ostatnią Paschę i ustanowił Wieczerzę Pańską w „dużym górnym pokoju”; była to albo sala na piętrze, albo pokój na dachu (Łk 22:11, 12, 19, 20). A w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. ok. 120 uczniów zgromadziło się w górnej izbie jakiegoś domu w Jerozolimie, gdzie został na nich wylany duch Boży (Dz 1:13-15; 2:1-4).

Zazwyczaj z dziedzińca na dach prowadziły zewnętrzne schody, a w biedniejszych domach drabina. Zatem w razie potrzeby osoba przebywająca na dachu mogła opuścić dom bez konieczności wchodzenia do środka. Ponieważ domy często znajdowały się blisko siebie, niekiedy można było przejść z jednego dachu na drugi. Niewykluczone, że czynniki te w jakimś stopniu uwzględnił Jezus, wypowiadając radę zapisaną w Mateusza 24:17 i Marka 13:15. W zamożniejszych domach na piętro wchodziło się po wewnętrznych schodach.

Przepisy chroniące prawo własności. Jehowa chciał, by posłuszni Mu ludzie mogli mieszkać we własnych domach (por. Iz 65:21). Utrata domu na rzecz kogoś, kto go nie budował, była nieszczęściem, jakie miało spaść na nieposłusznych (Pwt 28:30; Lam 5:2). A mężczyzna, który zbudował dom, ale jeszcze nie zaczął go użytkować, był zwolniony ze służby wojskowej (Pwt 20:5, 6).

Niektóre przepisy dane Izraelitom przez Boga chroniły prawo własności. Prawo Mojżeszowe zabraniało pożądania cudzego mienia, m.in. domu (Wj 20:17), a Jehowa za pośrednictwem swych proroków potępiał przywłaszczanie sobie czyichś domów (Mi 2:2; por. Neh 5:1-5, 11). Wierzyciel nie mógł wejść do domu dłużnika, żeby zabrać zastaw (Pwt 24:10, 11). Jeśli Izraelita uświęcił swój dom dla Jehowy, mógł go wykupić, wpłacając do sanktuarium 120 procent jego wartości szacunkowej (Kpł 27:14, 15). Także ci, którzy sprzedali swe domy, zachowywali prawo do ich wykupu, przynajmniej przez jakiś czas. Domy w osadach nieotoczonych murem mogły zostać wykupione przez wcześniejszych właścicieli, a w roku jubileuszowym musiały im zostać zwrócone. Natomiast domy w miastach otoczonych murem mogły zostać wykupione w ciągu roku, a potem na stałe przechodziły na własność nabywców. W wypadku domów w otoczonych murem miastach Lewitów prawo wykupu obowiązywało przez cały czas. Jeśli domy należące do Lewitów nie zostały wykupione wcześniej, musiały zostać zwrócone pierwotnym właścicielom w roku jubileuszowym (Kpł 25:29-33).

Miejsce przekazywania pouczeń duchowych. Od najdawniejszych czasów dom był ośrodkiem przekazywania pouczeń związanych z czystym wielbieniem. Prawo Boże dane Izraelitom wyraźnie nakazywało ojcom pouczać synów m.in. podczas ‛siedzenia w domu’ (Pwt 6:6, 7; 11:19). Poza tym treść prawa Bożego miała być wypisana, zapewne symbolicznie, na odrzwiach domów (Pwt 6:9; 11:20), a w ich wnętrzu nie wolno było trzymać żadnych przedmiotów związanych z bałwochwalczym kultem (Pwt 7:26). Jak widać, dom miał służyć nader wzniosłemu celowi, gdyby więc dotknęła go plaga „złośliwego trądu”, należało go zburzyć (zob. TRĄD). Przepis ten przypominał Izraelitom, że wolno im było mieszkać tylko w domach czystych w oczach Bożych (Kpł 14:33-57).

Po ustanowieniu zboru chrześcijańskiego ważnym elementem prawdziwego wielbienia stało się głoszenie i nauczanie od domu do domu (Dz 20:20). Naśladowcy Jezusa chętnie korzystali z gościnności ‛osób godnych dobrej nowiny’ lub ‛przyjaciół pokoju’ i zatrzymywali się w ich domach do czasu zakończenia działalności w danym mieście (Mt 10:11; Łk 10:6, 7; zob. GŁOSICIEL, GŁOSZENIE [„Od domu do domu”]). Grupy lub zbory chrześcijan regularnie zbierały się w domach, żeby wspólnie rozważać Słowo Boże (Rz 16:5; 1Ko 16:19; Kol 4:15; Flm 2). Do domów nie zapraszano jednak osób, które odwróciły się od nauki Chrystusa (2Jn 10).

Część kompleksu budynków królewskich wzniesionych przez Salomona podczas 13-letniego programu budowlanego podjętego po zakończeniu budowy świątyni w Jerozolimie (1027-1014 p.n.e.). Najprawdopodobniej budynek ten wykorzystywano do przechowywania i ekspozycji cennych naczyń i broni. Znajdował się on na pd. od świątyni i został tak nazwany dlatego, że zbudowano go z cedrów pochodzących z Libanu, lub dlatego, że jego liczne cedrowe kolumny przypominały libański las.

Dom Lasu Libanu miał 100 łokci (44 m) długości, 50 łokci (22 m) szerokości i 30 łokci (13 m) wysokości. Wydaje się, że miał kamienne ściany (1Kl 7:9), pomiędzy którymi osadzono cedrowe belki, dodatkowo wsparte na czterech rzędach słupów („cztery” w tekście hebr.; „trzy” w gr. Septuagincie). Ponad tymi słupami zapewne znajdowały się komnaty wykładane drewnem cedrowym. Niektórzy uważają, że były tam trzy rzędy komnat wychodzących na odkryty dziedziniec w środku budowli. O tych komnatach powiedziano, że był w nich „otwór świetlny naprzeciw otworu świetlnego, w trzech rzędach”. Najwyraźniej oznacza to, iż otwory czy też duże okna wychodzące na