i wzbudzają najwyższy podziw. Bóg był „z wyglądu podobny do kamienia jaspisu i do drogocennego kamienia czerwonego, a wokoło tronu (...) [była] tęcza podobna z wyglądu do szmaragdu” (Obj 4:3). A zatem Jego wspaniały widok wprawia w zachwyt, urzeka. Również tron Boży jest spowity chwałą i niezmąconym spokojem; symbolizuje to doskonała tęcza podobna do szmaragdu, przywodząca na myśl błogą ciszę, która następuje po burzy (por. Rdz 9:12-16).

A zatem prawdziwy Bóg diametralnie różni się od bożków narodów, często przedstawianych jako dziwaczne postacie wybuchające gniewem, zawzięte, nieprzejednane, bezlitosne, kapryśnie zmieniające zdanie, przerażające i okrutne, gotowe męczyć ziemskie stworzenia w jakimś piekle.

„Bóg wymagający wyłącznego oddania”. „Chociaż są tacy, których zwą ‚bogami’, czy to w niebie, czy na ziemi, jako że jest wielu ‚bogów’ i wielu ‚panów’, dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec” (1Ko 8:5, 6). Jehowa jest Bogiem Wszechmocnym, jedynym prawdziwym Bogiem, słusznie więc wymaga wyłącznego oddania (Wj 20:5). Jego słudzy nie mogą pozwolić, by ktoś inny zajął w ich sercach i życiu miejsce, które należy się tylko Jemu. Powinni oddawać Mu cześć duchem i prawdą (Jn 4:24). Tylko wobec Niego mają żywić zbożną bojaźń (Iz 8:13; Heb 12:28, 29).

Do potężnych osób nazwanych w Biblii „bogami” należy też Jezus Chrystus, „jednorodzony bóg”. Jednak on sam wyraźnie powiedział: „Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę” (Jn 1:18; Łk 4:8; Pwt 10:20). „Podobnymi do Boga” są aniołowie, ale jeden z nich powstrzymał Jana przed oddaniem mu czci, mówiąc: „Uważaj! Nie czyń tego! (...) Oddaj cześć Bogu” (Ps 8:5; Obj 19:10; Heb 2:7). Poza tym „bogami” zostali nazwani wpływowi ludzie w narodzie hebrajskim (Ps 82:1-7), lecz zgodnie z Bożym postanowieniem żaden człowiek nie miał być czczony. Kiedy Korneliusz zaczął składać hołd apostołowi Piotrowi, ten go pohamował słowami: „Wstań; ja też jestem człowiekiem” (Dz 10:25, 26). Oczywiście nie należy też wielbić fałszywych bóstw, które od buntu w Edenie wymyślają i wytwarzają ludzie. Prawo Mojżeszowe surowo przestrzegało, by nie porzucać dla nich Jehowy (Wj 20:3-5). Jehowa, prawdziwy Bóg, nie będzie w nieskończoność tolerował rywalizacji z fałszywymi, bezwartościowymi bogami (Jer 10:10, 11).

Podczas Tysiącletniego Panowania Chrystus obróci wniwecz wszelką władzę i moc sprzeciwiającą się Bogu, po czym przekaże Królestwo swemu Bogu i Ojcu, który stanie się wówczas „wszystkim dla każdego” (Rz 8:33; 1Ko 15:23-28). Wszyscy, którzy będą wtedy żyli, przyznają, że Bogu należy się wszelka władza, i będą nieustannie wysławiać Jego imię (Ps 150; Flp 2:9-11; Obj 21:22-27; zob. JEHOWA).

Nazwa nadana przez Jakuba pierwszemu ołtarzowi, który wzniósł po powrocie z Charanu.

Jakub, który po zmaganiach z aniołem Jehowy w Peniel otrzymał imię Izrael, zakończył pokojowe spotkanie ze swym bratem Ezawem i zamieszkał w Sukkot, a później w Szechem. Nabył od synów Chamora kawał pola i rozbił na nim namiot (Rdz 32:24-30; 33:1-4, 17-19). „Potem postawił tam ołtarz i nadał mu nazwę: Bóg, Bóg Izraela” (Rdz 33:20). Używając w tej nazwie swego nowo otrzymanego imienia Izrael, pokazał, że je akceptuje i ceni i że jest wdzięczny Bogu za bezpieczne doprowadzenie go z powrotem do Ziemi Obiecanej. Wyrażenie to występuje w Biblii tylko ten jeden raz.

Uczucie fizycznego dyskomfortu o różnym nasileniu; także silna udręka psychiczna lub emocjonalna.

Od najdawniejszych czasów ludzie doświadczają bólu psychicznego, emocjonalnego i fizycznego z powodu wyczerpującej pracy na ‛przeklętej ziemi’ (Rdz 3:17-19; 5:29), zjadliwych słów (Prz 15:1), czyjejś obojętności na wyświadczane dobro (Rz 9:2), a także chorób i innych przeciwności (Hi 2:13; 16:6). Bolesne mogą być również wstrząsające przeżycia lub przerażające wizje (Ps 55:3, 4; Iz 21:1-3; Jer 4:19, 20; Eze 30:4, 9; zob. też BÓLE PORODOWE).

‛Nigdy więcej bólu’. Chociaż ból fizyczny jest nieprzyjemnym uczuciem, służy pożytecznemu celowi, gdyż ostrzega o zagrożeniach dla ciała i pomaga zapobiegać poważnym obrażeniom. A zatem Boża obietnica, zgodnie z którą „bólu już nie będzie” (Obj 21:4), nie może oznaczać, iż ludzie staną się zupełnie niewrażliwi na ból. Chodzi raczej o to, że zostaną usunięte przyczyny (takie jak choroby i śmierć) bólu psychicznego, emocjonalnego i fizycznego, który jest rezultatem grzechu i niedoskonałości (Rz 8:21, 22). O tym, że doskonałość pod względem cielesnym nie oznacza całkowitej niezdolności do odczuwania bólu, świadczy przykład Jezusa. Choć był on człowiekiem doskonałym, odczuwał ból fizyczny i emocjonalny w związku ze swą śmiercią, a także obojętnością tych, do których został posłany (Mt 26:37; Łk 19:41). Proroczo nazwano go nawet „mężem mającym zaznać boleści” (Iz 53:3). Lecząc