7) Słowa Samuela, widzącego, i Natana, proroka, i Gada, wizjonera (1Kn 29:29) (dodatkowe informacje o Dawidzie; może chodzić o jedno, dwa lub trzy dzieła albo o księgi Sędziów i Samuela)

8) Słowa proroka Natana (2Kn 9:29) (dodatkowe informacje o Salomonie)

9) Proroctwo Achijasza Szilonity (2Kn 9:29) (o Salomonie)

10) „Szemajasz (...) spisał” (1Kn 24:6) (o Dawidzie); słowa proroka Szemajasza oraz wizjonera Iddo, według rodowodu (2Kn 12:15) (o Rechoboamie) (mogą to być dwa lub trzy źródła)

11) Słowa Jehu, syna Chananiego, zamieszczone w Księdze Królów Izraela (2Kn 20:34) (o Jehoszafacie)

12) Pozostałe sprawy Uzzjasza, które opisał prorok Izajasz, syn Amoca (2Kn 26:22)

13) Słowa wizjonerów Manassesa (2Kn 33:19)

14) Pieśni żałobne (Jeremiasza i być może śpiewaków) (2Kn 35:25) (o Jozjaszu)

15) Objaśnienie proroka Iddo (2Kn 13:22) (o Abijaszu)

16) Opis dziejów króla Dawida (1Kn 27:24)

17) Nakaz Dawida oraz Gada i proroka Natana (2Kn 29:25) (wprowadzony w czyn przez Ezechiasza)

18) Pismo Dawida i Salomona, jego syna (2Kn 35:4) (wspomniane przez Jozjasza)

19) Nakaz Dawida i Asafa, i Hemana, i Jedutuna, wizjonera królewskiego (2Kn 35:15) (wspomniany w związku z poczynaniami Jozjasza)

20) Pismo Eliasza, skierowane do Jehorama, króla Judy (2Kn 21:12-15)

(Ezdrasz mógł też sięgać do innych źródeł, gdyż księgi Kronik nawiązują do rozmaitych dokumentów, zwłaszcza rodowodów).

Nie ulega wątpliwości, że Ezdrasz był niezwykle staranny; prowadził skrupulatne badania, wertował wszystkie dostępne mu źródła i analizował każdy dokument, który mógłby rzucić światło na dany temat. Prowadził tę dokumentację nie tylko na potwierdzenie ścisłości swej relacji, ale też w celu odesłania współczesnego mu czytelnika do innych, bardziej szczegółowych źródeł. Skrupulatność Ezdrasza zaświadcza, iż księgi Kronik zasługują na całkowite zaufanie jako dokładne i autentyczne sprawozdanie historyczne. Ale rękojmią ich wiarogodności jest przede wszystkim to, że Ezdrasz pisał pod wpływem natchnienia Bożego (2Tm 3:16) i że księgi Kronik były bez zastrzeżeń akceptowane przez Jezusa i apostołów jako część kanonu hebrajskiego (Łk 24:27, 44). Prócz tego wchodzą one w skład kompletnego spisanego Słowa samego Boga, który strzegł jego czystości dla dobra naśladowców swego Syna, Jezusa Chrystusa. Wszystkie te fakty gwarantują, że księgi Kronik są wiarogodnym źródłem informacji.

Cel. Ezdrasz chciał nie tylko uzupełnić luki w sprawozdaniu z ksiąg Samuela i Królów, ale głównie udostępnić repatriowanym wygnańcom streszczenie historii ich narodu, czego najwyraźniej potrzebowali. Bez wątpienia przygotował to dzieło z myślą o tych, którzy niedawno wrócili z niewoli i mieli duże braki w wiedzy o dziejach i zwyczajach swej religii. Musieli się czegoś więcej dowiedzieć o wielbieniu praktykowanym w świątyni i o obowiązkach Lewitów, toteż Ezdrasz przekazał im stosowne informacje. Dużo uwagi poświęcił rodowodom, które były dla repatriantów sprawą najwyższej rangi. Izrael ponownie zamieszkał we własnym kraju, miał swoją świątynię, kapłanów i namiestnika, choć nie miał już króla. Taki byt narodowy zachował aż do przyjścia Mesjasza. Informacje zawarte w księgach Kronik służyły zachowaniu jedności oraz czystości wielbienia.

