i ją zrozumieć tylko ci, którzy ‛łączą duchowe sprawy z duchowymi słowami’. Już wcześniej Jezus Chrystus powiedział swym uczniom: „Wam dano świętą tajemnicę [gr. mystérion] królestwa Bożego, ale dla tych na zewnątrz wszystko dzieje się w przykładach, żeby patrząc, patrzyli, a jednak nie widzieli, i słuchając, słyszeli, a jednak nie pojęli sensu ani w ogóle nie zawrócili i nie dostąpili przebaczenia” (Mk 4:11, 12; Mt 13:11-13; Łk 8:10).

Między świętą tajemnicą Bożą a sekretami kultów misteryjnych zachodzą ogromne różnice. Po pierwsze, tajemnica Boża jest dobrą nowiną, nie zaś kłamstwem ani oszustwem wymyślonym przez człowieka (Jn 8:31, 32, 44; Kol 1:5; 1Jn 2:27). Po drugie, ludzie, którym pozwolono ją zrozumieć, nie muszą trzymać jej w ukryciu, lecz mają obowiązek nadać jej jak największy rozgłos. Świadczy o tym chociażby wspomniana już okoliczność, że wyrażeniu „święta tajemnica” lub „święta tajemnica dobrej nowiny” towarzyszą w Biblii takie słowa, jak: „głoszenie”, „ujawnienie”, „objawienie”, „oznajmianie” czy „opowiadanie”. Prawdziwi chrześcijanie z ogromnym zaangażowaniem rozgłaszają „wszelkiemu stworzeniu pod niebem” dobrą nowinę umożliwiającą zrozumienie świętej tajemnicy (1Ko 2:1; Ef 6:19; Kol 1:23; 4:3, 4). Sam Bóg ocenia, kto nie zasługuje na to, by ją pojąć. Nie jest przy tym stronniczy, gdyż nie odsłania swej świętej tajemnicy tylko tym, którzy mają ‛niewrażliwe serca’ (Ef 4:17, 18).

Koncentruje się na Chrystusie. Ponieważ „świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania”, więc „święta tajemnica Boża” musi się koncentrować na Chrystusie (Obj 19:10; Kol 2:2). Wszystkie „święte tajemnice” Boże są związane z jego mesjańskim Królestwem (Mt 13:11). Apostoł Paweł napisał do współchrześcijan: „W nim są starannie skryte wszelkie skarby mądrości i poznania” oraz: „Właśnie w nim mieszka cieleśnie cała pełnia boskości” (Kol 2:2, 3, 9).

Siebie samego Paweł zaliczył do „szafarzy świętych tajemnic Bożych” (1Ko 4:1). Pisał o swoim „pojmowaniu świętej tajemnicy o Chrystusie” (Ef 3:1-4) i wyjaśnił, że jest ona „mądrością ukrytą, którą przed systemami rzeczy Bóg z góry wyznaczył” (1Ko 2:7). Ową „świętą tajemnicę Bożą” zaczął