Samuel i Jeremiasz byli nie tylko dziejopisami, ale też Lewitami. Prorok Jeremiasz usługiwał jako kapłan, podobnie jak Ezdrasz. Błędem byłoby jednak twierdzenie, jakoby Jeremiasza bardziej ciekawiło spełnianie się proroctw niż kwestie związane ze służbą świątynną, natomiast Ezdrasz interesował się zwłaszcza pracą lewitów, mniej zaś proroctwami. Obaj byli sługami Boga i żywo ich obchodziły Jego wypowiedzi, Jego postępowanie z Izraelem oraz wszelkie aspekty religii prawdziwej. Niemniej faktem jest, że Ezdrasz został natchniony przez Jehowę do spisania ksiąg Kronik i Ezdrasza w ściśle określonym celu.

Żydzi, którzy w r. 537 p.n.e. wrócili z Babilonu, nie mieli na oku odzyskania niezawisłości politycznej, lecz odrodzenie czystej formy wielbienia, toteż w pierwszej kolejności wznieśli ołtarz, a w następnej zabrali się do odbudowy świątyni. Całkiem słusznie więc Ezdrasz poświęcił tyle uwagi wielbieniu Boga oraz służbie kapłanów i lewitów. Wielkie znaczenie miały też rodowody. Jak wynika z Ezdrasza 2:59-63, nawet niektórzy synowie kapłanów nie zdołali odnaleźć siebie w spisach, aby publicznie dowieść swego pochodzenia. W Babilonie rodowody być może nie były aż tak istotne, ale teraz służyły za podstawę do odzyskania dziedzictwa po ojcach. To tylko jeden z powodów, dla których Ezdrasz zestawił rodowody, niezwykle cenne również dla dzisiejszych badaczy Biblii.

Jak widać, spisując księgi Kronik, Ezdrasz pragnął umocnić swych współczesnych w postanowieniu dochowania wierności Jehowie. Aby ich zachęcić do wypełniania powinności wynikających z przymierza, nakreślił im minione dzieje Izraela i na przykładzie autentycznych wydarzeń wykazał, jakie owoce przynosi wierne trzymanie się prawdziwego wielbienia, a jakie nieszczęścia pociąga za sobą odwrócenie się od Jehowy Boga.

Wartość tych ksiąg. Księgi Kronik ogromnie pogłębiają naszą wiarę oraz zrozumienie Biblii. Ezdrasz podał mnóstwo informacji uzupełniających naszą wiedzę o wielbieniu praktykowanym w świątyni oraz o zadaniach kapłanów, lewitów, odźwiernych, śpiewaków i muzyków. Zamieścił wiele szczegółów dotyczących prawdziwego wielbienia, takich jak: sprowadzenie przez Dawida Arki Przymierza do Jerozolimy (1Kn rozdz. 15, 16); jego przygotowania do budowy świątyni i do pełnionej w niej służby (1Kn 22-29); okoliczność, że po oderwaniu się dziesięciu plemion kapłani pozostali przy Rechoboamie (2Kn 11:13-17); wojna między Abijaszem i Jeroboamem (2Kn 13); reformy na korzyść religii prawdziwej, podjęte przez Asę (2Kn rozdz. 14, 15), Jehoszafata (2Kn rozdz. 17, 19, 20), Ezechiasza (2Kn 29-31) oraz Jozjasza (2Kn rozdz. 34, 35); porażenie trądem zarozumiałego Uzzjasza (2Kn 26:16-21) oraz skrucha Manassesa (2Kn 33:10-20).

Ezdrasz wielokrotnie pokazuje, że interesują go nie tylko sprawy kapłanów, ale też proroków (2Kn 20:20; 36:12, 16). Około 45 razy używa słów „prorok”, „widzący” lub „wizjoner” i podaje dodatkowe informacje o różnych prorokach i innych osobach niewymienionych gdzie indziej w Piśmie Świętym. Są to m.in. Iddo, Eliezer, syn Dodawahu, Jachazjel, syn Zachariasza, kilku mężczyzn o imieniu Zachariasz, a także Oded, żyjący w czasach króla judzkiego Achaza.

Sporo wiadomości zawartych w księgach Kronik wzbogaca naszą wiedzę o dziejach Judy, np. historia choroby i pogrzebu Asy oraz zejście Jehoasza na złą drogę po śmierci arcykapłana Jehojady. Znajdujemy w nich też rodowody — niezwykle ważne dla ustalenia genealogii Chrystusa. Prócz tego księgi te pomagają w określeniu dokładnej chronologii zdarzeń. Są pięknym świadectwem mądrości Jehowy, Autora Biblii, który pobudził swego sługę Ezdrasza do spisania rozmaitych dodatkowych szczegółów potrzebnych do udostępnienia wierzącym w Biblię najdokładniejszego i najbardziej harmonijnego opisu dziejów człowieka.

(hebr. paráh; ʼélef [Pwt 7:13]).

Krowa odgrywała istotną rolę w życiu Izraelitów. Była używana jako zwierzę pociągowe i dostarczała cennego mleka, z którego wytwarzano inne produkty spożywcze, m.in. ser, masło i maślankę (Lb 19:2; Iz 7:21, 22). A ze skóry tych zwierząt wyrabiano różne przedmioty.

Młode krowy, czyli jałówki, niekiedy składano w ofierze (Rdz 15:9; 1Sm 6:14; 16:2). Z popiołu z czerwonej krowy, spalonej poza obozem, Izraelici sporządzali „wodę oczyszczenia” (Lb 19:2, 6, 9). W wypadku niewyjaśnionego morderstwa starsi z miasta najbliższego miejscu, gdzie znaleziono zwłoki, mieli zabić jałówkę w nieuprawianej dolinie potoku, a następnie obmyć nad nią ręce i oświadczyć, że nie ponoszą winy za tę zbrodnię (Pwt 21:1-9).

W Piśmie Świętym krowy i jałówki często występują w znaczeniu przenośnym. Siedem tłustych i siedem wychudzonych krów ze snu faraona zgodnie z wyjaśnieniem oznaczało siedem lat obfitości, po których miało nadejść siedem lat głodu (Rdz 41:26, 27). Samson nazwał swą żonę jałówką, którą orało trzydziestu drużbów, żeby znaleźć rozwiązanie jego zagadki (Sdz 14:11, 12, 18).

W odniesieniu do kobiet z Samarii, które lubiły żyć w zbytku i łupiły innych, użyto określenia „krowy Baszanu” (Am 3:15; 4:1). Efraima przyrównano do „wyćwiczonej jałówki, która bardzo lubi młócić” (Oz 10:11). Porównanie to staje się wyrazistsze, gdy uwzględnić okoliczność, iż młócącym zwierzętom nie zakładano kagańca, mogły się więc najeść ziarna, niezwłocznie otrzymując bezpośrednią nagrodę za swą pracę (Pwt 25:4). Dzięki błogosławieństwu Bożemu Izrael niejako utył, ale „wierzgał”, buntując się przeciwko Jehowie (Pwt 32:12-15), dlatego słusznie powiedziano, że stał się jak uparta krowa, która nie chce nosić jarzma (Oz 4:16). Egipt przyrównano do pięknej jałówki, na którą spadnie nieszczęście z ręki Babilończyków (Jer 46:20, 21, 26). Natomiast Babilończyków plądrujących ‛dziedzictwo Boże’, Judę, przyrównano do jałówki podskakującej na miękkiej trawie (Jer 50:11).

Pokojowe warunki, jakie zapanują pod rządami Mesjasza, Chrystusa Jezusa, zostały trafnie zilustrowane w pewnym proroctwie przez przyjazne stosunki między łagodną krową a drapieżną niedźwiedzicą (Iz 11:7; zob. BYK; CIELĘ, CIELEC; JAŁÓWKA).